Πόσοι από εσάς τα τελευταία 4 χρόνια αισθανθήκατε φόβο να πείτε στην δουλειά σας, την παρέα σας, το περιβάλλον σας αλλά και τυχαία στον δρόμο ότι το 2016 ψηφίσατε τον πρόεδρο Τραμπ; Γιατί δεν αισθάνεται φόβο η άλλη πλευρά αλλά μόνο εσείς;
Του Νίκου Σταματάκη…
Παρακινημένος από τις τρέχουσες εξελίξεις θα ήθελα να ξεκαθαρίσω ορισμένες βασικές αλήθειες για την πολιτική πραγματικότητα που ζούμε σήμερα στην Αμερική. Ο σκοπός μου δεν είναι τόσο ευρύς όσο η πολύ εύστοχη και αιχμηρή ομιλία του υπουργού Δικαιοσύνης William Barr (την οποία συνιστώ σε όλους και όπου περιγράφει το σαμποτάζ της αριστεράς στην κυβέρνηση Τραμπ το οποίο στην ουσία υπονομεύει το αμερικανικό σύστημα εξουσίας) αλλά θα περιοριστούμε στο ζήτημα της ελευθερίας του λόγου.
Υπόβαθρο της ελευθερίας του λόγου είναι η έλλειψη κοινωνικών φραγμών και εκφοβισμού στην έκφραση των απόψεών μας. Οσοι μεγαλώσαμε στην μεταπολεμική Ελλάδα, γνωρίζουμε άριστα τι ακριβώς σημαίνουν αυτά. Και ειδικά εμείς που μεγαλώσαμε στην αριστερή Κοκκινιά και τις άλλες συνοικίες του Πειραιά στα μετεμφυλιακά χρόνια αλλά και στα χρόνια της Απριλιανής Δικτατορίας.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς αντέδρασε ο (παραδοσιακά κεντρώος) πατέρας μου το Σεπτέμβρη του 1973, πριν το Πολυτεχνείο, όταν με είδε να γυρνώ στο σπίτι, αμούστακος νεαρός 12-13 χρόνων με μια εφημερίδα «Βραδυνή» παραμάσχαλα: «Τρελάθηκες γιέ μου; Καλά καθόμαστε μέχρι στιγμής, θέλεις να μας σημαδέψουνε και να αρχίσουνε να μας κυνηγάνε;» Ναι, αγαπητοί αναγνώστες όλα αυτά για την δεξιά «Βραδυνή» επί χούντας… Επειδή η εφημερίδα είχε πριν λίγες εβδομάδες δημοσιεύσει συνέντευξη Καραμανλή από το Παρίσι και την θεωρούσαν «αντιστασιακή»…. Δεν χρειάζεται να περιγράψω τι υπέφεραν οι πάμπολλοι αριστερών φρονημάτων γείτονές μας. Αυτά είναι πλέον μέρος της ιστορίας… Ούτε και αυτά που έζησα ο ίδιος λίγο αργότερα όταν έκλινα στα αριστερά…
Επειδή λοιπόν γνωρίζουμε στο πετσί μας από την πρόσφατη ελληνική ιστορία τι σημαίνει η έλλειψη ελευθερίας του λόγου θα ήθελα να ξεκινήσω μια σειρά σχολίων με τον ίδιο τίτλο, που θα περιγράφουν αυτά που βιώνουμε στην Αμερική τα 4 τελευταία χρόνια, από την στιγμή που πολλοί από εμάς αποφασίσαμε να υποστηρίξουμε την υποψηφιότητα Τραμπ για την προεδρία. Να ξεκινήσω σημειώνοντας ότι μεταξύ της ελληνικής ομογένειας των ΗΠΑ τα ποσοστά εκείνων που ψήφισαν τον πρόεδρο Τραμπ τον 2016 ήταν συντριπτικά, ξεπερνώντας με βεβαιότητα το 80%…
Πως το ξέρω; Με πολλούς εμπειρικούς τρόπους, εξαιτίας της δημοσιογραφικής εμπλοκής μου στις εκλογές. Ως παράδειγμα, θα αναφέρω εδώ ανώνυμα την διήγηση ενός σημαντικού στελέχους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, γνωστού για τις πάμπολλες οικογενειακές και φιλικές σχέσεις του στις ΗΠΑ, όπως την άκουσα από το στόμα του: «Εχω στην Αμερική πάνω από 150 συγγενείς και φίλους με τους οποίους διατηρώ επικοινωνία και γνωρίζω με τα χρόνια ότι τουλάχιστον οι μισοί από αυτούς ψηφίζουν παραδοσιακά το δημοκρατικό κόμμα. Το καλοκαίρι του 2016 