Του Νίκου Σταματάκη
Πολλοί έλληνες πρωθυπουργοί επισκέφθηκαν τον Λευκό Οίκο στα τελευταία 70 χρόνια από τη λήξη του Εμφύλιου. Αλλά δεν μπορώ να σκεφθώ κάποια επίσκεψη που να έγινε σε καλύτερες συνθήκες για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις από την αυριανή επίσκεψη του Κυριάκου Μητσοτάκη. Τρεις μήνες μετά την επίσκεψη Πομπέο στην Αθήνα όπου ξεκαθαρίστηκαν όλα τα διμερή θέματα και λίγες μόλις μέρες μετά την υπογραφή της συμφωνίας για τον αγωγό EastMed, που έχει ήδη λάβει την έγκριση του Κογκρέσου με ευρεία διακομματική συμφωνία, οι οιωνοί είναι πράγματι λαμπροί.
Τα παραπάνω μάλιστα πρέπει ιδωθούν σε ένα ευρύτερο πλαίσιο στο οποίο η Ελλάδα έχει εδώ και αρκετό καιρό καταστεί ντε φάκτο το «ανατολικό σύνορο της Δύσης», κάτι που ο γράφων υποστηρίζει τουλάχιστον από το 2016. Τούτο αποκτά μια ιδιαίτερη διάσταση ενόψει των τελευταίων εξελίξεων, με την προοπτική πολέμου των ΗΠΑ κατά του Ιράν ιδιαίτερα αυξημένη. Δεν χρειάζεται να υπενθυμίσει ο κ.Μητσοτάκης στους αμερικανούς συνομιλητές του τι συνέβη τις τελευταίες 2-3 φορές που οι ΗΠΑ ζήτησαν διευκόλυνση από την Τουρκία των στρατιωτικών τους επιχειρήσεων στη Μέση Ανατολή… Ισως να χρειαστεί να το τονίσει στον πρόεδρο Τραμπ – αλλά είμαστε βέβαιοι ότι θα τον έχουν προλάβει οι σύμβουλοι Εθνικής Ασφαλείας και οι στρατηγοί… Επομένως, απορώ με τις διαπιστώσεις κάποιων ότι οι εξελίξεις γύρω από το Ιράν «ξεφουσκώνουν» την συνάντηση Τραμπ-Μητσοτάκη επειδή στρέφουν το ενδιαφέρον του Τραμπ ανατολικότερα. Το αντίθετο είναι αλήθεια: την αναβαθμίζουν και την καθιστούν πολύ επίκαιρη, εφόσον σε ενδεχόμενη στρατιωτική παρέμβαση (που κατά τη γνώμη μας δεν θα εξελιχθεί σε ανοιχτό πόλεμο) η Σούδα, η Κύπρος και άλλες ελληνικές εγκαταστάσεις αποκτούν καίρια σημασία.
Αλλά βέβαια υπάρχουν και οι πάγιες απαιτήσεις της ελληνικής πλευράς, τα μόνιμα παράπονα για αμερικανικές θέσεις περί των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων. Αυτά, ως γνωστόν, οι ΗΠΑ παγίως τα είχαν βάλει στην κατάψυξη επιμένοντας – και επιβάλλοντας – διευθέτηση των ελληνοτουρκικών διαφορών στη βάση συμφωνίας για «συνδιαχείριση» των ενεργειακών πόρων του Αιγαίου και της Μεσογείου. Τον τελευταίο καιρό αυτές οι πάγιες αμερικανικές θέσεις έχουν σαφώς μεταλλαχθεί προς όφελος της Ελλάδας. Από την μια η εμπλοκή του αμερικανικού κολοσσού EXXONMOBIL στην εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων νοτίως της Κύπρου και της Κρήτης, η κατασκευή του αγωγού Eastmed, και οι τριγωνικές συμμαχίες Ελλάδας-Κύπρου με Αίγυπτο και Ισραήλ έχουν σαφώς αλλάξει το πλαίσιο των διεθνών σχέσεων στην Ανατολική Μεσόγειο.
