Του Γιώργου Ν. Παπαθανασόπουλου
Το εκκλησιαστικό ζήτημα της Ουκρανίας και η εκ μέρους του Οικ. Πατριαρχείου αναγνώριση ως αυτοκεφάλου Εκκλησίας των σχισματικών της χώρας αυτής έχει προκαλέσει τη διάσπαση της Ορθοδοξίας. Πρόκειται για σοβαρότατο ποιμαντικό, πνευματικό και εκκλησιαστικό πρόβλημα, που έχει άμεσα ολέθριες επιπτώσεις στην εικόνα προς τα έξω της Ορθόδοξης Εκκλησίας.
Την ώρα που γράφονται οι γραμμές αυτές προβλήματα υπάρχουν και είναι γνωστά παγκοσμίως στις σχέσεις μεταξύ του Οικ. Πατριαρχείου και του Πατριαρχείου της Μόσχας, μεταξύ του Οικουμενικού Πατριαρχείου και των Πατριαρχείων Ιεροσολύμων, Αντιοχείας και Σερβίας μεταξύ του Οικ. Πατριαρχείου και των Εκκλησιών Αλβανίας, Τσεχίας και Σλοβακίας, Πολωνίας, μεταξύ του Οικ. Πατριαρχείου και της πλειονότητας των ενοριών των ρωσικής παράδοσης εμιγκρέδων της Δυτικής Ευρώπης, μεταξύ του Πατριαρχείου της Μόσχας και του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, μεταξύ του Πατριαρχείου της Μόσχας και του Αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου και όσων Μητροπολιτών της Εκκλησίας της Ελλάδος τον ακολούθησαν στην απόφασή του να αναγνωρίσει τους σχισματικούς της Ουκρανίας. Αν αυτά προστεθούν στα προϋπάρχοντα ζητήματα αντιθέσεων που έχουν προκύψει στην Εσθονία, στην Ιαπωνία, στη Διασπορά και με τους Παλαιοημερολογίτες και στα επερχόμενα των εθνοφυλετιστών του Μαυροβουνίου και των Σκοπίων συμπληρώνεται η εικόνα μιας διασπασμένης Ορθοδοξίας, που μπλεγμένη στα δίχτυα των εσωτερικών διαμαχών στερείται κύρους και λόγου, για να πολεμηθεί η παρακμή, στην οποία βρίσκεται ο κόσμος και να ξεφύγει από τον γλιστερό και αυτοκαταστροφικό δρόμο του ωφελιμισμού και του ηδονισμού που ακολουθεί.
Οι ημέρες αυτές που διέρχεται η Ορθοδοξία είναι αρνητικά ιστορικές. Το βάρος πέφτει στους Προκαθημένους των δεκατεσσάρων τοπικών Εκκλησιών, οι οποίοι έχουν την ευθύνη για την προκληθείσα κατάσταση. Είναι λυπηρό για εκείνους από τους προκαθημένους των δεκατεσσάρων τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών το γεγονός ότι δεν έχουν πολλά βιολογικά περιθώρια για να ιδούν πάλι ενωμένη την Ορθοδοξία. Θυμίζουμε τις ηλικίες τους: Κωνσταντινουπόλεως Βαρθολομαίος 80 ετών, Αλβανίας Αναστάσιος 91, Σερβίας Ειρηναίος 90, Γεωργίας Ηλίας 87, Ελλάδος Ιερώνυμος 82, Πολωνίας Σάββας 82, Βουλγαρίας Νεόφυτος 75, Ρωσίας Κύριλλος 74. Οι άλλοι είναι κάτω των 70 ετών.
