Είναι ο απολύτως καταλληλότερος για την εφαρμογή μιας φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής, τη μείωση της φορολογίας και του δημόσιου τομέα και την ενίσχυση της επιχειρηματικότητας. Αλλά θα μπορέσει να ξεπεράσει την παράδοση της ευνοιοκρατίας και της οικογενειοκρατίας; Και πως θα συμβιβαστεί με την μαφιόζικη οργάνωση της «αγίας οικογένειας»;
Το αποτέλεσμα των εκλογών της 26ης Μαϊου, όπου η Νέα Δημοκρατία σημείωσε συντριπτική νίκη με διαφορά άνω των 10 ποσοστιαίων μονάδων από τον ΣΥΡΙΖΑ, δικαίωσε απόλυτα τον πρόεδρο του κόμματος Κυριάκο Μητοτάκη που επέμενε επί μήνες να καθιστά το μήνυμα των εκλογών αυτών «ψήφο εμπιστοσύνης» για την κυβέρνηση Τσίπρα. Πράγματι, το μήνυμα ελήφθη και ο πρωθυπουργός, ενεργώντας με εντιμότητα, ανακοίνωσε ότι θα οριστεί ημερομηνία εκλογών – πιθανότατα στις 7 Ιουλίου.
Η νίκη της ΝΔ με 33% έχει πολλαπλά αποτελέσματα:
- Κατοχυρώνει τη θέση του Κυριάκου Μητσοτάκη ως αδιαμφισβήτητου και, πλέον ηγέτη του κόμματος. Οι όποιες «ενστάσεις» περνούν στο περιθώριο και οι κάποιες διακινδυνευμένες επιλογές του και «ανοίγματα» προς άλλους χώρους ανήκουν στο παρελθόν. Το γεγονός αυτό επισφραγίζεται από την ισχυρή συμμαχία του με το «καραμανλικό στρατόπεδο» που ήταν ορατή σε πολλές ιδιωτικές και κάποιες δημόσιες επαφές του με τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή και γενικώς το «καραμανλέϊκο» τα τελευταία χρόνια, οι οποίες εντάθηκαν προεκλογικά. Είναι φανερό ότι ο Κώστας Καραμανλής στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές δεν θα περιοριστεί σε μια απλή δήλωση στήριξης, όπως συνήθιζε. Φαίνεται ότι έχει συμφωνηθεί η «εκστρατευτική» κάθοδός του σε αρκετούς νομούς της Βόρειας Ελλάδας, όπου ο καταποντισμός του ΣΥΡΙΖΑ έλαβε ιστορικές διαστάσεις. Σε αυτούς τους νομούς θα κριθεί η αυτοδυναμία της ΝΔ.
- Το κυριώτερο βέβαια είναι ότι το ποσοστό του 33% σε συνδυασμό με την μεγάλη διαφορά από τον ΣΥΡΙΖΑ και τον καταποντισμό των μικρών κεντρώων ή κεντροδεξιών κομμάτων (ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Ενωση Κεντρώων) κομμάτων δημιουργεί αίσθηση βεβαιότητας ότι η ΝΔ βαδίζει προς την αυτοδυναμία.
Εφόσον λοιπόν η πορεία προς την αυτοδυναμία είναι το κύριο μήνυμα του εκλογικού αποτελέσματος τότε πρέπει να ειπωθούν ορισμένα πράγματα. Το πρώτο είναι ότι ο ελληνικός λαός με την ψήφο του στις 26 Μαϊου επιδίωξε να διορθώσει το λάθος του τον Σεπτέμβριο του 2015 με την επανεκλογή του κ.Τσίπρα στην πρωθυπουργία μετά την ιστορική – όσο και απαράδεκτη – «kolotoumba», όπως έγινε γνωστή διεθνώς και θα τον ακολουθεί ως συνώνυμο ως τον τάφο. Το δεύτερο είναι ότι η αυτοδυναμία της ΝΔ είναι πράγματι το επιθυμητό αποτέλεσμα, επειδή η χώρα χρειάζεται σταθερή διακυβέρνηση για να αντιμετωπίσει τα μεγάλα εθνικά θέματα που ανοίγονται μπροστά μας και ειδικότερα τις παράνομες τουρκικές διεκδικήσεις στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο.
