Που ήταν οι οργισμένοι εναντίον του Τραμπ «αναλυτές» όταν ο Ομπάμα έκανε στην Τουρκία την πρώτη του επίσκεψη στο εξωτερικό; Και όταν κάθε Μάιο κορόιδευε τους Αρμένιους; Πού ήταν όταν η Χίλαρι έφερνε το χάος με την «Αραβική Ανοιξη»; Και όταν σε συνεργασία με τις μυστικές υπηρεσίες χρηματοδοτούσε τους αποκεφαλιστές της Αλ Νούσρα; Που ήταν οι τωρινοί υποκριτές όταν η Βικτώρια Νούλαντ και ο Πάιατ αιματοκυλούσαν την πλατεία Μαϊντάν στο Κίεβο; Ελεος, υποκριτές των συστημικών ΜΜΕ..
Του Νίκου Σταματάκη
Με εντυπωσιακή ελαφρότητα τα συστημικά ΜΜΕ παρουσίασαν την συνάντηση του προέδρου Τραμπ με τον Ταγίπ Ερντογάν στον Λευκό Οίκο. Το ενοχλητικότερο είναι ότι στην συντριπτική τους πλειοψηφία προσωποποίησαν την σχέση Ερντογάν με Τραμπ, παρουσιάζοντας τον αμερικανό πρόεδρο πότε ως δωροδοκούμενο και πότε ως εκβιαζόμενο από τον Ερντογάν. Για να είμαστε δίκαιοι σε αυτό βοήθησαν και οι δηλώσεις του πρώην συμβούλου Εθν.Ασφαλείας, κ.Μπόλτον στο ίδιο μοτίβο. Αλλά πόσο μπορεί κάποιος αμερόληπτος αναλυτής να βασιστεί στον γνωστό «πολεμοχαρή» κ.Μπόλτον, ο οποίος βράζει από θυμό επειδή αποπέμφθηκε πρόσφατα από τη θέση του; Και μάλιστα όταν είναι γνωστός ο λόγος της αποπομπής του: Ο κ.Μπόλτον ήθελε σώνει και καλά η Αμερική να κηρύξει πόλεμο κατά των μουλάδων του Ιράν… Με άλλα λόγια να πληρώσει για άλλη μια φορά με το αίμα των παιδιών της για τα στενώς (και κακώς) εννοούμενα συμφέροντα του Ισραήλ – τα οποία ούτως ή άλλως ο πρόεδρος Τραμπ εξυπηρετεί με πολλούς άλλους τρόπους… Ατυχώς, κανείς από τους δήθεν «αναλυτές» δεν έχει κατανοήσει ότι ο Ντόναλντ Τραμπ είναι από τους λίγους προέδρους των ΗΠΑ που έχουν πάρει σοβαρά τις προεκλογικές τους υποσχέσεις και θέλουν να τις τηρούν στο έπακρο. Μια από τις σπουδαιότερες υποσχέσεις του ήταν η αποφυγή των ατελείωτων και αχρείαστων πολέμων. Τι δεν καταλαβαίνουμε;
Αφού λοιπόν αφήσουμε στην άκρη τις μύχιες επιθυμίες των «πολεμοχαρών» της Ουάσιγκτον και αφού συνυπολογίσουμε τα συμφέροντα των αντιπάλων του Τραμπ στο «βαθύ κράτος» με το ασύλληπτο αντι-ρωσικό τους μένος, τι ακριβώς μας απομένει; Μας απομένουν μια 70χρονη σχέση της Τουρκίας με το ΝΑΤΟ που έχει διαρραγεί πέρα από κάθε δυνατότητα επαναφοράς στην προηγούμενη κατάσταση. Και μας μένουν επίσης τα συμφέροντα των ΗΠΑ να διατηρήσουν σε κάποιο επιτρεπτό βαθμό την Τουρκία στο «μαντρί», κάτι απολύτως κατανοητό από όλους, ακόμα και από τους Ρώσους…
Ναι, αγαπητοί μας «ανταποκριτές» της πυρκαγιάς, είναι ευρέως γνωστό ότι η ρωσική διπλωματία είναι εξόχως συντηρητική, σχεδόν εμμονική, με την έννοια ότι επιμένει να τηρεί τις συνθήκες που έχει υπογράψει (ενώ αναθεωρητική υπήρξε η Δύση και ειδικά η Αμερική – και συνεχίζει να είναι). Η Ρωσία του Πούτιν ούτε στιγμή δεν θεώρησε ότι οι τωρινές θερμές της σχέσεις με την Τουρκία θα οδηγήσουν σε συμμαχία. Απλά υπονομεύει τις θέσεις του αμερικανικού βαθέος κράτους και ενισχύει τον πρόεδρο Τραμπ επενδύοντας μακροπρόθεσμα σε μια επαναπροσέγγιση των δύο υπερδυνάμεων…