Όπως γράψαμε σε προηγούμενα κείμενα οι ΗΠΑ από καιρό επιδιώκουν να θέσουν υπό την ολική επιρροή τους την Ουκρανία. Στην επιδίωξή τους αυτή εδώ και δύο χρόνια έχουν εντατικοποιήσει την χρησιμοποίηση των σχισματικών Ορθοδόξων Χριστιανών, των προσδεδεμένων στην φιλοδυτική κρατική ουκρανική εξουσία. Αυτό πλέον γίνεται απροκάλυπτα. Στην εφημερίδα «Τα Νέα» και στις 10 Φεβρουαρίου 2020 ο ανταποκριτής της εφημερίδας στο Κίεβο και υποστηρικτής της κρατικής Εκκλησίας των σχισματικών Κώστας Ονισένκο γράφει ότι ο επικεφαλής της Μητροπολίτης Επιφάνιος ανακοίνωσε τη δημιουργία δύο ιδρυμάτων. Και προσθέτει: «Ανάμεσα σε εκείνους που δήλωσαν άμεσα υποστήριξη όσον αφορά τα Ιδρύματα είναι και ο υπουργός Εξωτερικών της Αμερικής Μάικ Πομπέο, ο οποίος βρέθηκε στο Κίεβο την προηγούμενη εβδομάδα» (Σελίς 53). Όπως γράφει ο ανταποκριτής το ένα Ίδρυμα θα παρέχει οργανωτική και άλλη βοήθεια εντός της Εκκλησίας και θα ασχολείται και με ανθρωπιστικό έργο. Το δεύτερο θα ασχολείται με την επικοινωνία της Κρατικής Ουκρανικής Εκκλησίας (ΚΟΕ) με οργανώσεις πολιτών, ιδιωτικά και δημόσια ιδρύματα της Ουκρανίας και του εξωτερικού. Προφανώς οι άμοιροι της Ορθοδόξου Παραδόσεως Αμερικανοί εκλαμβάνουν την ΚΟΕ ως μία επιχείρηση, που έχει ανάγκη πελατείας και, επομένως, εξουδετερώσεως του ανταγωνισμού…
Είναι αληθές ότι δια της κοσμικής ισχύος τους οι γραφειοκράτες του βαθέος κράτους των ΗΠΑ θεωρούν ότι ο «πολιτισμός» τους πρέπει να επιβληθεί σε όλο τον χριστιανικό κόσμο. Βλέπουν τους μη αμερικανούς στην κουλτούρα, όπως οι καουμπόηδες τους ινδιάνους κατά τους 18 0 και 19ο αιώνες και επιδιώκουν να τους «εκπολιτίσουν». Για τους Ουκρανούς θεωρούν ότι πρέπει να αποσπασθούν από την σλαβική τους παράδοση και να «εκσυγχρονισθούν», όπως παλαιότερα οι Κροάτες και οι Πολωνοί… Δεν καταλαβαίνουν και δεν θέλουν να καταλάβουν τι σημαίνει για τους Ρώσους η Ουκρανία.
Η Ελέν Καρέρ ντ’ Ανκός*, γεωργιανής καταγωγής, ισόβια γραμματέας της Γαλλικής Ακαδημίας και ιστορικός, σε συνέντευξη της στο περιοδικό «Le Point» (τεύχος 2247, 1 Οκτωβρίου 2015, σελ. 93) είπε: «Για τους Ρώσους η Ουκρανία είναι ομοούσια με τη Ρωσία… Ο Γιέλτσιν όταν συζητείτο στο Μπελοβέγιε** το μέλλον των τριών χωρών (Ρωσίας, Ουκρανίας, Λευκορωσίας) εκλιπαρούσε για να υπάρξει ενότητα μεταξύ τους. Για αυτήν την ενότητα ο Γιέλτσιν δεν έθεσε το θέμα της Κριμαίας, να περάσει υπό την Ρωσία, αφού δεν είχε καμία σχέση με την Ουκρανία. Στις παροτρύνσεις των συμβούλων του απάντησε ότι έπρεπε να είναι οι ηγέτες των τριών χωρών ενωμένοι μέχρι τέλους και αν έθετε το θέμα της Κριμαίας φοβόταν πως ο Ουκρανός πρόεδρος Κράβτσουκ θα αποχωρούσε…». Όταν ο Γιέλτσιν πήγε στο Παρίσι, το 1988, για να παρουσιάσει το βιβλίο του τον ερώτησε η ντ’ Ανκός: «Τι γίνεται με την Αυτοκρατορία;» Και αυτός της απάντησε: «Η αυτοκρατορία αποσυντίθεται, γνωρίζω ότι πρέπει να τη διαλύσουμε, αλλά πρέπει να σώσουμε με κάθε τίμημα την ενότητα των τριών σλαβικών λαών». Και σχολιάζει η ντ’ Ανκός: «Για τον Γιέλτσιν η Ουκρανία είναι η κοιτίδα της Ρωσίας και της Λευκορωσίας, είναι η λευκή Ρωσία… Δεν είναι δυνατόν να χωριστούμε μου είπε».
