Του Στέλιου Τάτση
Μόλις επέστρεψα σπίτι από τον πρωινό μου περίπατο στή λίμνη. Είναι στ’αλήθεια μαγική, περπατάς, ανάμεσα σε ανθρώπους πάσης φυλής (οι περισσότεροι είναι αδύνατοι Κινέζοι), τους βλέπεις με τα μάτια μόνο, το μυαλό τους αγνοεί και ταξιδεύει σε δικά του μονοπάτια, εικόνων και σκέψεων. Αυτό το ταξίδι του, ήθελα να το μοιραστώ μαζί σας, γι’αυτό, κάθισα κι’άρχισα να το γράφω, πριν πέσει η κουρτίνα της λησμονιάς και το ξεχάσω.
Ταξίδευε σε όλα όσα συμβαίνουν στον κόσμο και κυρίως στά δικά μας που όλα δείχνουν πως όλα αλλάζουν στην Πατρίδα μας η οποία δέχεται όχι απλό ράπισμα αλλά θανατηφόρα γρονθοκοπήματα, φίλια και μη. Στον προβληματισμένο μου εαυτό, η απάντηση ήλθε από τον ίδιο, ήταν μια απάντηση τρανταχτή, συγκλονιστική. Ο αγώνας μου λέγει χάνεται όταν τον εγκαταλείπεις, πάρε παράδειγμα τον εαυτό σου, όταν επέστρεψες από την Ελλάδα με τα παραπάνω κιλά που πήρες μόλις και μετά βίας έκανες ένα κύκλο γύρω από την λίμνη, όμως δεν απαγοητεύτηκες…. Εκανες κουράγιο, συνέχιζες και σταδιακά, ανέβηκες στις δύο, τρεις, τέσσερις και έφθασες στις πέντε και έχεις βάλλει για στόχο σου τους έξη κύκλους και θα το πετύχεις, δεν κατάντησες αιχμάλωτος των επί πλέον κιλών και σε βλέπω να αισθάνεσαι, άνετος απελευθερωμένος. Πράγματι έτσι είναι, έχεις δίκιο είπα και είναι μια αλήθεια που την ζώ πολύ έντονα, κάθε φορά (κάθε μέρα αν δεν βρέχει) που περπατώ στη λίμνη, όλα μου αλλάζουν, η διάθεση, ευστροφία στη σκέψη, με λίγα λόγια καλή λειτουργία, σώματος, πνεύματος και ψυχής.
Παρομοίωσα τον εαυτό μου με τον αιώνιο Έλληνα, ο οποίος σε όλη την διαδρομή της ύπαρξής του αγωνίζεται, ακόμη και όταν προδίδεται από τον αδελφό του. Ο αγώνας του είναι διαρκής, ξαποσταίνει μόνο κατά μικρά διαστήματα. Οι εχθροί του τον μελέτησαν και τον μελετούν και ακόμη δεν μπόρεσαν να καταλήξουν σε θετικό συμπέρασμα της ψυχοσύνθεσής του. Αναρωτιούνται ακόμη μήπως
δεν είναι γήινος και αυτή η διαφορετικότητά του τους εξοργίζει, τον ζηλεύουν με πάθος, αντί να τον ευγνωμονούν για όλα όσα πρόσφερε και προσφέρει
στην ανθρωπότητα.
Αυτή η αμηχανία τους τους αγχώνει, τους κάνει κομπλεξικούς και τό κόμπλεξ
είναι μια αγιάτρευτη ψυχολογική πάθηση που οδηγεί τον άνθρωπο σε καταστροφικές σκέψεις και πράξεις. Και καταλήγουν να ψάχνουν να βρούν τρόπους να τον ξεπαστρέψουν, δεν είναι τυχαία όλα όσα συμβαίνουν
στην Πατρίδα μας σήμερα. Ένας από τους πολλούς τρόπους είναι η εξουσία και ο κουμπαράς….. (να γιατί χρειάζεται το μετρητό, να γιατί κατάργησαν την σχέση
του χρυσού με το χαρτονόμισμα, για να κόβουν όσο χαρτί θέλουν για να εξαγοράζουν συνειδήσεις).
Μετά την μεταπολίτευση όλοι όσοι ανέβηκαν στην εξουσία, πήραν τον κουμπαρά τους για να υλοποιήσουν το δόγμα Κίσσινγκερ, με πρώτο και καλύτερο τον Ανδρέα, ο οποίος ήταν ταλαντούχος να εξαπατά τον Έλληνα, ναί ήταν ταλαντούχος γιατί δια της μεθόδου της πρόσκαιρης ευδαιμονίας , οδήγησε εντελώς ανενόχλητα τη χώρα σε οικονομική καταστροφή, απολαμβάνοντας συγχρόνως
τα χειροκροτήματα και τις ζητωκραυγές των εξαπατημένων και στη συνέχεια πτωχευμένων Ελλήνων.
