Οι παλαιότεροι φίλοι μου γνωρίζουν ότι εδώ και πάνω από 28 χρόνια, από την εποχή που ολοκλήρωσα το διδακτορικό μου με θέμα την εθνική ταυτότητα των Ελλήνων της Κύπρου, ασχολούμαι σχεδόν αποκλειστικά με τα εθνικά θέματα και ζητήματα γεωπολιτικής. Πολλές φορές ξεφεύγω σε θέματα αμερικανικής και ελληνικής πολιτικής και σε κάποια πολιτιστικά. Αλλά – παρότι είμαι πιστός ορθόδοξος χριστιανός και το διαπιστώνει ο αναγνώστης στα κείμενά μου – δεν είχα καμία σοβαρή ενασχόληση με τα εκκλησιαστικά μέχρι το 2017, οπότε ξέσπασε η κρίση. Ομολογώ ότι με αυτά που έμαθα τα τελευταία χρόνια, από τα οικονομικά σκάνδαλα μέχρι τις σεξουαλικές ορέξεις των ιεραρχών του Πατριαρχείου, έχω αρχίσει να νοιώθω μια αίσθηση αηδίας για το ιερατείο που υποτίθεται ότι καθοδηγεί πνευματικά την Εκκλησία μας. Φιλοχρήματοι, μοχθηροί, ανήθικοι, κίναιδοι, χωρίς ίχνος αγάπης και συγχώρεσης χριστιανικής μέσα τους – οι περισσότεροι. Ναί, ο Σατανάς σκανδαλίζει πολύ περισσότερο τους ανθρώπους της Εκκλησίας θα μου πείτε. Αλλά αυτό είναι δικαιολογία για την αδυναμία των χαρακτήρων… Η εκκλησία μας χρειάζεται ιερείς ικανούς με χαρακτήρες άμεμπτους. Εάν δεν υπάρχει τρόπος να επιλέγονται οι κατάλληλοι, ας αναζητηθούν στην Ελλάδα και στην Κύπρο…
22 Ιουνίου 2019