Η προσδοκία του Οικ. Πατριάρχου, του Μητροπολίτου Περγάμου κ. Ιωάννου και του Μητροπολίτου της ΚΟΕ Επιφανίου είναι ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει το θέμα, όλοι θα αποδεχθούν τα τετελεσμένα από το Φανάρι και θα επανέλθει η ενότητα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Μάλιστα στην προαναφερθείσα ανταπόκριση από το Κίεβο γράφεται ότι ο κ. Επιφάνιος δήλωσε ότι αναμένει το 2020 να τον αναγνωρίσουν και άλλες Ορθόδοξες Εκκλησίες, μετά το Πατριαρχείο της Αλεξανδρείας και την Εκκλησία της Ελλάδος.
Το πρόβλημα δεν είναι απλό. Αντίθετα μείζων της αναγνώρισης από άλλες Εκκλησίες είναι η ανθεκτικότητα και η εμμονή στην πατροπαράδοτη Πίστη τους των Ορθοδόξων Ουκρανών. Παρά τον πόλεμο που γίνεται για να αποσπασθούν, με τη βία ουσιαστικά, ναοί από την Κανονική Εκκλησία και να προσχωρήσουν Αρχιερείς, ιερείς και πιστός λαός σε αυτήν είναι απογοητευτικά τα αποτελέσματα για τον κ. Επιφάνιο και τους υποστηρικτές του. Ο ίδιος αναφέρει ότι επί των 12.000 ενοριών της κανονικής Εκκλησίας οι 600 έχουν προσαρτηθεί. Κατά την κανονική Εκκλησία είναι λιγότερες από 300. Είναι χαρακτηριστικός ο τίτλος και το ρεπορτάζ του Ρωμαιοκαθολικού πρακτορείου – ιστοσελίδας Portail Catholique Suisse (cat.ch) της 4 ης Δεκεμβρίου 2019. Γράφει: «Η νέα Ουκρανική μη κανονική Εκκλησία παραμένει πολύ μικρή μειοψηφία» και σημειώνει ότι με παράνομους τρόπους 220 ενορίες προσαρτήθηκαν σε αυτήν και μόνο 78 οικειοθελώς.
Επίσης στις 16 Δεκεμβρίου 2019 το Καθολικό Κέντρο των ΜΜΕ (Cath-Info) έχει εκτενές ρεπορτάζ για το εκκλησιαστικό ουκρανικό ζήτημα, με τίτλο «Έναντι της Κωνσταντινούπολης η Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας αντέχει». Στο ρεπορτάζ αναφέρονται οι πιέσεις που δέχονται οι κληρικοί της και ο πιστός λαός και οι μεθοδεύσεις που επιχειρούνται για να καταληφθούν ενορίες. Όμως αντί να αναπτυχθεί η Εκκλησία των σχισματικών δέχθηκε κτύπημα από το εσωτερικό της, με την αποστασιοποίηση του Φιλάρετου από αυτήν και την εκ μέρους του αναβίωση του «Πατριαρχείου του Κιέβου»…
Η εκτίμηση των Φαναριωτών περί της λύσης του εκκλησιαστικού ζητήματος της Ουκρανίας είναι προφανώς λανθασμένη. Όπως εξηγήσαμε πάρα πάνω για τους Ρώσους η Ουκρανία δεν είναι η Εσθονία. Και αν όλες οι Εκκλησίες υποχωρούσαν δέχονταν την ενέργεια του Οικ. Πατριαρχείου η Ρωσική Εκκλησία ΠΟΤΕ δεν θα την δεχθεί. Θα ήταν ως να προδίδει το λαό της, όταν μάλιστα μέσα στην Ουκρανία η μεγάλη πλειοψηφία των Ορθοδόξων παραμένει στο πλευρό της. Αλλά προς το παρόν ΟΥΔΕΜΙΑ άλλη Εκκλησία δείχνει να στέργει στην αναγνώριση των σχισματικών.
