Αλλος ένας Αύγουστος…

Βλέπετε πόσο γρήγορα τρέχει ο χρόνος; Φθάσαμε ξανά στον Αύγουστο , γι’αυτό μην αναβάλλετε για αύριο, ότι μπορείτε να κάνετε σήμερα. Ζήστε για να αγαπάτε, αγαπάτε για να ζήτε. Χωρίς την αγάπη δεν ξέρουμε που πηγαίνουμε και όταν δεν ξέρουμε που βαδίζουμε δεν υπάρχει ευνοϊκός άνεμος. Το μέτρο της αγάπης είναι αγάπη δίχως μέτρο.

Για τον Αύγουστο έχουν λεχθεί και γραφτεί πολλά, είναι η καρδιά αλλά και η άκρη του καλοκαιριού. Όλοι όσοι εργάζονται επιθυμούν να πάρουν τις διακοπές τους τον Αύγουστο. Δεν είναι τα σύκα και τα σταφύλια που τον κάνουν ξεχωριστό, αυτό που τον κάνει τόσο ιδιαίτερο, δεν νομίζω πως μπορούμε με λόγια να το ερμηνεύσουμε, να το περιγράψουμε η τέλος πάντων να το διατυπώσουμε. Είναι σαν να μετροφυλλάμε ένα βιβλίο με μαυρόασπρες εικόνες και ξαφνικά γυρνάμε μια σελίδα και βλέπουμε έγχρωμες εικόνες, εικόνες που μας συναρπάζουν μας εντυπωσιάζουν, μας χαρίζουν μια οπτική ηδονή που εισχωρεί στο βάθος του εσωτερικού μας εαυτού, μεταλλάσσεται σε κάτι το ανεξήγητο που αγγίζει την ψυχή μας.

Για μένα ο Αύγουστος είναι σαν να ζείς σε μια σκοτεινή φυλακή και με αγωνία περιμένεις πότε θα έλθει ο δεσμοφύλακας να σου ανοίξει την πόρτα του κελιού , να σε οδηγήσει στην

αυλή της φυλακής και να δείς το φως τον ήλιο. Όλοι ελπίζαμε πως θα βρισκόταν το φάρμακο για τον κορονοιό πριν τον Αύγουστο για να πάμε διακοπές τον Αύγουστο, αλλά αυτοί που τον έφτιαξαν (δεν χωρεί καμιά αμφιβολία) δεν μπορεί να είναι ανθρώπινα όντα, μπορεί να έχουν ανθρώπινη θεωρία αλλά στην ουσία είναι μεταμορφωμένοι σατανάδες που μισούν τον άνθρωπο.

Ο Αύγουστος είναι ο μάγος της ντουζίνας των μηνών, μόνο που λέμε τ’ονομά του νιώθουμε μια ιδιαίτερη ικανοποίηση. Δεν ξέρω αν αυτό που νιώθω είναι προνομιακό για μένα επειδή

γεννήθηκα και ανδρώθηκα στο χωριό, χώθηκα κάτω από τις κουρβούλες των αμπελιών, ανέβαινα στις συκιές και δοκίμαζα τα νόστιμα σύκα διαφόρων ποικιλιών (αμπουρκούνες, κονταρούδια, μαυρόσυκα, Μυτιληνιά, καρόσυκα και άλλα), έτρεχα μέσα στους οικογενειακούς μπαξέδες και περνούσα ατέλειωτες ώρες αγκαλιά με την αγάπη μου την θάλασσα. Εκείνα τα χρόνια ήμασταν σχεδόν ολομόναχοι, ζούσαμε, απολαμβάναμε την

παρθενιά. Παρθένο το φυσικό περιβάλλον, παρθένα εκείνη παρθένος κι’εγώ, ζούσαμε τον έρωτά μας.

Ακούω Αύγουστο και αμέσως βλέπω τον Παππού μου τον Παναγή που όταν ήμουν μικρό παιδί μου έλεγε το παραμύθι της Αυγουστούς, της Βασίλισσας των αμπελιών που ερχόταν μ’ένα κάτασπρο στολισμένο άτι από κάποια μακρυνή παραμυθένια χώρα , την αμπελοχώρα και προσγειονώτανε στον πλούσιο τότε αμπελόκαμπο των Νενήτων, έπαιζε με το βιολί της το τραγούδι που το άκουγαν οι πράσινες κουντούρες που κρεμόντουσαν στις κουρβούλες και άρχισαν να γυαλίζουν να οριμάζουν οι ρόγες των και που μέχρι να φύγει έπαιρναν το ανάλογο χρώμα, ανάλογα με την ποικιλία των. Η δύσκολη στιγμή για μένα που με έπιαναν τα κλάματα ήταν , όταν ανέβαινε η Αυγουστού στο άτι της για να φύγει, που όλα την παρακαλούσαν να μείνει , να μην φύγει κι’εκείνη συγκινημένη τους έλεγε θα ξανάρθω τον άλλο Αύγουστο. Κι’εγώ αθώο πλασματάκι αρωτούσα τον Παππού μου, αλήθεια θα ξανάρθει παππού; Κι’εκείνος συγκινημένος δεν μπορούσε να μιλήσει, έσκυβε καταφατικά το κεφάλι του.

Αν ζούσε σήμερα θα κλαίγαμε μαζί γιατί η Αυγουστού δεν έρχεται πιά και δεν θα ξανάρθει

γιατί ο αμπελόκαμπος των Νενήτων που ήταν και το νυφοπάζαρο των νέων των τριών

χωριών (Νένητα – Βουνό – Φλάτσια) δεν υπάρχει πια. Υπάρχουν μόνο λίγα αμπέλια που μαρτυρούν την ιστορία του κάτω από τις κουρβούλες…. και το περασμά του. Ο Αύγουστος έχει ξεχωριστή θέση στην Ελλάδα και στις καρδιές μας, γι’αυτό και όλοι μας τον υμνούμε, κάτι καλό έχουμε να θυμηθούμε και να πούμε.

Ο Αύγουστος λουζότανε μες στην αστροφεγγιά κι’από τα γένια του έσταζαν άστρα και γιασεμιά.