Του Στέλιου Τάτση
Ήλθε η άνοιξη και πάλι
λιγερή καμαρωτή στου
σπιτιού μου την αυλή.
Τρείς κυρίες όμορφες
υψηλές και ανθισμένες
μοιάζουν με νεράιδες στεφανωμένες.
Ψάχνουν για να βρούνε
εκείνην που τις φρόντιζε και εθαύμαζαν πολύ
κάθε χρόνο, πάντα την ίδια εποχή.
Ψάχνουν, ψάχνουν, δεν την βρίσκουν
και τα άνθη τους νοερά της ρίχνουν.
Κάθε άνθος τους είναι δάκρυ
κι’αγκαλιά για κείνην πούξερε,
την αγάπη να φυλάττει.
Τρεις πανύψηλες κοκόνες
που τις λέγουν μαγνολίες
γιόμισαν του σπιτιού μου την αυλή
μ’ ανοιξιάτικες ευωδίες.
Τις καμαρώνουν τα κρινάκια από χαμηλά
κι’ εκείνες τους χαμογελούν από πολύ ψηλά
και τους ρίχνουν τα Πεταλά τους σαν θερμά φιλιά.
Μην πονέσετε καλές μου για τα άνθη που θα κόψω,
γιατί θα στολίζω με αυτά,
εκείνην, που κι’ αποκεί που βρίσκεται σας αγαπά
και ποτέ δεν σας ξεχνά.
Σας παρακαλώ μείνετε ανθισμένες
όσο μπορείτε πιό πολύ
να στολίζετε του σπιτιού μου την αυλή.
captatsis@gmail.com