εποικοινώνησα με όλους σχεδόν και έκανα μια ανεπίσημη δημοσκόπηση. Μόνο ένας ή δύο από αυτούς μου δήλωσαν ότι θα ψηφίσουν την Χίλαρι Κλίντον!!» (Αγαπητοί συνάδελφοι του τύπου εάν ενδιαφέρεστε για περισσότερα στοιχεία – που δεν προτίθεμαι να δημοσιεύσω – σας παρακαλώ επικοινωνήστε μαζί μου. Σημειωτέον ότι η δημοσκόπηση του στελέχους αυτού πιθανότατα είχε αξιόλογες θετικές συνέπειες στην άσκηση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής)…
Το πρώτο ερώτημα που θα έθετα σε όλους αυτούς σήμερα – και όχι μόνο στους ελληνοαμερικανούς – είναι απλό: Πόσοι από εσάς τα τελευταία 4 χρόνια αισθανθήκατε φόβο να πείτε στην δουλειά σας, την παρέα σας, το περιβάλλον σας αλλά και στον δρόμο ότι ψηφίσατε τον πρόεδρο Τραμπ; Γιατί δεν αισθάνεται φόβο η άλλη πλευρά αλλά μόνο εμείς; Δεν σας θυμίζουν αυτά τις διώξεις που υπέστη η αριστερά στην μετεμφυλιακή Ελλάδα; Δεν σας θυμίζουν όλα αυτά τις διώξεις των αντιφρονούντων στις κομμουνιστικές χώρες και σε κάθε δικτατορία, αριστερή ή δεξιά, απανταχού της Γής; Είναι δυνατόν εμείς, και ειδικά όσοι ήλθαμε στην Αμερική για σπουδές και λατρέψαμε αμέσως την ελευθερία του λόγου μέσα και έξω από τα πανεπιστήμια, να ανεχθούμε τον φόβο που σκεπάζει τα πάντα σήμερα;
Είναι αυτή η Αμερική των ονείρων μας; Αραγε τι απομένει από την μεγάλη και ελεύθερη αυτή χώρα εάν αφαιρέσεις την ελευθερία του λόγου που κατοχυρώνει το άρθρο 19 της Διακήρυξης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ αλλά και η Πρώτη Τροποποίηση του Αμερικανικού Συντάγματος; Και ας μην μας πεί κάποιος ότι με το διαδίκτυο έχουμε διευρυμένη ελευθερία του λόγου… Ναι, ασφαλώς με το διαδίκτυο καταφέραμε να νικήσουμε την παντοκρατορία των συστημικών ΜΜΕ και να φέρουμε στην εξουσία κάποιον που ευαγγελίζεται την ανατροπή του κατεστημένου.
Αλλά αυτό δεν αναιρεί τις πάμπολλες τακτικές εκφοβισμού στο δημόσιο χώρο που βιώνουμε όσοι δείξαμε την αντίθεση μας στο κατεστημένο. Τα παραδείγματα αφθονούν και θα τα απαριθμήσω στο επόμενο σχόλιο. Ξεκινούν από την απονομή των Οσκαρ που δεν περιλαμβάνει (ή περιθωριοποιεί) συνήθως τους λίγους ηθοποιούς που αντιτίθενται στο αριστερό κατεστημένο του Χόλιγουντ. Συνεχίζονται στην βίαιη, ναι ΒΙΑΙΗ, δημόσια επίθεση εναντίον στελεχών της κυβέρνησης Τραμπ στο δρόμο, σε εστιατόρια και αλλού, αλλά και στις οικογενειακές και φιλικές σχέσεις που σπαράσσονται από τον αποκλεισμό όλων όσων «ψήφισαν Τραμπ». Και καταλήγουν ακόμα και στις προσωπικές σχέσεις, όπου για πρώτη φορά στην αμερικανική ιστορία δοκιμάζονται λόγω πολιτικών διαφορών εντός των ζευγαριών… Θα κλείσω λέγοντας ότι όσο υπάρχει αυτός ο εκφοβισμός στην ελευθερία του λόγου θα ενεργεί ως βόμβα στα θεμέλια της δημοκρατίας και της ελευθερίας όλων μας και θα υποσκάψει το αμερικανικό πολίτευμα. Δεν είναι τυχαίο ότι η κυβέρνηση Τραμπ ψήφισε νόμο με τον οποίο επιβάλλει κυρώσεις σε όσα πανεπιστήμια δεν εφαρμόζουν αυστηρά τις διατάξεις περι ελευθερίας του λόγου!… Αλλά σε αυτό θα επανέλθουμε σύντομα….
17 Νοεμβρίου 2019, n.stamatakis@aol.com