Αλλωστε είναι ευρέως γνωστό ότι ο πρόεδρος Πούτιν έχει εδώ και αρκετό καιρό συμφωνήσει σε πάρα πολλά, τόσο με τον πρόεδρο Τραμπ όσο και με το Ισραήλ. Να θυμίσουμε και πάλι ότι πέρσι τέτοια εποχή οι Ιρανοί είχαν βάσεις στα 10 χλμ από τα σύνορα του Ισραήλ, ενώ τώρα εξαφανίστηκαν με ρωσική παρέμβαση; Να θυμίσουμε ότι ΗΠΑ-Ρωσία-Ισραήλ υπέγραψαν μυστική συμφωνία για τούτο και για άλλα θέματα, όπως το κουρδικό; Να θυμίσουμε ότι βγαίνοντας από την συνάντησή του με τον Πούτιν στο Σότσι ο Ερντογάν «σαν την βρεγμένη γάτα», δέχτηκε την ακεραιότητα των συνόρων της Συρίας; Και ότι ο Πούτιν δήλωσε ότι οι Κούρδοι θα έχουν όλα τα δικαιώματα ως μειονότητα εντός της Συρίας; Και ότι επίσης οι κοινές ρωσο-τουρκικές περιπολίες θα περιορίζονταν στα 10 χλμ από τα τουρκικά σύνορα και μόνο σε κάποια μικρή έκταση; Μαζί με όλα αυτά ανακοινώθηκε μόλις πριν λίγες μέρες ότι οι Ρώσοι δημιουργούν μεγάλη βάση ελικοπτέρων ανατολικά του Ευφράτη, προφανέστατα σε κουρδικές περιοχές… Νομίζει κανείς ότι η βάση αυτή εξυπηρετεί την Τουρκία; Οχι βέβαια, για άλλους λόγους είναι εκεί και κυρίως για να μην αιματοκυλίσουν οι Τούρκοι τους Κούρδους…
Και ενώ ο Πούτιν παίζει βιολί, οι αμερικανοί από την πλευρά τους παίζουν …μαντολίνο στη Συρία… «Φεύγουμε» είπε ο Τραμπ, αλλά …«κρατάμε τα πετρέλαια και τα έσοδά τους πηγαίνουν κυρίως στους Κούρδους»… Αμέσως μετά την συνάντηση Τραμπ-Ερντογάν ο υπουργός Αμυνας Μαρκ Εσπερ επιβεβαίωσε ότι οι 800 στρατιώτες θα παραμείνουν στις θέσεις τους στη Συρία «επ’αόριστον». Και άλλες μικρότερες κινήσεις με σημασία, όπως η πρόσκληση του συρο-κούρδου ηγέτη κ.Μαζλούμ στον Λευκό Οίκο. Πρόσεξε κανείς ότι όταν προχθές ρωτήθηκε ο Τραμπ μπρoστά στον Ερντογάν για το θέμα αυτής της επίσκεψης απέφυγε να απαντήσει, λέγοντας με τον γνωστό του τρόπο, «θα δούμε»… Αναλογίστηκε κανείς πόσο έξυπνη ήταν η κίνηση του Τραμπ να προσκαλέσει πέντε ρεπουμπλικανούς γερουσιαστές στην συνάντηση με τον Ερντογάν, όπου οι “πέντε” σκαμπίλιζαν τον Ερντογάν διαδοχικά ενώ ο Τραμπ έπαιζε τον τροχονόμο; Πόσο δύσκολο άραγε είναι να σκαλίσουμε την επιφάνεια και να αναλύσουμε τα γεγονότα με αμεροληψία; Ωστε να δούμε την «μεγάλη σκακιέρα» – στην οποία η Τουρκία του Ερντογάν μέρα με τη μέρα βγαίνει χαμένη;
Και για να το πούμε απλούστερα, ποιοί είναι οι κοινοί σκοποί Πούτιν και Τραμπ με την προφανώς «συντονισμένη» δράση τους απέναντι στον Ερντογάν; Σε πρώτη φάση θέλουν: 1) Να αποφευχθεί τουρκική εισβολή στην Συρία και γενίκευση των εχθροπραξιών μεταξύ των φανατισμένων τουρκομάνων που χρησιμοποιεί η Αγκυρα και των Κούρδων και 2) Να ενοποιηθεί η Συρία, προφανώς με κάποια μορφή αυτονομίας των Κούρδων της Συρίας. Σε δεύτερη φάση, θέλουν να ροκανίσουν τον πολιτικό χρόνο έτσι ώστε να ενισχυθεί η θέση του προέδρου Τραμπ καθώς το «βαθύ κράτος» τα έχει ρίξει όλα στο τραπέζι και θέλει να τον καθαιρέσει. Ολα δείχνουν ότι και αυτή η προσπάθεια εναντίον του προέδρου Τραμπ θα αποτύχει. Αλλά το ροκάνισμα του χρόνου θα εξασθενίσει και τον Ερντογάν ο οποίος αντιμετωπίζει πλέον δυναμικούς εσωτερικούς αντιπάλους απέναντι στους οποίους δεν έχει να αντιτάξει την «νίκη» που περίμενε στη Συρία – και επομένως ο χρόνος τρέχει εναντίον του…
