Του Μπάμπη Βασιλειάδη
Αχ, Ελλάδα μου, μήτρα αειφόρου πνεύματος, κοιτίδα ανυπέρβλητου πολιτισμού…
Υπήρξες πάντα υπέροχη. Όλοι το ομολογούν … εχθροί και φίλοι. Στο ελάχιστο, μια ελιά (ρίζα βαθιά, ορόσημο ακλόνητο και αέναο, καρπός επιβίωσης, επιβράβευσης και ειρήνης), ένα αμπέλι (πνεύματος παραγωγή, έμπνευση και καλλιέργεια) και ένα καράβι (πλεύση αναζήτησης, εφεύρεσης και ανακάλυψης, σύμπνοια για πορεία με συντεταγμένες, με ρότα και όραμα).
Από το πνεύμα σου εμπνέεται όλος ο πολιτισμός … τα γράμματα, οι επιστήμες, οι τέχνες. Στις αξίες σου υποκλίνεται όλος ο πολιτισμός. Στις αρχές σου υπακούει όλος ο πολιτισμός. Με τη γλώσσα σου εκφράζεται όλος ο πολιτισμός. Εσύ διαφυλάττεις κάθε ιερό και όσιο … ακόμη και τον Πανάγιο Τάφο.
Την αξιοσύνη σου φθόνησαν πολλοί … σχεδόν όλοι. Μια υπέροχη θεϊκή υπόσταση. Αγέρωχη. Μια αύρα έμπνευσης και δημιουργίας. Έστεκες πολύ ψηλά. Δεν σε έφταναν. Δεν θα σε πλησίαζαν ποτέ. Για αυτό αποφάσισαν ότι “έπρεπε” να σε ρίξουν, να σε ταπεινώσουν, να σε μεταλλάξουν, να σε μαγαρίσουν, να σε εξαφανίσουν. Όλα τα σκαρφίστηκαν οι δαιμόνιοι … φίλοι και εχθροί σου. Όλα, για να σε ισοπεδώσουν ώστε να κτίσουν πάνω στα ερείπια σου. Για να σε σφετεριστούν, να σε υπονομεύσουν, να σε καπηλευτούν, να σε εκμεταλλευτούν.
Αιώνες τώρα θέλουν την Αργώ παροπλισμένη και αλυσοδεμένη σε κάποιο απόμερο μουράγιο! Δεν υπερβάλλω! Αυτοί λυσσάξανε να σε κατασπαράξουν! Και όταν σε μια στιγμή αναλαμπής, κάποιοι συνέβαλλαν στην απελευθέρωση σου, αμέσως σε “γονατίσανε” για να υπηρετείς τα δικά τους συμφέροντα. Και κάπου-κάπου, σου δίνουν ανασαιμιές αναθάρρησης γιατί και πάλι χρειάζονται κάτι μοναδικό από εσένα. Το φως σου!
Αλήθεια, με τι βάρβαρο γονίδιο σε μπόλιασαν; Με εγκεντρισμό ή ενοφθαλμισμό; Ή με κάτι πιο καταλυτικό, πιο ριζοσπαστικό; Και γιατί δεν σφράγισαν τις πληγές; Για να αιμορραγείς; Για να μολυνθείς; Για να λαβωθείς θανάσιμα; Ή μήπως για να εξακριβώσουν ότι ακόμη και εάν σε αποσυνθέσουν, στο τέλος θα δουν να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι … που σημαίνει ότι με άλλα τόσα ξαναφτιάχνεσαι.
Και πως μετεξέλιξαν το πολλαπλασιασμό σου; Με φύτευση καταβολάδων ή μεταφύτευση παραφυάδων; Και σε παραποίησαν με αλλογενή τοξικά βότανα για να αλλοιωθεί το υπέροχο άρωμα σου, για να σβήσει η λάμψη σου.
Και πως μπορείς στα αλήθεια να ξανασταθείς στα πόδια σου; Να αναγεννηθείς; Το προσπάθησε ο πρώτος Κυβερνήτης σου. Τον μπολιάσανε δικοί μας … με βόλι εχθρικό, θανατηφόρο. Αχ, αυτό το διακυτταρικό γονίδιο της διχόνοιας πως δεν το απέβαλες από το κορμί σου; Ήταν το μοναδικό σου ψεγάδι για αιώνες τώρα. Η Αχίλλειος πτέρνα σου. Το μοναδικό χνάρι της ανθρώπινης πτυχής σου. Και ακόμη το καλλιεργείς στα σωθικά σου.
Πως λοιπόν θα αναγεννηθείς; Βασανιστικό το ερώτημα. Πρέπει να παλέψεις με θεούς και δαίμονες … σε μαρμαρένια αλώνια, σε αρόσιμα σαλόνια. Οπλισμένη με την τρίαινα στο ζερβό και τον σταυρό στο δεξί. Ούτε να ξαποστάσεις δεν σε αφήνουν όλοι οι σατανάδες (επίσημα κάποιοι είναι … φίλοι και σύμμαχοι, τρομάρα τους!) που σε περιτριγυρίζουν. Είσαι πάντα στο στόχαστρο τους.
Και προς Θεού, δεν καυχιέμαι ότι είμαι γνήσιο παιδί σου. Και εγώ κάποιο παράγωγο μπολιάσματος είμαι. Δεν είμαι ο γνήσιος εκφραστής σου. Αντίθετα, εσύ είσαι η έμπνευση μου, η μούσα μου. Πιστεύω στην υπεροχή σου. Σε θαυμάζω. Θέλω να σε ξαναδώ υπέροχη. Σε θέλω στην κορυφή. Θέλω να σε υπηρετήσω μονοσήμαντα. Θα με χαρακτηρίσουν εθνικιστή, ρατσιστή, φασίστα, πατριδοκάπηλο; Ε, και λοιπόν; Ο καθένας ξεστομίζει ότι του κατέβει. Η υψηλή αλληλουχία του λογισμού – λογικής – λόγου ξέπεσε σε κραυγές … σε ανθρωποφάγους αλαλαγμούς. Εγώ όμως τι να φοβηθώ; Από ποιον να αμυνθώ; Για ποια ιδιοτέλεια μπορεί να κατηγορηθώ; Για ποια υστεροβουλία να λοιδορηθώ;
Εγώ απλά θέλω να σε ξαναδώ υπέροχη. Μήτρα αειφόρου πνεύματος, κοιτίδα ανυπέρβλητου πολιτισμού… Και είθε το “αχ” (στο … αχ, Ελλάδα μου) να κλίνεται μόνο σε χρόνο υπερσυντέλικο.
