ΦΩΤΟ: Ο αυτο-ονομασθείς “μικρός Ναπολέων” ονειρεύεται μεγάλα μεγαλεία, ενώπιον αρχιεπισκόπων (Δημήτριος) και άλλων αδίκως ονειρευομένων μελλοντικών αρχιεπισκόπων (Επίσκοπος Μηδείας Απόστολος Κουφαλάκης δεξιά)…
Του Νίκου Σταματάκη
Από την πρώτη ώρα που είχα την ευκαιρία να συναντήσω προσωπικά τον “Νικολάκη από τη Νίσυρο” Ανδριώτη (και να πάρω από τα χέρια του την αυτοβιογραφία του) πριν περίπου δύο χρόνια είχα μείνει έκπληκτος από τα πολλαπλά στοιχεία αρρωστημένης προσωπικότητας που χωρίς κανένα ενδοιασμό δεν δίσταζε να μου περιγράψει με γλαφυρότατο τρόπο: «Οι Ελληνες δεν σηκώνουν πολύ δημοκρατία», «θέλει πυγμή για να διοικείς την Αστόρια», «οι νέοι δεν νοιάζονται για τα κοινά» και άλλες αληθοφανείς προτάσεις-καλύμματα που από τη μιά σου θυμίζουν δικτάτορες και από την άλλη σου δίνουν το περίγραμμα της αυταρχικότητας του ανδρός, που τυράννησε – στην ουσία κατέστρεψε (με τη βοήθεια του Διαματάρη) – τον Ελληνισμό της Νέας Υόρκης. Το γεγονός ότι οι λεξούλες «εγώ» και «εμένα» δεν λείπουν σχεδόν από καμία του πρόταση, σε ιδιωτική ή δημόσια ομιλία του, αποδεικνύει του λόγου το αληθές.
Εξετάζοντας τις αναλήθειες που αυθαίρετα παρουσιάζει στο βιβλίο του δίπλα σε πραγματικά στοιχεία από συνεντεύξεις με όσους είχαν διασταυρώσει την πορεία τους μαζί του κατέληξα στο πρώτο, μάλλον εύκολο, συμπέρασμα: Στην περίπτωση του “Νικολάκη από τη Νίσυρο” Ανδριώτη έχουμε να κάνουμε σε πολλά με ένα αληθινό «Νονό», στο ρόλο που τόσο τέλεια ενσάρκωσε ο Μάρλον Μπράντο στην ομώνυμη ταινία του 1972. Η έκδοση της ταινίας σχεδόν συμπίπτει με την αρχή της «καριέρας» του Ανδριώτη στα πράγματα της Αστόριας, που φέτος κλείνει 47 καταστροφικά χρόνια. Ο Ανδριώτης πρέπει να είχε δεί και ξαναδεί την ταινία επειδή οι ομοιότητες είναι εκπληκτικές. Πρώτη και καλύτερη η φράση «του έκανε μια πρόταση που δεν μπορούσε να αρνηθεί» (“He made him an offer he couldn’t refuse”)… Θα χρειαζόταν μια σελίδα ολόκληρη για να απαριθμήσει κανείς τα ονόματα εκείνων τους οποίους ο άθλιος “Νικολάκης” εξεβίασε ψυχρά στην πορεία αυτή των 47 χρόνων και περιλαμβάνουν άξιους εκπαιδευτικούς, αξιότατους ιερείς, πολλά μέλη του κοινοτικού συμβουλίου που θεωρούσε απειλή για τον ίδιο και ακόμα περισσότερους γονείς και (έμμεσα) μαθητές.