Ετσι μετά την πιθανή νίκη του Τραμπ στις εκλογές 2020, αλλά και την βέβαιη εξασθένιση του Ερντογάν, ανοίγει ο δρόμος για μια γενικότερη επαναπροσέγγιση ΗΠΑ-Ρωσίας και μια γενικότερη συμφωνία από τη Συρία μέχρι την Ουκρανία και (πιθανότατα) αλλού. Επειδή , όπως έχω υποστηρίξει πολλές φορές (και ευτυχώς έχω αρκετή παρέα), Ρωσία και ΗΠΑ έχουν σε γενικές γραμμές συμπληρωματικά συμφέροντα από την Κίνα μέχρι την Αρκτική και από τη Μ.Ανατολή έως την Ουκρανία. Το τι ακριβώς θα περιλαμβάνει αυτή η επαναπροσέγγιση είναι ζήτημα άλλου άρθρου – αλλά ήδη έχουμε τις βασικές γραμμές και η πρώτη από όλες θα έχει να κάνει με την κοινή αντιμετώπιση της ανόδου του «κινεζικού δράκου», ενώ η δεύτερη με την εκμετάλλευση των τεράστιων ρωσικών ενεργειακών αποθεμάτων και γενικά του ορυκτού πλούτου: Απλούστατα, η Αμερική έχει τα κεφάλαια και την τεχνογνωσία και η Ρωσία τον υπόγειο ή υποθαλάσσιο πλούτο – και το μόνο που πρέπει να γίνει είναι μια αμοιβαία αποδεκτή συμφωνία. Στα υπόλοιπα, έχει ήδη σχεδόν συμφωνηθεί να κλείσει το θέμα της Κριμαίας με επίσημη αναγνώριση της ρωσικής κυριαρχίας. Πολλά άλλα μέτωπα είναι υπό συζήτηση, συμπεριλαβανομένου και του «ανατολικού ζητήματος» στη νέα του μορφή…
Σε αυτά τα ενδιαφέροντα θα επανέλθουμε εν καιρώ. Αλλά στο μεταξύ επιτρέψτε μου να ρωτήσω τους διάφορους ελαφρόμυαλους «ανταποκριτές» και «αναλυτές» μερικά ενδιαφέροντα. Δεν θα πάω μακριά σε άλλους προέδρους, θα σταθώ μόνο στον Ομπάμα ως μέτρο σύγκρισης: Πού ήταν η οργή σας όταν ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος Ομπάμα (προτού πάρει το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης – τρομάρα του!) επέλεγε για την πρώτη επίσκεψη στο εξωτερικό την «αιμοσταγή» Τουρκία; Συνήθως οι πρόεδροι των ΗΠΑ πάνε πρώτα στην Αγγλία ή τον Καναδά, ενώ εκείνος πήγε να δεί τον ισλαμιστή «φίλο» του τον Ερντογάν…. Είπατε τότε τίποτα; Ούτε τότε δεν είπατε τίποτα, αλλά ούτε και όταν η πιο ανίκανη και αποτυχημένη υπ.Εξωτερικών της αμερικανικής ιστορίας, η Χίλαρι Κλίντον, έφερε το χάος σε όλη τη Β.Αφρική με την ηλίθια επιχείρηση της «αραβικής άνοιξης»… Ούτε και ανοίξατε το στόμα σας όταν η Χίλαρι με τις μυστικές υπηρεσίες και τις προτροπές του γερουσιαστή Μακέιν χρηματοδότησαν τους αποκεφαλιστές της Αλ Νούσρα στη Συρία για να ρίξουν τον Ασαντ…. Δεν σας ένοιαξαν καθόλου οι δεκάδες χιλιάδες νεκροί χριστιανοί… Ούτε και νοιαστήκατε όταν η αθυρόστομη Βικτόρια Νούλαντ παρέα με τον Πάιατ αιματοκύλισαν την πλατεία Μαιντάν στο Κίεβο… Αλλά κόπτεσθε που ο «κακός» Τραμπ παράτησε δήθεν τους Κούρδους… Και ρίχνετε κροκοδείλια δάκρυα που τάχατες δεν προχωρά η αναγνώριση της Αρμενικής Γενοκτονίας στην Γερουσία… Μήπως πρέπει να αρχίσω να απαριθμώ πόσες «κωλοτούμπες» έκανε ο Ομπάμα στο θέμα και πόσες φορές πρόδωσε τους Αρμένιους; Σχεδόν κάθε χρόνο το Μάιο τους κορόιδευε…
Θα σταματήσω εδώ επειδή δεν αξίζει να ασχολείται κανείς με όσους δεν αντιλαμβάνονται ότι η εξωτερική πολιτική μιας υπερδύναμης όπως οι ΗΠΑ είναι μια περίπλοκη εξίσωση που δεν λύνεται με διαμαρτυρίες και ευχολόγια… Αλλά εάν ορισμένοι θέλουν να είναι τίμιοι με τον εαυτό τους και με το κοινό, τουλάχιστον ας κρατούν κάποια προσχήματα αντικειμενικότητας…
14 Νοεμβρίου 2019, n.stamatakis@aol.com
