Μια βόλτα στους κήπους του Upper Brookville…

Από την μεσημεριανή μου εξόρμηση στους κήπους και το πάρκο του Upper Brookville στο Long Island, περπάτησα σε ένα γήινο Παράδεισο για μια ώρα και έκανα πλύση πνευμόνων με καθαρό οξυγόνο. Το πάρκο είναι τεράστιο, τούτη την εποχή μοιάζει με ένα τεράστιο πίνακα, πάνω στον οποίον κάποιο χέρι έριξε μια μεγάλη πινελιά που μεταλλάχτηκε σε πολύχρωμες πιτσιλιές. Οι φωτογραφίες είναι αποσπάσματα του μεγάλου πίνακα. Από εκεί συνέχισα και πήγα στο Bayville. Φύσαγε πολύ και ήταν κρύο 45F παρά το γεγονός που η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Το γνώριζα και είχα ντυθεί καλά. Βγήκα από το αυτοκίνητο και άρχισα να κάνω βαθιές εισπνοές.

Η θάλασσα όπως βλέπετε από την φωτογραφία ήταν αγριεμένη, έβγαζε αφρούς που έκαναν τον κορωνοιό να τρέμει. Αυτός ο φωνιάς της στεριάς φοβάται το ιώδιο της και την αλμύρα της, όπως ο διάβολος το λιβάνι. Το αφρισμένο κύμα έσπαγε με δύναμη στο μουράγιο και εάν

δεν είχες σχέση με την θάλασσα σίγουρα θα έτρεχες να ψάχνεις για baybylino για μεγάλους. Σε κάποια στιγμή ένα τεράστιο κύμα χτύπησε με μανία το μουράγιο και το τσερπισμά του έπεσε σαν βροχή επάνω μου, άγγιξε το προσωπό μου και έμοιαζε σαν φιλί ερωτικό από την

αγαπημένη μου θάλασσα και σαν αγιασμός, ξόρκι που διώχνει όλα τα κακά.

Για μια στιγμή ξέφυγα δεν βρισκόμουν πια στο Bayville, η μαγεία της τσερπισιάς μ’έστειλε

πίσω στα χρόνια της νιότης μου, τότε που ήμουν 18άρης δόκιμος στο δεξαμενόπλοιο της εταιρείας Χανδρή, Dona Myrto, τότε που είχαμε φύγει φορτωμένοι με τον μαύρο χρυσό

από το Curaçao και ανεβαίναμε για το Jacksonville της Φλώριδας. Κάπου εκεί κοντά στο Χατέρας με Καπετάνιο τον Γιώργο τον Νικολάου (τον Κάπη όπως τον έλεγαν) πέσαμε στο κέντρο του κυκλώνα, το πλοίο είχε γίνει πλέον καρυδότσουφλο και το ανεβοκατέβασμά του σου ξεκόλαγε τα σωθηκά, έκανε την καρδιά να σφίγγει και την ψυχή να φτερουγίζει, ήταν και παραφορτωμένο το καυμένο για πιό πολύ κέρδος και όταν το καβαλούσαν τα κύματα, αγκομαχούσε και με το ζόρι ξενέριζε.

Είμασταν όλοι στις βαρδιόλες και αγωνιούσαμε, όταν το γονάτιζαν τα κύματα, ερχόταν στιγμές που αργούσε να επανέλθει και αγκαλιαζόμασταν περιμένοντας το μοιραίο. Δίπλα μας

ένα Ιταλικό Liberty φορτωμένο με μινεράλι, του έσπασε τις μπουκαπόρτες γέμισε νερό και πήγε αύτανδρο στον πάτο της θάλασσας, ίσια-ίσια ο ασυρματιστής πρόλαβε και εξέπεμψε το “S.O.S βουλιάζουμε”. Γέμισε η θάλασσα μπουκαπόρτες και πτώματα. Μακάβριο θέαμα που έχει κολλήσει σε κάποια γωνιά της μνήμης και κάπου κάπου κάνει την εμφανησή της σαν σε βίντεο. Κάποιες Μανάδες εκεί στο νησί φαίνεται πως προσευχόντουσαν για μας και, ω του θαύματος, ο κυκλώνας άλλαξε πορεία και σωθήκαμε.

Μια τεράστια κουτσουλιά από έναν γλάρο έπεσε δίπλα μου και με επανέφερε στην πραγματικότητα. Συνήλθα περπάτησα για λίγο και πετάχτηκα στην απέναντι Πιτσαρία ενός χοντρού Ιταλού, πήρα ένα κομμάτι πίτσα με σάλτσα μαρινάρα και την έφαγα στο αυτοκίνητο. Επιστρέφοντας σταμάτησα σε ένα ψαράδικο, ο πάγκος ήταν γεμάτος από διάφορα φιλέτα, τα περισσότερα ήταν κιτρινισμένα από την μπαγιατίλα και μόνο τα φιλέτα από γλώσσα ήταν φρέσκα (από ψάρια δεν με πιάνει κανένας)…. Πήρα 4 κομμάτια και επέστρεψα σπίτι. Έψησα τα δύο στο φούρνο με σάλτσα από μουστάρδα, ελαιόλαδο, τριμμένη φρυγανιά και πιπέρι και για σαλάτα μισό κιλό βραστό σπανάκι με λεμόνι και λάδι γαρνίροντάς το πιάτο με αβοκάντο, ντοματίνια κομμένα στη μέση και αγγουράκι. Το δείπνο ήταν πραγματικά λουκούμικο που είναι καλύτερο και από Λουκούλειο . Όλα ωραία αλλά του ψαριού η γεύση είναι ακόμη κολλημένη στον ουρανίσκο μου και η γλώσσα τον φέρνει συνεχώς βόλτα προσπαθώντας να του την αποσπάσει.

Ήταν μια μέρα πραγματικά γεμάτη , μια μέρα με πολλούς προορισμούς του παρόντος και του παρελθόντος μια μέρα με χρώματα, της στεριάς και της θάλασσας, μια μέρα που σπάζει την ραχοκοκαλιά της μοναξιάς, μια μέρα, ευχάριστη, από πάσης πλευράς απολαυστική.

Όσο για τον κορονωιό να πάει να ….., δεν με απασχολεί.