Του Στέλιου Τάτση
Σήμερα το πρωί είχα μια πολιτική συζήτηση με ένα φίλο, ο οποίος παρασυρόμενος από τα μέσα ενημέρωσης της Αμερικής και της Ελλάδας, ήταν επιφυλακτικός όσον αφορά την εκλογή του Τράμπ. Τον αρώτησα λοιπόν να συγκρίνει τον Μπάιντεν και τον Τράμπ και να μου απαντήσει ποιός είναι καταλληλότερος για Πρόεδρος και χωρίς καν να σκεφθεί μου απήντησε, ο Τράμπ. Τότε του λέγω γιατί αμφιταλαντεύεσαι και κλείνεις μάλλον με τον Μπάιντεν που είναι ένα όρνιο εντελώς γυμνό δεν έχει όχι φτερούγα αλλά ούτε πούπουλο φτερού; Αστα ρε Καπετάν Στέλιο μου λέγει, αν δεν μπορείς να σταθείς στα πόδια σου μόνος σου και χρησιμοποιείς δεκανίκια… Γίνεσαι αιχμάλωτος των δεκανικιών…
Κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε , γιατί κάποτε μου εκμηστηρεύτηκε πως μυήθηκε … σε κάποια οργάνωση και ενώ προόδεψε επαγγελματικά από τότε υποφέρει ψυχικά, γιατί πρέπει να βαδίζει στο μονοπάτι της οργάνωσης. Ευτυχώς άκουσε την συμβουλή μου και δεν ανέβηκε τα ψηλά τα σκαλοπάτια… (του είχα αναφέρει τότε το τραγούδι με τους στίχους:“ Τα ψηλά τα σκαλοπάτια όσοι τ’ανεβήκανε βρήκαν πλούτη μεγαλεία μα καρδιά δεν βρήκανε…”) . Πάντα θυμάμαι αυτούς τους στίχους και λέγω πόσο δίκιο είχε ο φίλος μου ο Καπετάνιος.
Ξέρεις φίλε του λέγω γιατί η ΝΤΠ προωθεί έναν άσχετο και ξεμωραμένο υποψήφιο; Για πές μου γιατί; μου απήντησε. Απλά γιατί χρειάζονται κάποιον σαν τον Μπάιντεν μόνο για να προωθεί τα συμφέροντά τους και να υπογράφει ότι του δίνουν. Σ’ευχαριστώ μου λέγει για όλα και σου υπόσχομαι πως θα ψηφίσω Τράμπ.
Το αποτέλεσμα της συζήτησης για μένα ήταν μια ψυχική υπερτροφή, μια ψυχική ανακούφιση και με πολύ ικανοποίηση ψιθύρισα: “Τελικά αξίζει τον κόπο να κάνεις αυτό που έγραψε ο Καζαντζάκης στο βιβλίο του η “Ασκητική“, να πολεμάς γι’αυτό που πιστεύεις μέχρι το τέλος.
Αλιεύς
captatsis@gmail.com