Το τελευταίο επεισόδιο έγινε πέρυσι με τον εκβιασμό μέλους του κοιν.συμβουλίου που ήταν αντιτίθετος στην υπόθεση της Δωρεάς Νιάρχου και την εκδίωξη των παιδιών του – άριστων μαθητών του σχολείου – οδήγησε την κοινότητα στα άκρα και έχουμε τώρα φτάσει στα δικαστήρια… Ευτυχώς η απομίμηση του Μάρλον Μπράντο ως «Νονού» δεν τον έφτασε σε δολοφονίες… Αλλά η καταστροφή που έφερε στην κοινότητα και στην Ομογένεια είναι εγκληματική και ισοδυναμεί με πολλές δολοφονίες…
Πήρε και άλλες φράσεις από τον «νονό» Μάρλον Μπράντο ο Νικολάκης από τη Νίσυρο, τις οποίες δεν διστάζει να χρησιμοποιεί – αλλά και να κάνει πράξη – συχνότατα. Τελευταία χρησιμοποίησε τη φράση «κρατώ τους φίλους κοντά και τους εχθρούς κοντύτερα» σε ομιλία του… Αν είχα τον καιρό – και δεν αηδίαζα – να ακούω βίντεο από παλιές ομιλίες του θα έβρισκα πολλές φράσεις… Και θα μπορούσα άριστα να υποστηρίξω ότι ο Νικολάκης από τη Νίσυρο αντέγραψε ακόμα και τις γκριμάτσες, τις χειρονομίες αλλά και άλλους τρόπους συμπεριφοράς και «διοίκησης» του Μάρλον Μπράντο ως «Νονού»… Αλλωστε όπως ο ίδιος περιγράφει στο βιβλίο του είχε από πολύ νεαρή ηλικία στη Νίσυρο δείξει αρκετές από τις αρετές του «νταή» που αργότερα του φάνηκαν χρήσιμες στην Αστόρια.
Το «νταηλίκι» άλλωστε και το «σατραπιλίκι» στην Αστόρια τον βοηθούσε να βγεί από τα δύο μεγαλύτερα κόμπλεξ της ζωής του: Πρώτα, το κόμπλεξ του «κοντού» που τον ακολουθούσε από τα σχολικά του χρόνια στη Νίσυρο – και ακόμα και σήμερα όλοι στην κοινότητα «κοντό» τον ανεβάζουνε, «κοντό» τον κατεβάζουνε… Επειτα το κόμπλεξ της ελλιπούς μόρφωσης, καθώς δεν μπόρεσε να τελειώσει το Γυμνάσιο και αυτό τον βάραινε απίστευτα παρόλο που εκείνα τα χρόνια λίγοι είχαν την πολυτέλεια της μόρφωσης… Δεν ήταν όμως το ότι δεν μπόρεσε επειδή δεν είχε την οικονομική ικανότητα… Δεν τα έπαιρνε τα γράμματα το “τούβλο” ο Νικολάκης και για τούτο κυρίως «δεν μπόρεσε» – και αυτή είναι μια ακόμα ομοιότητά του με τον επίσης κομπλεξικό φίλο του το Διαματάρη… Και αντί σαν ένας νορμάλ άνθρωπος να το δεχτεί, να κάνει πράξη το «γνώθι σαυτόν» και να προχωρήσει, εκείνος προτίμησε να το κρύψει κάτω από το «νταηλίκι»… Αλλωστε πόσοι πολύ επιτυχημένοι επιχειρηματίες δεν έχουν σχολική μόρφωση; Είναι η πλειοψηφία νομίζω… Νόμισε αφελώς (και πάλι δεν είναι μόνος στην Ομογένεια, έχουμε δυστυχώς πολλούς «καβαλλημένους») ότι με το να φωτογραφίζεται με Αρχιεπισκόπους, πρωθυπουργούς, βουλευτές κλπ. θα κρύψει την αμορφωσιά του… Ετσι κατέληξε πέρυσι να πάει με τον Διαματάρη στον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ.Παυλόπουλο για φωτογραφία με τον τίτλο του «ιδρυτή» του Σχολείου του Αγίου Δημητρίου και έγινε διεθνώς ρεζίλι, όταν αποδείξαμε αμέσως ότι ψεύδεται… (εδώ το σχετικό κείμενό μας…)
