Του Χαράλαμπου Βασιλειάδη
Μου ήρθε “διακήρυξη” από άγνωστο-γνωστό…
Μου “επέβαλλε” τη δημοσίευση της…
Δεν είμαι εφημερίδα, αλλά…
Με “σεβασμό” υπακούω…
Μου γράφει επί λέξει…
Εχω βιώσει (όπως όλοι, πιστεύω) κάποιες παραβατικές συμπεριφορές (ηθικής κυρίως μορφής) εφήβων. Και έχω δείξει ανοχή για εκπαιδευτικούς/(
Ωστόσο, αν…
… κάποιοι θέλουν να είναι ακούρδιστα στρατιωτάκια, ας είναι
… θέλουν κούρδισμα, να τους βοηθήσουμε, όσο και αν μπορούμε
… πάλι θέλουν να παραμείνουν ακούρδιστοι, δεν θα τους ενοχλήσουμε
… θέλουν να απολυθούν, ελεύθερα … δεν τους επιβλήθηκε η στράτευση
Αν κάποιοι…
… νοιώθουν οίκτο για τους περιττούς και τους απόβλητους…
… θέλουν να μπαίνουν στην παρέλαση ακαλούπωτοι…
… αισθάνονται απρόβλεπτα ελεύθεροι…
… αρέσκονται στον ρυθμό silly walk…
… κατάγονται από άλλες πατρίδες…
με γειά τους, με χαρά τους, αλλά….
… στο δικό τους παλκοσένιδο
… με δικά τους φώτα και σκηνικά
… σε δικό τους “ανοικτό” ακροατήριο
Όχι κατάχρηση, όχι εκμετάλλευση, όχι στις πλάτες άλλων. Να τα λέμε και αυτά.
Δεν συντρέχω βέβαια με την άποψη κάποιων να τιμωρηθούν οι μαθήτριες ποινικά. Τι, δεν είναι μαθήτριες; Δηλαδή παρεισφρήσαν; Φορείς και κινήματα περιφρουρούν αποτελεσματικά τις πορείες και τις διαδηλώσεις τους και το κράτος αδυνατεί να διαφυλάξει το κύρος μιας εθνικής παρέλασης; Ε, τότε… Εν πάση περιπτώσει, εγώ θα τις “δεχθώ” ως μαθήτριες. Ίσως γιατί θα τους βοηθούσε να ξανακαθίσουν στα θρανία.
Λοιπόν, συγνώμη που μιλάω σε εφήβους τόσο αυστηρά, τόσο προστακτικά, ίσως και καυστικά. Από τη στιγμή όμως που αποφάσισαν να (αντι)δράσουν αυθόρμητα και να εκτεθούν δημόσια, υποθέτω ότι έχουν το κουράγιο να αντέξουν κάποια κριτική και κυρίως εύχομαι να αναλογιστούν τι έπραξαν. Πιο πιθανόν είναι ότι θα το επαναλάμβαναν. Οι νέοι είναι σκληρά καρύδια αλλά δεν χρειάζεται να τους αντιμετωπίζουμε έτσι.
Η παρέλαση είναι η διέλευση ομάδων ανθρώπων συντεταγμένες σε φάλαγγα. Έτσι λέει το λεξικό. Δεν είναι πασαρέλα. Θα μας αλλάξουν και τη γλώσσα; Ή όλα ερμηνεύονται κατά το δοκούν; Εξάλλου το ’40 οι Έλληνες αμύνθηκαν. Δεν ξεκίνησαν τον πόλεμο. Αντίθετα, “φρέναραν” καταλυτικά τον φασισμό, τον ναζισμό, τον επεκτατισμό … για ελευθερία των λαών. Και το τίμημα; Δυσανάλογα βαρύ. Το παραγράφουμε λοιπόν; Το ευτελίζουμε; Το παραποιούμαι; Προς τι λοιπόν αυτός ο αντι-ιμπεριαλιστικός και αντι-μιλιταριστικός τόνος στο μανιφέστο των “άτακτων κορασίδων”;
Και ποιόν τιμούμε σε μια παρέλαση; Τον επίσημο; Όχι, δα. Μήτε τους γονείς που καμαρώνουν τα παιδιά τους στα πεζοδρόμια. Τον ήρωα τιμούμε, τον πεσόντα ή μη. Είμαστε εδώ για να τον τιμήσουμε με τη σημαία και τη φορεσιά μας και ταυτόχρονα να τον διαβεβαιώσουμε, με το παράστημα και τον παλμό μας, ότι ο αγώνας του δεν πήγε χαμένος και ότι αν χρειαστεί (μακάρι να μην χρειαστεί ποτέ και πουθενά) θα διαφυλάξουμε την παρακαταθήκη του, την πατρίδα μας, τα δίκια μας, την ελευθερία μας, την αξιοπρέπεια μας. Είμαστε εδώ…
Αν και ζούμε σε εποχές όπου στο βωμό της ματαιοδοξίας των show biz και του εκκεντρισμού του show off όλα πλέον θυσιάζονται (και επιτρέπονται με περίσσια ανοχή … ίσως), ταπεινά φρονώ ότι δεν πρέπει να χαθεί η κοινή λογική, το μέτρο της σύνεσης και κάποιες θεμελιώδεις αξίες…
Από πότε λοιπόν η προκλητικότητα ή ο εγωκεντρισμός (να πω και η ασέβεια;) θεωρούνται αποδεκτές συμπεριφορές και πρακτικές για την προβολή (ακόμη και δίκαιων) αιτημάτων; Είναι κάτι που δεν το γνωρίζω, δεν το κατανοώ, δεν το αποδέχομαι, δεν το ασπάζομαι… συντηρητικούρας, ε; Παλιοκάσελο; Ίσως.
Να θέλεις ότι θέλεις…
Να επιλέγεις ότι θέλεις…
Να πιστεύεις ότι θέλεις…
Να νοιώθεις όπως θέλεις…
Να υπηρετείς όποιον θέλεις…
Να απορρίπτεις όποιον θέλεις…
Εμένα δεν μου πέφτει λόγος, κανένας…
Αλλά … εγώ γιατί πρέπει να το γνωρίζω;
Γιατί θέλεις να μου το επιβάλλεις;
Γιατί πρέπει να το υποστώ;
Εγώ δεν έχω δικαιώματα;
Έχω … και εγώ, έχω!
Να αιτιολογήσω, ναι.
Να δικαιολογήσω, όχι.
Αυτοσεβασμός … από όλους!
Σεβασμός … σε όλους!
Τουλάχιστον…