Ο Οικ. Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος είναι σε δύσκολη θέση. Από «εκκλησιαστικός ηγέτης 300 εκατομμυρίων Ορθοδόξων», όπως τον προβάλλει το Φανάρι, σήμερα εκπροσωπεί περίπου 25 εκατομμύρια…Και δεν εκφράζει την ενότητα, όπως ο ίδιος υποστηρίζει. Κάθε άλλο. Αν και ικανός σε πολλά και με σημαντικό έργο εντός της Αρχιεπισκοπής Κωνσταντινουπόλεως και στην Μητρόπολη Ίμβρου – Τενέδου, αν δεν αλλάξει κάτι εντυπωσιακά, θα μείνει στην Εκκλησιαστική Ιστορία ως ο Οικ. Πατριάρχης που προκάλεσε σχίσμα στην Ορθόδοξη Εκκλησία. Ώριμος πια οφείλει να σκεφθεί και να προβληματισθεί πάνω στα όσα του είχε πει ο Γέροντάς του, Μητροπολίτης Χαλκηδόνος Μελίτων κατά την εις Διάκονο χειροτονία του. Ελέχθησαν στο Ναΰδριο της Ι. Θεολογικής Σχολής Χάλκης, την 19 η Οκτωβρίου 1969:
«Ιερολογιώτατε και αγαπητέ Διάκονε και υιέ κατά πνεύμα κ. Βαρθολομαίε….
Η στιγμή αυτή είναι στιγμή βαθείας περισυλλογής και περισσότερον σιωπής και όχι των λόγων. Δια τούτο θα σοι είπω μόνον λόγον ένα: Έρχεσαι ίνα λάβης την χάριν. Αυτή είναι το κύριον. Αυτή είναι η αποφασίζουσα εις το τέλος. Αλλά για να γίνη αυτό πρέπει να κενωθής δια να δοθή τόπος εις την χάριν.
Η αμαρτία και η κακία είναι πολύμορφος, αλλά η ρίζα της αμαρτίας και της κακίας είναι το «εγώ» ημών, η φιλαυτία, η ιδιοτέλεια, η υπερηφανία και δη η πνευματική υπερηφανία. Φυλάξου από τούτων. Κενώθητι. Ταπεινώθητι. Και κυρίως δος θέσιν τη θεία Χάριτι. Και μείνον δια βίου, μέχρι τέλους, μέχρι της αποδόσεως λόγου τω Κυρίω κεχαριτωμένος παρά Θεού, κεχαριτωμένος παρά ανθρώποις. Αμήν».
Δεν υπάρχει λόγος να ασχοληθεί το παρόν κείμενο με τους Πατριάρχη Αλεξανδρείας Θεόδωρο και Αρχιεπίσκοπο Αθηνών και πάσης Ελλάδος Ιερώνυμο και την υστεροφημία τους. Οι άνθρωποι στην παρούσα ζωή την ησυχία τους εξασφάλισαν και θερμώς επαινούνται από τους Αμερικανούς αξιωματούχους και από τον Οικ. Πατριάρχη…
Κάποιοι Μητροπολίτες εκφράζουν την ελπίδα ότι οι διάδοχοι των σημερινών Προκαθημένων θα επαναφέρουν την ενότητα στην Ορθοδοξία και θα Της ξαναδώσουν το κύρος, που Της πρέπει. Η ελπίδα είναι μια αρετή για τον Χριστιανό, που πηγάζει από την Πίστη του. Ένας Μητροπολίτης υποστηρίζει ότι οι διχοστασίες και τα σχίσματα στην Ορθοδοξία είναι απόδειξη πως είναι η αληθινή Εκκλησία, που πολεμιέται από γήινες και υπερβατικές δυνάμεις, αλλά, όπως πρόσθεσε, «ο Κύριος μας έχει διαβεβαιώσει ότι και πύλαι άδου ου κατισχύσουσιν αυτής».-
*Η συνέντευξη δόθηκε με την ευκαιρία της εκδόσεως του βιβλίου της «Τα έξι χρόνια που άλλαξαν τον κόσμο, 1985 – 1991. Η πτώση της σοβιετικής αυτοκρατορίας» (Helene Carrere d’Encausse “Six annees qui ont change le monde, 1985-1991. La chute de l’ empire sovietique”, Fayard, 2015).
**Στo Μπελοβέγιε της Λευκορωσίας, έγινε στις 8 Δεκεμβρίου 1991 η συμφωνία μεταξύ των ηγετών της Ρωσίας (Γιέλτσιν), Ουκρανίας (Κράβτσουκ) και Λευκορωσίας (Σούσκεβιτς) για το καθεστώς που διέπει τις σλαβικές αυτές χώρες μετά την κατάρρευση της σοβιετικής αυτοκρατορίας.
The Breakup of Orthodoxy
By George N. Papathanasopoulos
The ecclesiastical issue of Ukraine and on its behalf, the Ecumenical Patriarchate’s recognition as an autocephalous Church of this country’s schismatics has caused the breakup of Orthodoxy. It is a very serious pastoral, spiritual and ecclesiastical problem that has direct detrimental effects on the outward image of the Orthodox Church.