Από το σημείο αυτό όμως και έπειτα αρχίζουν τα δύσκολα. Ναι μεν απέδειξε ο Κυριάκος ότι μπορεί να λειτουργήσει ενωτικά ως αρχηγός του κόμματος στις περιστάσεις αυτές, αλλά είναι έτοιμος να αναλάβει της ευθύνες του πρωθυπουργού; Ας πάρουμε τα θέματα με τη σειρά.
Προτού γίνει οποιαδήποτε εκτίμηση για την οικονομική πολιτική θα πρέπει να τονισθεί ότι η οποιαδήποτε μεταμνημονιακή κυβέρνηση είναι δεμένη χειροπόδαρα από τα μνημόνια και τους δανειστές όσον αφορά τις κοινωνικές δαπάνες (συντάξεις, επιδόματα, παροχές κλπ.). Οποιοδήποτε παραστράτημα θα πληρωθεί πανάκριβα από την χώρα στην παρούσα φάση. Για το λόγο αυτό άλλωστε έπραξε άριστα ο Κυριάκος να ξεκαθαρίσει προεκλογικά προς όλες τις κατευθύνσεις να μην περιμένουν παροχές. Δεν έδωσε απολύτως καμία υπόσχεση στον τομέα αυτό – το αντίθετο μάλιστα. Δήλωσε μάλιστα με επισημότητα ότι «θα κόψει». Μια τέτοια δήλωση θα ήταν πολιτικά επικίνδυνη – ίσως καταδικαστική -σε άλλες εποχές, αλλά πλέον ο ελληνικός λαός έχει λάβει το μάθημά του. Εχει κατανοήσει ότι οι γενναιόδωρες παροχές και λοιπές σπατάλες και καταχρήσεις με δανεικά, που εγκαινίασε ο Αντρέας Παπανδρέου από το 1981, είναι ο βασικός υπαίτιος για το σημερινό χάλι της χώρας. Αφού λοιπόν δεν υπάρχουν παροχές ο Κυριάκος ως πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να συγκεντρωθεί σε ένα τομέα όπου έχει πράγματι πολλά να δώσει, δηλαδή στην τόνωση των επενδύσεων και της επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Από ιδεολογική άποψη, εμφορούμενος από την φιλελεύθερη ιδεολογία, την ιδεολογία της ελεύθερης οικονομίας, είναι, όπως άλλωστε και ο πατέρας του, ο καταλληλότερος για την επαναδιάταξη της «σοσιαλίζουσας» ελληνικής οικονομίας. Πράγματι, είναι λογικό να αναμένουμε ότι θα ελαφρύνει τα φορολογικά βάρη των επιχειρήσεων – όσο του επιτρέπουν τα μνημόνια – και ότι θα επιδιώξει να μικρύνει τον υπερδιογκωμένο δημόσιο τομέα. Απαραίτητη και αναμενόμενη είναι και η πάταξη της γραφειοκρατίας, αν και εδώ θα περιμένουμε να δούμε πόση επιτυχία θα έχει ως πρωθυπουργός. Επειδή ως υπουργός διοικητικής μεταρύθμισης στην κυβέρνηση Σαμαρά δεν νομίζουμε ότι σημείωσε αξιόλογο έργο – αλλά έχει ασφαλώς την δικαιολογία του χάους της μνημονιακής περιόδου…
Στο σημείο αυτό αρχίζουν να μπαίνουν στην ανάλυσή μας οι παθογένειες – έως σχιζοφρένειας – της ελληνικής πολιτικής ζωής. Πως είναι δυνατόν να πετύχεις αναμόρφωση του δημόσιου τομέα όταν ηγείσαι μιας οικογένειας που έχει αναδειχθεί εδώ και 7 δεκαετίες πρωταθλητής στους διορισμούς και ως συνώνυμο της ευνοιοκρατίας και της οικογενειοκρατίας; Δεν μπορούν να ξεχαστούν οι πολύωρες επισκέψεις κάθε Παρασκευή πρωί του μακαρίτη Κωνσταντίνου Μητσοτάκη με δεκάδες φακέλους «αιτημάτων» παραμάσχαλα στον τότε υπουργό Εθνικής Οικονομίας κ.