Πλέον η ανακήρυξη της ελληνικής ΑΟΖ και – προηγουμένως – η αύξηση των χωρικών υδάτων (τουλάχιστον αρχικά στα 10 μίλια ώστε να συμπίπτουν επιτέλους με τον εθνικό εναέριο χώρο) δεν είναι απλά μόνο θέμα ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων αλλά καίριο ζητημα της νέας αρχιτεκτονικής ασφαλείας της Α.Μεσογείου και της Μ.Ανατολής. Ετσι, εφόσον ο κ.Μητσοτάκης θέσει επιτακτικά στους συνομιλητές του το ζήτημα της επίσημης αλλαγής της πάγιας αμερικανικής θέσης για «συνδιαχείριση» με την Τουρκία θα βρει με βεβαιότητα «ευήκοον ους». Πρέπει λοιπόν ο κ.Μητσοτάκης να εισέλθει στην συνάντηση με τον πρόεδρο Τραμπ αποφασισμένος να προβάλλει και να προωθήσει τις ελληνικές θέσεις και συμφέροντα.
Αλλά στην περίπτωσή μας έχουμε εισέλθει σε μια ιστορική καμπή όπου το πρόβλημα δεν είναι πλέον αξεπέραστο στην άλλη πλευρά του Aτλαντικού, αλλά έχει σκαλώσει στην ευρέως διαδεδομένη ηττοπάθεια έως μειοδοσία μεγάλου τμήματος των ελληνικών πολιτικών ελίτ. Από τις δηλώσεις Κοτζιά και Κατρούγκαλου της κυβέρνησης Τσίπρα έως τις πρόσφατες δηλώσεις πλήθους σημαινόντων παραγόντων τόσο αριστερής όσο και δεξιάς προέλευσης, προκύπτει ότι οι φοβικές ελληνικές ελίτ είναι ο κυριώτερος εχθρός της υπεράσπισης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων και όχι οι αντιρρήσεις της Ουάσιγκτον.
Ευτυχώς και στην χρονική αυτή περίσταση ο περίφημος προαιώνιος «Θεός της Ελλάδας» έχει επέμβει ως πρόμαχος κατά των χειρότερων εθνικών αντανακλαστικών της ελληνικής ηγεσίας, δηλαδή τις επίσης προαιώνιες τάσεις για «προδοσία» (μια άλλη πανάρχαια ελληνική κληρονομιά στην ανθρωπότητα…) Στην περίπτωσή μας τα συμφέροντα της Αιγύπτου και κυρίως του Ισραήλ, χώρες για τις οποίες το ισλαμιστικό καθεστώς του Ερντογάν αποτελεί θανάσιμο κίνδυνο, έχουν έρθει να υψώσουν τείχος προστασίας κατά του τουρκικού επεκτατισμού αλλά και ανάχωμα κατά των “διαλλακτικών” ελληνικών ελίτ.
Αυτή την θεόσταλτη συγκυρία έχει ΕΘΝΙΚΟ ΧΡΕΟΣ να εκμεταλλευθεί ο έλληνας πρωθυπουργός στην συνάντησή του με τον πρόεδρο Τραμπ. Καμία ολιγωρία στο θέμα αυτό δεν θα του συγχωρεθεί. Η Ομογένεια έχει ήδη καταγράψει με ιδιαίτερη απογοήτευση τόσο τον απαράδεκτο συμβιβασμό του με τα αριστερά κόμματα στο θέμα της ψήφου ομογενών όσο και περισσότερο την πολύ πιο απαράδεκτη κωλοτούμπα του στο Σκοπιανό. Τώρα είναι η ώρα να αποδείξει ότι υπερασπίζεται πρώτιστα τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα και ότι δεν υποκύπτει σε ηττοπαθείς φωνές – μεταξύ των οποίων συγκαταλέγεται και η αδελφή του Ντόρα Μπακογιάννη- που μιλούν για συνδιαλλαγή με την Τουρκία. Η οποιαδήποτε συνδιαλλαγή με την Τουρκία χωρίς πρότερη αποδοχή και εφαρμογή από μέρους της του Δικαίου της Θάλασσας θα αποτελεί εθνική προδοσία. Οπως εθνική προδοσία αποτελούν και οι προτάσεις για προσφυγή στη Χάγη.
Ο Κυριάκος Μητσαοτάκης έχει χρέος να εξηγήσει στον πρόεδρο Τραμπ ότι η υποστήριξη των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων δεν αποτελεί απλά ζήτημα δικαιοσύνης (αφού και η Αμερική έχει εφαρμόσει της ίδιες αρχές του Διεθνούς Δικαίου στον καθορισμό της δικής της ΑΟΖ), αλλά είναι πλέον μείζον ζήτημα ασφαλείας της Δύσης και του Ισραήλ και βασικός πυλώνας ειρήνης στην Ανατολική Μεσόγειο και τη Μέση Ανατολή. Θα το πράξει;
6 Ιανουαρίου 2020, n.stamatakis@aol.com