At the time these lines are written, problems exist and are known worldwide in the relations between the Ecumenical Patriarchate and the Patriarchate of Moscow, between the Ecumenical Patriarchate and the Patriarchates of Jerusalem, Antioch and Serbia, between the Ecumenical Patriarchate and the Churches of Albania, Czech Republic, Slovakia, and Poland, between the Ecumenical Patriarchate and the majority of parishes of the Russian tradition of Western European emigres, between the Patriarchate of Moscow and the Patriarchate of Alexandria, between the Moscow Patriarchate and Archbishop Ieronymos and those bishops of the Church of Greece that accompanied him in his decision to recognize the schismatics of Ukraine. If these are added to the pre-existing issues of opposition that have arisen in Estonia, Japan, the Diaspora and the Old Calendarists, and of the forthcoming Montenegrin and Skopje ethnophyletists, the picture of a divided Orthodoxy is complete, which tangled in the nets of internal conflicts is deprived prestige and reason, to fight the decline, in which the world finds itself and to escape the slippery and self-destructive path of utilitarianism and hedonism that follows.
These days that Orthodoxy is undergoing are historically negative. The burden falls on the Primates of the fourteen local churches, who are responsible for the wrought situation. It is regrettable for those primates of the fourteen local Orthodox churches that they do not have much biological leeway to see Orthodoxy united again. We remind their ages: Bartholomew of Constantinople age 80, Albania Anastasios of Albania age 91, Irenaeos of Serbia age 90, Elias of Georgia age 87, Ieronymos of Greece age 82, Savvas of Poland age 82, Neophytos of Bulgaria age 75, Cyril of Russia age 74. The rest are under age 70.
As we have written in previous texts, the US has long sought to bring Ukraine under its complete influence. In this pursuit of theirs for two years now they have intensified the use of schismatic Orthodox Christians, anchored in pro-Western Ukrainian national power. This is now being done overtly. In the newspaper “Ta Nea (The News)” on February 10, 2020 the newspaper’s correspondent in Kiev and a supporter of the state Church of schismatics Kostas Onisenko writes that its leader, Metropolitan Epiphanios announced the establishment of two institutions. And he adds: “Among those who have directly expressed support for the institutions is US Secretary of State Mike Pompeo, who was in Kiev last week” (page 53). As the correspondent writes, one institution will provide organizational and other assistance within the Church and will be involved with humanitarian work. The second institution will deal with the communication of the Ukrainian Orthodox Church (UOC) with citizen organizations, private and public institutions of Ukraine and abroad. Apparently, the unfortunate Americans of the Orthodox Tradition perceive the UOC as an enterprise that needs clientele and, therefore, neutralizing competition…`
It is true that through their secular power the bureaucrats of the US deep state believe that their “culture” must be imposed on the entire Christian world. They see non-Americans in culture, like the cowboys saw the Indians in the 18th and 19th centuries, and seek to “civilize” them. For the Ukrainians, they believe that they have to break away from their Slavic tradition and “modernize”, as the Croats and Poles did previously… They do not understand and do not want to understand what Ukraine means to the Russians.
Helene Carrere d’Encausse*, of Georgian descent, a lifelong secretary of the French Academy and historian, in an interview with Le Point magazine (Issue 2247, 1 October 2015, p. 93) said: “For Russians Ukraine is the same in essence with Russia… Yeltsin when discussing in Belovezha** the future of the three countries (Russia, Ukraine, Belarus) was pleading for unity between them. For this unity Yeltsin did not raise the issue of Crimea to pass under Russia, since it had nothing to do with Ukraine. At the prompting of his advisers, he responded that the leaders of the three countries should be united to the end and if he raised the issue of Crimea he was afraid that Ukrainian President Kravchuk would depart…”. When Yeltsin went to Paris in 1988 to present his book, d’Encausse asked him, “What is happening with the Empire?” And he replied to her: “The empire is disintegrating. I know we must dismantle it, but we must at all costs save the unity of the three Slavic nations.” And d’Encausse comments: “For Yeltsin Ukraine is the cradle of Russia and Belarus, it is white Russia … It is impossible for us to separate he told me.”