Αυτός έβαλε τα θεμέλια, από εκεί και πέρα, κανένας δεν είχε το θάρρος να πατήσει φρένο στην κατηφόρα που είχε πάρει η χώρα. Κάποιος δοκίμασε να το πατήσει αλλά δεν είχε το απαιτούμενο θάρρος να το πατήσει γερά, έχασε τον έλεγχο και του έκλεψαν το τιμόνι άλλοι πιό άχρηστοι απ’αυτόν. Πολλοί λέγουν, φταίμε εμείς που τους ψηφίζουμε , πέςτε μας όμως είχαμε επιλογή ; αφού με
ασήμαντες διαφορές απεδείχθησαν όλοι οι ίδιοι.
Τώρα πλέον το οικονομικό δεν είναι το νούμερο ένα πρόβλημα, αλλά το μεταναστευτικό το οποίο πλέον καταλήγει σε επικοισμό με ολοφάνερη την αλλοίωση του πληθυσμού. Κάποιοι απόστρατοι, στρατιωτικοί,γραφιάδες
καθηγητές , φιλόσοφοι και σοφοί , άνοιξαν τώρα τελευταία το στόμα τους. Ήθελα ν’άξερα που ήταν κρυμμένοι ολ’αυτά τα χρόνια;.
Η κατάσταση πλέον έχει ξεφύγει, όμως ο αγώνας είναι ακόμη διαχειρίσiμος, η γη είναι δική μας και αυτήν πρέπει να προστατέψουμε, διότι ολ’αυτά τα μπουλούκια
και κοπάδια που μας έρχονται δεν είναι ρακένδυτοι όπως πολλοί «ευαίσθητοι» νομίζουν, έρχονται με πιστωτικές κάρτες, που σημαίνει πως έχουν λογαριασμούς στο εξωτερικό στους οποίους κάποιοι κάνουν καταθέσεις. Οταν νομιμοποιηθούν θα έχουν δικαίωμα ν’αγοράζουν γη, την γη την οποίαν όλοι μας εγκαταλείψαμε.
Προφητεύω, πως αν δεν συνεχίσουμε τον αγώνα , θα έλθει μια μέρα που η γή μας θα γίνει δική τους και τα παιδιά η τα εγγόνια των Ελλήνων γεωκτημόνων, όταν
θα πέσει πείνα θα τρέχουν να ζητούν ψωμί από τους εποίκους. Μην σας φαίνετε υπερβολικό αυτό που αναφέρω. Η πείνα θα έλθει, είναι θέμα χρόνου, το
χαρτονόμισμα δεν θα έχει καμία αξία η αν έχει θα είναι μηδαμινή. Ένας ηθοποιός χθές στην εκπομπή «Η αυλή των χρωμάτων» έλεγε πως στην κατοχή ένα εισιτήριο
για το θέατρο κόστιζε 25 χιλιάδες δραχμές. Ύστερα να μην ξεχνάμε πως η ιστορία επαναλαμβάνει τον εαυτό της. Δεν θα πρέπει ποτέ να συνθηκολογήσουμε αλλά να
συνεχίσουμε τον αγώνα μέσα και έξω από την Ελλάδα. Ας μην ξεχνάμε πως άλλη μια Ελλάδα ζει και μεγαλουργεί έξω από την οριοθετημένη Ελλάδα. Κι’αν ακόμη δεν μπορέσουμε να τους διώξουμε, να τους επιλέξουμε, να επιλέξουμε εκείνους που αν και δεν είναι Έλληνες, αγαπούν την Ελλάδα και θέλουν να γίνουν Έλληνες.
Ολοι οι Έλληνες αλλά περισσότερο εμείς του εξωτερικού να παραδειγματιστούμε από τον Τσιτσιπά, που με πολύ κόπο , συνέχιζε το δικό του αγώνα για να γίνει ο Βασιλιάς του Τένις και να δοξάσει την Ελλάδα που στην μακρά της
ιστορία η Θεά δόξα περπάτησε όρθια σε όλο της το μεγαλείο ακόμη και στων Ψαρών την ολόμαυρη ράχη. Να παραδειγματιστούμε όλοι λοιπόν από τον Τσιτσιπά και να γίνουμε ΤΣΙΤΣΙΠΑΔΕΣ.
Την επόμενη Πέμπτη θα γιορτάσουμε την εορτή των Ευχαριστιών, οικογενειακά, με γεμιστή γαλοπούλα και άλλες λιχουδιές. Ήδη αγόρασα την γαλοπούλα και τα κάστανα, το καθάρισμα των οποίων είναι το δυσκολότερο κομμάτι όλης της
διαδικασίας. 52 χρόνια στην Αμερική 52 χρόνια μαγειρεύω την γαλοπούλα. Όσο ζούσε η Νίνα όλοι ερχόντουσαν σπίτι μας . Τώρα πλέον μαζευόμαστε στο σπίτι του γιού μου του Μιχάλη.
HAPPY THANKSGIVING TO ALL!
captatsis@gmail.com