Αλλά εκεί που ο Νικολάκης από τη Νίσυρο δίνει τα ρέστα του είναι το τρίτο μεγάλο κόμπλεξ του, το κόμπλεξ του επαρχιωτισμού. Εκεί κι αν συμβαδίζει με τον φίλο του το Διαματάρη, ο οποίος στο σημείο αυτό ευτυχώς είναι ειλικρινής και έχει παραδεχτεί τουλάχιστον ιδιωτικώς ότι είναι ένας «τσομπάνης από τη Λήμνο» (τι τα ήθελε εκείνα τα ΜΒΑ από το Columbia; Μόνο ο Θεός ξέρει την απάντηση, και ο Διαματάρης θα περάσει το υπόλοιπο της ζωής του αναλύοντας τα λάθη του – αυτή άλλωστε είναι και η βαρύτερη τιμωρία των «νάρκισσων»….) Το κόμπλεξ του επαρχιωτισμού τον οδήγησε στα ίδια λάθη «διοίκησης» που έπεσαν και οι αληθινοί «μαφιόζοι» στις ταινίες και την τηλεόραση («Νονός», «Σοπράνος») αλλά και στη ζωή. Καταρχήν ο Νικολάκης από τη Νίσυρο (όπως και ο «τσομπάνης από τη Λήμνο») ποτέ δεν είχαν την εμπειρία της πρωτεύουσας, ούτε έστω της μεγάλης πόλης, προτού για κακή τύχη της Ομογένειας προσγειωθούν στη Νέα Υόρκη. Οπως και πολλοί ομογενείς μεταξύ 1950-1975 ήρθαν από το χωριό τους κατευθείαν στην αχανή μεγαλούπολη και είχαν τεράστια προβλήματα προσρμογής… Ο Νικολάκης από τη Νίσυρο μάλιστα, όπως και οι διάφοροι «νονοί» από τη Σικελία, στην ταχεία άνοδο του στην «εξουσία» της Αστόριας χρησιμοποίησε το οικογενειακό και φιλικό περιβάλλον του από τη Νίσυρο. Δεν τον ένοιζε ούτε και καλά-καλά καταλάβαινε πως έτσι θα αποξενώσει – αντί να ενώσει – μεγάλο κομμάτι της Ομογένειας. Ενα τον έκαιγε: να δημιουργήσει ένα κύκλωμα «εμπιστοσύνης» βασισμένο στο αμοιβαίο συμφέρον… Ετσι λοιπόν, εάν κανείς ανατρέξει στα πρώτα του χρόνια στην κοινότητα – αλλά και στο σήμερα – θα δεί διάφορους Νισύριους να πλειοψηφούν στα αξιώματα της κοινότητας και να τρέφονται από αυτήν, νόμιμα αλλά και να την αμομυζούν παράνομα. Ολο αυτό το άρρωστο κύκλωμα ήπιε το αίμα της κοινότητας για δεκαετίες και ακόμα δεν λέει να την αφήσει. Αλλά και όποιοι άλλης καταγωγής έφτασαν κάποια ώρα σε ηγετική θέση έπρεπε να δώσουν όρκο υποταγής στον Νικολάκη από τη Νίσυρο – αλλιώς ήταν καταδικασμένοι όπως είδαμε ακόμα και πριν λίγους μήνες…
Αλλά το κόμπλεξ του επαρχιωτισμού του Νικολάκη είχε ευρύτερες συνέπειες, επειδή σε συνδυασμό με την ζηλοφθονία που πατροπαράδοτα διακρίνει εμάς τους Ελληνες (άχτι τόχουμε να πούμε ένα καλό λόγο για τον συνέλληνα που είναι πιο επιτυχημένος από μας!…) τον οδήγησε συνειδητά στο να διώχνει από την διοίκηση της κοινότητας όποιον ήταν ελαφρά πιο μορφωμένος και πιο «κοσμοπολίτης» από τον ίδιο – δηλαδή την τεράστια πλειοψηφία και ειδικά στις νεώτερες γενιές μετά το 1990 πάνω από το 95%!! Κλαίω για την μοίρα του Ελληνισμού της Ν.