Μου είπε φίλος … σκεπτικός, απογοητευμένος…
“Συρόμεθα υπό το βάρος των αναγκών και προσδοκιών μας
Παρασυρόμεθα από δελεαστικές προτάσεις και προκλήσεις
Διασυρόμεθα από αδυναμίες και πάθη
… και ενίοτε…
Ανασυρόμεθα για ανακύκλωση…
… με τις ίδιες ανάγκες και προσδοκίες
… με τις ίδιες Σειρήνες και προκλήσεις
… με τις ίδιες αδυναμίες και πάθη
… αλλά με έλλειμμα σε αυτοπεποίθηση και αντοχές.
Οι Ναϊάδες προκαλούν αδιακρίτως, Θεούς και ανθρώπους
Το άσμα δελεάζει ακατάπαυστα
Το κατάρτι κρατάει ολόρθο, αλώβητο
Τα σχοινιά σφιχτοδεμένα, αγκαλιάζουν το κορμί
Άγγελοι και διάολοι πιασμένοι χέρι-χέρι
Κι όμως ο νέο-Οδυσσέας δραπετεύει
Και αυτοδεσμεύεται, και αυτοεγκλωβίζεται
Ο κύκλος της ζωής … η Ιλιάδα των ανδρών και της Ελένης … η Οδύσσεια των κυριών και
του Οδυσσέα … σε θέατρο χωρίς σενάριο και σε σκηνοθεσία Υπέρτατου, όπου
πρωταγωνιστές και μη, θεατές και προσωπικό, κριτές και κρινόμενοι, είναι οι ίδιοι σε
απρόβλεπτα εναλλασσόμενους ρόλους.”
Θα ήθελα να διαφωνήσω μαζί του, μα…
Του Χαράλαμπου Βασιλειάδη
Ph.D., P.E, DEE, D.WRE, CIH
