Πολλοί ομογενείς ήρθαν σε επαφή μαζί μου και με την Εφημερίδα μας τους τελευταίους μήνες, οι περισσότεροι για να συγχαρούν για τις συνεχείς αποκαλύψεις (Σχολείο Αγ.Δημητρίου Αστόριας, Ουκρανικό/Πατριαρχείο, σεξουαλικά σκάνδαλα Μητρόπολης Γαλλίας, και πάνω από όλα ο ρόλος του φάδερ Αλεξ, αλλά και η «εκλογή» – ο Θεός να την κάνει – του νέου Αρχιεπισκόπου κλπ)… Πολλοί προσέφεραν μάλιστα και δικές τους πληροφορίες που έκαναν την περιγραφή των ζητημάτων ακόμα πιο καθαρή… Κάποιοι όμως, πολύ λίγοι, είχαν την γνώμη ότι τα είπα πολύ ωμά και ότι η γλώσσα που χρησιμοποίησα ήταν έντονη… Σε αυτούς τους ελάχιστους έχω να πώ ότι η αλήθεια σε περιπτώσεις σκανδάλων ηθικών και οικονομικών είναι πάντοτε ενοχλητική – όποια γλώσσα και να χρησιμοποιήσει κανείς… Και επίσης ότι ο ρόλος του τύπου είναι να ξεσκεπάζει και πολλές φορές – όταν το επιβάλλουν τα δεδομένα – να φωνάζει… Στην περίπτωσή μας τα περισσότερα σκάνδαλα ήταν «επαναληπτικά» και συνεχίζονταν επί σειρά ετών, δηλαδή αυτό που λέμε «κραυγαλέες» περιπτώσεις… Ο σωστός δημοσιογράφος πρέπει σε τέτοιες περιπτώσεις, όπου η Εκκλησία μας, η Ομογένεια και κοινότητες υφίστανται επίθεση και κινδυνεύουν, είναι παρόμοιος με το ρόλο του καλού μαντρόσκυλου: Πρέπει να γαυγίζει για “να φοβούνται οι κλέφτες”… Και να συνετίζονται όσοι βάζουν «πονηρές» σκέψεις στο μυαλό τους… Και κάποτε πρέπει και να δαγκώνει… Μόνο που “οι πονηροί” στην περίπτωσή μας έχουν τόσο πολύ αποθρασυνθεί που ένα μαντρόσκυλο δεν είναι αρκετό…
23 Ιουλίου 2019