Υόρκης όταν αναλογίζομαι το τι θα μπορούσαμε να έχουμε καταφέρει χωρίς τις μαφιόζικες και επαρχιώτικες συμπεριφορές του Ανδριώτη, του Διαματάρη, του Γαλάτουλα και αρκετών άλλων… Ενα χτυπητό – και άμεσα σχετικό – παράδειγμα είναι η υπόθεση των ελληνικών σχολείων. Πολλές φορές προτάθηκαν ιδέες δημιουργίας πολλών ελληνικών σχολείων, είτε charter schools με την βοήθεια της αμερικανικής κυβέρνησης είτε επέκτασης της μάθησης των ελληνικών στα αμερικανικά σχολεία με βοήθεια και της ελληνικής κυβέρνησης… Ο επαρχιώτης Νικολάκης από τη Νίσυρο, συνεργαζόμενος με την απαράδεκτη ηγεσία της Εκκλησίας το απέτρεψε. Γιατί; Επειδή φοβόταν ότι θα χάσει το «μεγαλούργημά» του το σχολείο της Αστόριας. Με τον ίδιο τρόπο που πολλοί (επιεικώς ηλίθιοι) ομογενείς καφετζήδες και εστιάτορες αποτρέπουν τη δημιουργία άλλων ελληνικών επιχειρήσεων κοντά τους. Μη νοιώθοντας ότι με το να «δημιουργούν πιάτσα» επεκτείνουν την αγορά προσελκύοντας το ευρύ αμερικανικό κοινό και ωφελούνται και οι ίδιοι… Ευτυχώς στι μέρες μας αυτοί αποτελούν μικρή μειοψηφία… Αλλά ο Νικολάκης από τη Νίσυρο, τούβλο αμόρφωτο, που να τα σκεφτεί αυτά… Εάν δεν ήταν ένας ιδιοτελής και “μαφιόζος” επαρχιώτης και νοιαζόταν πραγματικά για τα ελληνικά γράμματα και όχι για το τομάρι του, ο Νικολάκης θα έπαιρνε τα $25 εκατ. του Νιάρχου και θα έφτιαχνε ελληνικό σχολείο τσάρτερ σε άλλο σημείο της μητροπολιτικής Ν.Υόρκης, και δεν θα επιχειρούσε να αρπάξει περιουσία της κοινότητας ή να χρησιμοποιήσει για πολλοστή φορά σε 47 χρόνια κοινή περιουσία σαν να ήταν δική του…
Αλλά με τα μυαλά που κουβαλούσε έμεινε στον Μάρλον Μπράντο από τον «Νονό»… Και επειδή η ζωή δεν του χάρισε οικογένεια και γιούς, το μόνο που θέλει να εφαρμόσει τώρα στο τέλος της ζωής του είναι να κάνει πράξη τις τελευταίες σκηνές του «Νονού» και να περάσει τα «ηνία» στον συγγενή του και συνεργάτη του στην Alma Realty τον Παπαμιχαήλ… Που να του περάσει από το μυαλό ότι όλα έχουν ένα τέλος και είναι ώρα να κάτσει στην άκρη μήπως και καταφέρει κανένας νεώτερος να διορθώσει τις ζημιές του… Που να καταλάβει από “conflict of interest”…. “Εξέλεξε” λοιπόν τον Παπαμιχαήλ πρόεδρο της Σχολικής Επιτροπής και …πορεύεται αισιόδοξα προς το …χθες…
Ο Νικολάκης από τη Νίσυρο αδυνατεί να καταλάβει ότι τίποτα δεν «θα περάσει» στον Παπαμιχαήλ… Οι εποχές αυτές ανήκουν ανεπιστρεπτί στο παρελθόν… Θυμάται ποτέ να έλαβε η κοινότητα – η οποιαδήποτε άλλη από τις 500 κοινότητες της Αμερικής – γράμμα από την Αρχιεπισκοπή για “conflict of interest”? Θυμάται ποτέ να έγιναν προτάσεις για “term limits” όπως αυτές που επανέφερε τις προάλλες ο Καρλούτσος; Νομίζει κανείς ότι όλα αυτά είναι τυχαία συγκυρία; Με λύπη μου είμαι υποχρεωμένος να διαπιστώσω σήμερα ότι με τον τρόπο που πολιτεύεται το μόνο πράγμα που πιθανότατα θα περάσει είναι οι …χειροπέδες στα χέρια του. Ο αμερικανικός νόμος καραδοκεί στη γωνία και είναι αμείλικτος για περιπτώσεις σαν τη δική του… Αυτό άραγε θέλει να είναι το τέλος του;
July 18, 2020, n.stamatakis@aol.com www.helleniscope.com