Αλογοσκούφη. Ηταν παροιμιώδης η επιμονή του «Επίτιμου» στους διορισμούς των χιλιάδων βαφτισιμιών του σε κάθε λογής θέση του δημόσιου τομέα. Μπορεί ο Κυριάκος να έχει αναφωνήσει επανειλλημένα το «Απεταξάμην», μπορεί να έχει επιτεθεί φραστικά και στην ίδια του την αδελφή, τη Ντόρα Μπακογιάννη, δηλώνοντας ότι δεν θα είναι στην κυβέρνηση, αλλά ποιός τον πιστεύει; Στην πράξη θα δείξει εάν πράγματι εννοεί τις διακηρύξεις του. Οι υπάρχουσες ενδείξεις δεν μας πείθουν, επειδή είναι γνωστό ότι παραδοσιακά η οικογένεια Μητσοτάκη ήταν οργανωμένη κατά τα μαφιόζικα πρότυπα. Μάλιστα, ως ειδικός στις κοινωνικές επιστήμες, έχω υποστηρίξει στο παρελθόν ότι το φαινόμενο της μαφίας δεν είναι ιταλική άλλά ελληνική εφεύρεση. Αλλωστε στην Κάτω Ιταλία όπου ανθεί η μαφία, ο ελληνισμός ήταν ενεργός και κυρίαρχος από 900 χρόνια προ Χριστού. Και είναι ζωντανός ακόμα και σήμερα… Αλλά δεν είναι μόνο οι 10,000 βαφτισιμιοί του «αρχινονού», του μακαρίτη «Επίτιμου»… Να θυμηθούμε ότι στην περίφημη υπόθεση της χασισοφυτείας στα Ζωνιανά της Κρήτης, που συντάραξε την Ελλάδα πριν 25-30 χρόνια, καυγάδιζαν οι δυό μεγάλες οικογένειες του νησιού, οι Μητσοτάκηδες με τους Κεφαλογιάννηδες; Την λαμπρή αυτή παράδοση συνεχίζουν σήμερα τα νέα μέλη της «οικογένειας», όπως ο εφοπλιστής Γιώργος Μαρινάκης, γνωστός για την εμπλοκή της «παρέας» του στην υπόθεση ναρκεμπορίου με το πλοίο Noor-1… Να θυμίσουμε ότι ο Μαρινάκης είναι σήμερα γνωστός ως ο «ταμίας» της οικογένειας; Ας μην κοροϊδευόμαστε, τα ερωτήματα είναι αμείλικτα, τόσο για τον Κυριάκο όσο και για όσους τον περιβάλλουν. Και ειδικά για τους γνωστούς και μη εξαιρετέους, εκδότες και άλλους, εδώ στην Αμερική…
Στα εθνικά θέματα, και ειδικά στο σκοπιανό, αναμένεται να δούμε εάν πράγματι θα αναλάβει πρωτοβουλίες που να ανταποκρίνονται στις – αμφίσημες – προεκλογικές θέσεις του. Στα ελληνοτουρκικά και στο Κυπριακό αναμένεται να ακολουθήσει τις στενές σχέσεις με τις ΗΠΑ. Να μην ξεχνάμε ότι οι σχέσεις αυτές άρχισαν στις αρχές της δεκετίας του 1960, όταν αρχηγός της CIA ήταν ο Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος. Τα τότε υπογραφέντα «συμβόλαια», τηρήθηκαν ευλαβικά από τον επίτιμο και την Ντόρα για δεκαετίες. Δεν νομίζουμε ότι ο Κυριάκος θα είναι εξαίρεση. Αλλωστε οι τωρινές γεωπολιτικές συνθήκες ευνοούν την ακόμα στενότερη σύσφιξη των σχέσεων αυτών. Τι θα γίνει συμβεί όμως εάν η Τουρκία «ξαναμπεί στο δυτικό μαντρί»; Θα μπορέσει ο Κώστας Καραμανλής να πείσει τον Κυριάκο «να είναι αμερικανόφιλος και όχι αμερικανόδουλος»;
Τέλος ας μην επιμείνω στο θέμα της ψήφου ομογενών… Εχω εκφραστεί συγκεκριμένα επί των απόψεων του Κυριάκου σε κατάλληλες στιγμές στο παρελθόν. Είναι ιδιαίτερα επώδυνο για όλους εμάς τους «υπερπόντιους ομογενείς» να αφιερώνουμε ενδιαφέρον, φαιά ουσία και μελάνι για την ελληνική πολιτική, χωρίς να έχουμε λόγο, παρά τις προβλέψεις του ελληνικού Συντάγματος… Θα το πιστέψουμε όταν το δούμε…
1 Ιουνίου 2019
