Δεν το συνηθίζω να αναφέρομαι σε προσωπικά θέματα και ούτε ανήκω σε κείνους που αυτοπροβάλλονται. Αλλά πριν λίγο καιρό η ζωή μου επιφύλασσε μια μεγάλη, πολύ ευχάριστη, έκπληξη… Ο γιός μου Αντρέας, 22 ετών, μετά την περσινή αποφοίτηση του, αποφάσισε να εργαστεί από το Σεπτέμβριο κοντά στον Κώστα Μπιλιράκη, στο Κογκρέσο… Αρχικά ενημερώθηκε και μελέτησε για όλα τα εθνικά θέματα – αυτά που εμείς οι μεγαλύτεροι μελετούμε και παλεύουμε για χρόνια… Μετά από εβδομάδες και μήνες «σιγής ασυρμάτου», δεν θα ξεχάσω ποτέ την μέρα που τον άκουσα στην άλλη άκρη της γραμμής να μου λέει: «Μπαμπά, μόλις τελείωσα το προσχέδιο (draft) για την αναγνώριση από το Κογκρέσο των Ελληνικών Γενοκτονιών»… Εμεινα αποσβολωμένος, άφωνος… Πως να μπορέσω να το χωνέψω ότι η ζωή θα μου επιφύλασσε μια τέτοια τύχη… Στα δακρυσμένα μάτια μου περνούσαν οι μνήμες από τα παιδικά μου χρόνια όταν τριγυρνούσα τα προσφυγικά της Κοκκινιάς και ανεβοκατέβαινα στις εξωτερικές σκάλες του σπιτιού της Ντίνας της Σμυρνιάς, στενής φίλης της μάνας μου, ένα σπίτι που ήταν κτισμένο με την σμυρνέϊκη αρχιτεκτονική και διατηρείται έως σήμερα… Πως να πιστέψω ότι θα το έφερνε η καλή μοίρα ο γιός μου να βάλει το χέρι του στη συγγραφή αυτού του ιστορικού ντοκουμέντου… Να βάλει το λιθαράκι του, ώστε να αναπαυθούν κάποια στιγμή οι ψυχές αυτών που μαρτύρησαν… Και να καταλαγιάσουν οι συνειδήσεις όλων μας, ότι κάναμε το σωστό και το δίκαιο… Μακάρι και άλλοι γονείς – και ιδιαίτερα όλοι όσοι έχουμε αφιερώσει ένα κομμάτι της ζωής μας για τα εθνικά θέματα – να νοιώσουν τη συγκίνηση και την περηφάνεια που έζησα πριν λίγο καιρό… Το προσχέδιο που έγραψε ο Αντρέας, μετά από κάποιες αλλαγές και προσθήκες, είναι αυτό που θα κατατεθεί στην Επιτροπή του Κογκρέσου εντός των ημερών… Ο «μικρός» δεν θα παραμείνει άλλο στην Ουάσιγκτον επειδή σύντομα θα αρχίσει μεταπτυχιακά… Αλλά το μικρόβιο της πολιτικής, και πολύ περισσότερο η έγνοια για τα ελληνικά θέματα, είναι πλέον εντός του…
9 Ιουνίου 2019
