Το ημερολόγιο ενός αποκλεισμένου

Του Στέλιου Τάτση

Κυριακή 29 Μαρτίου, μετά από έναν ωραίο ύπνο, ξύπνησα στις 8.30. Πλήθηκα γέμισα ένα ποτήρι νερό θερμοκρασίας δωματίου, έσταξα μερικές σταγόνες Αγιασμού και το ήπια. Άνοιξα την τηλεόραση και άκουγα την λειτουργία από τον καθεδρικό ναό της Νέας Υόρκης, άνοιξα
και το ipad και την παρακολουθούσα από τον ναό της Αναστάσεως του Brookville με τον
Πατέρα Παντελεήμονα, o οποίος είναι χαρισματικός Ιερέας και άνθρωπος. Καταπληκτικός
λειτουργός , χειρίζεται και τις δύο γλώσσες άπταιστα, όμως όταν ψάλλει Ελληνικά σε συνδυασμό με τον Ιεροψάλτη, είναι το κάτι άλλο, δεν θέλεις να τελειώσει ποτέ. Αυτό που ζεις δεν περιγράφεται και όταν μέσα σ’αυτό το Ελληνορθόδοξο παραλήρημα που ζείς ξαφνικά εισέρχονται αγγλικοί φθόγγοι, σε αποσυνδέουν, μοιάζουν με παραφωνία τενόρου που τραγουδά όπερα και όταν τελειώσει δυστυχώς σου μένει η παραφωνία.

Ξέρω όλες τις δικαιολογίες που προβάλλουν όλοι, τους δικαιολογώ και δεν τους
δικαιολογώ. Η Λατρεία μας δυστυχώς ξέφυγε από την παράδοση και άρχισε να δημιουργεί
υποδομές στην αγγλική γλώσσα και όχι στην παράδοση. Εγκληματική πράξη από την κεφαλή και όλο το υποκατάστατο, που δεν πρόβλεψαν και να προλάβουν το κακό. Όταν ακούω να λένε πως το κάνουμε γι’αυτούς που δεν καταλαβαίνουν Ελληνικά, γίνομαι ανήμερο θηρίο και τους λέγω, όταν παίζει ΟΠΕΡΑ γεμίζουν ασφυχτικά οι αίθουσες και όμως κανένας δεν καταλαβαίνει τα λόγια και δεν τον νοιάζουν τα λόγια, κρέμεται από τα χείλη αυτών που τραγουδούν και ευχαριστιέται η ακοή και ο ψυχικός κόσμος τους από αυτό που βλέπουν και ακούουν. Υπάρχει ο τυφλοσούρτης που εξηγεί το ιστορικό της όπερας το ίδιο θα μπορούσε να γίνεται και στην Εκκλησία μας. Μια όπερα με πάρα πολλά κομμάτια είναι η λατρεία μας, βασισμένη σε γεγονότα αληθινά, πλαισιωμένα με την καλύτερη μουσική του κόσμου την Βυζαντινή μουσική που είναι συνέχεια της Ελληνικής που χρησιμοποιούσαν οι Αρχαίοι Έλληνες.

Θυμάμαι μια χρονιά την Μεγάλη και Αγία Τρίτη ήταν ο Μακαριστός Ερχηεπίσκοπος Ιάκωβος (ο τελευταίος Βορείου και Νοτίου Αμερικής) στον Άγιο Νικόλαο φλάσινγκ όταν η χορωδία με επικεφαλής την εξαίρετο χοράρχησα Κατερίνα Ζαρμπής τέλειωσε την απόδοση του Τροπαρίου της Κασσιανής, κατασυγκινημένος και χαρισματικός στον λόγο όπως ήταν είπε:
“Δεν υπάρχει καμία γλώσσα στον κόσμο που να μεταφράζει ακριβώς την Ελληνική γλώσσα και δεν υπάρχει ανώτερη μουσική από την Βυζαντινή μουσική”.

Η λατρεία μας είναι μία αληθινή όπερα στην οποίαν αποδίδονται ζωντανά γεγονότα
αληθινά, γεγονότα που συνέβησαν. Η λατρεία μας είναι ένα σύμπλεγμα αληθινών γεγονότων, πλαισιωμένα με την μουσική και τον καλλωπισμό των ναών, ένα σύμπλεγμα που σε κάνει να αισθάνεσαι πως είσαι συνδεδεμένος με το Θείο. Και ήταν φυσικά λυπηρό να βλέπεις τους ναούς κενούς και είναι αυτό μια απόδειξη πόσο δειλιάζουμε όταν μας κυριεύει ο φόβος της νόσου του σώματος και αδιαφορούμε για την νόσο της ψυχής μας ενώ θα έπρεπε να συμβαίνει το αντίθετο.

Παρακολουθούσα την λειτουργία πίνοντας το καφεδάκι μου με μία μπάρα από δημητριακά
ολικής αλέσεως ζυμωμένα με βούτυρο αμυγδάλου. Κατά τις δέκα η ώρα έφτιαξα μια κρέμα με μια μπανάνα, ένα μήλο, ένα ακτινίδιο, ένα αβοκάντο μια κουταλιά ταχίνι, μια κουταλιά αλεύρι αμυγδάλου και μισό φλιτζάνι γάλα σίκαλης. Στην μία η ώρα έφαγα την κολοκύθα μου και κατά τις πέντε το απόγευμα θα φάω ψητό ψάρι χάλιμπάτ που θα συνοδεύεται από ένα μπόλ ροβίτσα (όσπριο – mung beans) και σπαράγγια. Με αυτό τελειώνουν εντελώς τα γεύματα και τα τσιμπήματα και το βράδυ ένα χαμομήλι.
Καλή Ανάσταση του Υιού απαλλαγμένη από ιούς.

captatsis@gmail.com