The expectation of the Ecumenical Patriarch, the Metropolitan of Pergamon Ioannis and the Metropolitan of UOC Epiphanios is that someday the matter will be over, everyone will accept the fait accompli of the Fanar and unity in the Orthodox Church will be restored. Indeed, in the aforementioned reporting from Kiev it is written that Mr. Epiphanios stated that he expects in 2020 to be recognized by other Orthodox Churches after the Patriarchate of Alexandria and the Church of Greece.
The problem is not simple. In major contrast to recognition by other Churches is the resilience and persistence in their traditional faith of the Orthodox Ukrainians. Despite the war for churches to break away, by force essentially, from the canonical Church and for Hierarchs, priests and faithful people in it to accede, the results for Mr. Epiphanos and his supporters are disappointing. He himself reports that of the 12,000 parishes of the canonical Church, 600 have been annexed. According to the canonical Church there are less than 300. The title and the reporting of the Roman Catholic news agency – website Portail Catholique Suisse (cat.ch) of December 4, 2019 is characteristic. It writes: “The new Ukrainian non-canonical Church remains a very small minority,” and notes that 220 parishes were illegally annexed to it and only 78 willingly.
Also, on December 16, 2019, the Catholic Center for Mass Media (Cath-Info) has extensive reporting on the Ukrainian ecclesiastical issue, entitled “Against Constantinople the Orthodox Church of Ukraine Endures”. The report cites the pressures its clergy and faithful people receive and the approaches attempted to overtake parishes. But instead of the Church of the schismatics developing, it was struck from within, with Filaret’s distancing himself from it and his revival of the “Patriarchate of Kiev”…
The Fanar’s assessment of the solution of the ecclesiastical issue of Ukraine is obviously incorrect. As we explained above, for the Russians, Ukraine is not Estonia. And if all the Churches gave way to accept the action of the Ecumenical Patriarchate, the Russian Church will NEVER accept it. It would be like betraying its people, when even in Ukraine the great majority of Orthodox people stand by her side. But at present NOT ONE other Church seems to be standing with recognition of the schismatics.
Ecumenical Patriarch Bartholomew is in a difficult position. Of the “ecclesiastical leader of 300 million Orthodox,” as the Fanari puts it, today he represents about 25 million… And he does not express the unity, as he himself claims. Everything but. Although capable of many things and important work within the Archdiocese of Constantinople and in the Metropolis of Imbros – Tenedos, if nothing changes dramatically, he will remain in Church History as the Ecumenical Patriarch who provoked a schism in the Orthodox Church. Mature, he is obliged to think and reflect on what his Elder, Metropolitan of Chalcedon Meliton told him during his ordination to the Diaconate. The following were said at the Naidrio of the Holy Theological School of Halkis, October 19, 1969:
“Hierologitate (Holy Learned) and dear Deacon and son by Spirt Mr Bartholonew
This moment is a time for deep reflection and additional silence and not for words. Therefore, I will tell you only one thing: You come to receive Grace. This is most important. This is the decision until the end. But for this to happen, you must be vacant to give place to Grace.
Sin and wickedness are multifaceted, but the root of sin and wickedness is our “ego”, self-love, self-interest, pride, and in particular spiritual pride. Protect yourself from these. Empty yourself. Humble yourself. And above all, give place to Divine Grace. And remain for life, until the end, until the final word of the Lord, favored before God, favored before men. Amen”.
There is no reason for the current text to deal with Patriarch of Alexandria Theodoros and Archbishop of Athens and All Greece Ieronymos and their legacy. People in this life have secured their tranquility and are warmly praised by American officials and the Ecumenical Patriarch…
Some Metropolitans express the hope that the successors of today’s Primates will restore unity to Orthodoxy and restore to it the prestige it requires. Hope is a virtue for the Christian, which springs from his Faith. One Metropolitan asserts that the divisions and schisms in Orthodoxy are proof that it is the true Church, which is being fought by earthly and transcendental forces, but, he added, “the Lord has assured us that gates of Hell will not overpower it”.
*The interview was given on the occasion of the publication of her book “The Six Years that Changed the World, 1985 – 1991. The Fall of the Soviet Empire” (Helene Carrere d’Encausse “Six annees qui ont change le monde, 1985-1991”). La chute de l ’empire sovietique ”, Fayard, 2015).
**In Belovezha, Belarus, on December 8, 1991, an agreement was reached between the leaders of Russia (Yeltsin), Ukraine (Kravchuk) and Belarus (Suskevich) on the regime governing these Slavic countries following the collapse of Soviets.
