Του Στέλιου Τάτση
Πρωί, πρωί, ένα μέιλ από έναν Παπά, μου άναψε τα αίματα. Αναφερότανε στην ομιλία του
Προέδρου με αρνητικά σχόλια. Αν δεν ήταν ιερωμένος, θα έπαιρνε και την σωστή απάντηση. Τον συμπαθώ γιατί κατά βάθος είναι καλό ανθρωπάκι, αλλά παραδόξως δείχνει ότι πάσχει από το σύνδρομο του Τράμπ. Τον αγαπώ και τον σέβομαι γιατί γενικά σέβομαι το ράσο και το σχήμα, επιπλέον είναι και οπαδός των λιχουδιών μου, κάθε φορά που ανεβάζω ένα πιάτο, είναι ο πρώτος που με κολακεύει.
Ολοι οι ηγέτες δεν είναι χαρισματικοί, ρήτορες αλλά μπορεί να είναι χαρισματικοί ηγέτες. Χαρισματικός ρήτορας ήταν ο Ομπάμα, αλλά σαν ηγέτης ήταν απελπιστικά κενός, άχρηστος μπορώ να πώ. Αντίθετα ο Τράμπ δεν είναι ρήτορας, αλλά είναι ικανός επιχειρηματίας και το κράτος είναι μια μεγάλη επιχείρηση που χρειάζεται έξυπνο επιχειρηματία, με την προϋπόθεση ότι αυτός ο επιχειρηματίας πρέπει ν’αγαπά την επιχείρηση που λέγεται Πατρίδα, με λίγα λόγια να είναι ΠΑΤΡΙΩΤΗΣ. Προσωπικά η πείρα της ζωής με έχει διδάξει να αξιολογώ τον άλλον όχι με αυτά που λέγει αλλά με αυτά που κάνει. Μας το λέγει ξεκάθαρα ο αρχαίος Έλληνας φιλόσοφος Ζήλων ο Κιτιεύς: “Ου γάρ το ειπείν καλώς καλόν, αλλά τω είπόντι τα ειρημένα”. Δηλαδή το καλό δεν είναι τα λές καλά, αλλά αυτός που τα λέει να κάνει αυτά που λέγει”. Και ο Μένανδρος: “Κανένας δεν ξέρει αυτό που σκέπτεσαι, βλέπει όμως αυτό που
κάνεις”.
Μπορεί η ομιλία του να ήταν αρκετά μεγάλη και να μην περιείχε αυτό για το οποίον διακρίνεται, έλειπε ο αυθορμητισμός, που σημαίνει πως κάποιοι του κύκλου του δεν τον ήθελαν να βγεί έξω από το σαλόνι… Αναφέρθηκε υπέρ το δέον στον Μπάιντεν γιατί τον έσπρωχνε το συναίσθημα το οποίον ζούσε μόνο ο ίδιος, το ζούσε και πονούσε γιατί γνωρίζει, όπως και όλοι μας, τι θα συμβεί όταν αν ω μην γένοιτο, την θέση του πάρει ο Μπάιντεν. Μόνο εκείνοι που έχουν εσωτερικά αυτό το συναίσθημα μπορούν να τον καταλάβουν, αυτό το συναίσθημα, άλλοτε είναι ανηφορικό και άλλοτε οδηγεί στον κατήφορο, (στα λόγια όχι στα έργα). Παρά τα αρνητικά σχόλια η αλήθεια είναι πως πέρασε με μεγάλη επιτυχία το μήνυμα, πως ο μόνος λόγος που απεφάσισε να τρέξει για Πρόεδρος ήταν η αγάπη του πρός την Πατρίδα του, την οποίαν έβλεπε να ταπεινώνεται από τις κυβερνήσεις και να εκμεταλεύονται άλλοι τον πλούτο της εις βάρος των Αμερικανών πολιτών, οι οποίοι
οδηγού ντο στην φτώχεια. Εξ’ού και το σλόγκαν “ AMERICA FIRST”.
Ήταν η αγάπη του και όχι η ανθρώπινη ματαιοδοξία η οποία είναι θήραμα του σημερινού
νεόπλουτου ανθρώπου και που κυνηγώντας την γίνεται θύμα της ο ίδιος. Αν ήμουν συμβουλός του, θα τον συμβούλευα, μετά από την από πάσης πλευράς θαυμάσια
παρουσία που του έκανε η χαρισματική κόρη του Ivanka, να περιοριστεί στη ανάλυση του έργου του, να ευχαριστήσει τον αμερικανικό λαό που τον εμπιστεύτηκε, καθώς και όλους τους συνεργάτες του και ιδιαίτερα τον αντιπρόεδρό του Μ. Pence, που παρά τον οξύθυμο χαρακτήρα του, στάθηκαν και στέκονται στο πλευρό του όλα αυτά τα δύσκολα χρόνια τα οποία έγιναν δυσκολότερα με την εμφάνιση του κορωνοιού, τον οποίον εκμεταλεύονται οι αντιπαλοί του (και είναι προς ντροπή τους) για να τον χτυπήσουν κάτω από τη μέση πολιτικά. Θα έκλεινε δε την ομιλία του μέ ένα μεγάλο ευχαριστώ εκ των πρωτέρων για την εμπιστοσύνη των Αμερικανών προς την δεύτερη θητεία.
Αν ήμουν ο Τράμπ, θα άφηνα την Ivanka να κλείσει την βραδυά, γιατί μετά από μια θεατρική παράσταση, η τελευταία γεύση είναι εκείνη που μένει και παίρνουμε μαζί μας.
Η Ivanka μοιάζει με μιά ζωντανή βεντάλια, που όταν ανοιγοκλείνει τα χείλη της, φυσά ένα
σπάνιο μελτεμάκι που δροσίζει πνευματικά, ψυχικά και οπτικά το ακροατηριό της. Εάν έκλεινε την παράσταση η βεντάλια… οι αναμνήσεις του όμορφα οργανωμένου συνεδρίου
θα μας συνόδευαν μέχρι το τέλος της ζωής μας.
Ηταν πράγματι πολύ καλά οργανωμένο και πολύ αληθινό. Μίλησαν πολλοί κατά την διάρκεια της τελευταίας ημέρας , ορισμένοι ήταν ζωντανά παραδείγματα της μεγάλης αλλαγής που επήλθε στην Αμερική που πριν από τον Τράμπ, έμοιαζε με καράβι ακυβέρνητο που θα καραβοτσακιζότανε στα βράχια. Από τους πολλούς που μίλησαν προσωπικά εντύπωση μου έκαναν οι ομιλίες του Ρούντι Τζουλιάνι, που βαθειά συγκινημένος, δάκρυσε
όταν αναφερόταν για την σημερινή κατάντια της Νέας Υόρκης που επί των ημερών του ως Δημαρχός της , γνώρισε τον καλύτερο εαυτό της. Συγκινητική ήταν και η αφήγηση της Αφροαμερικανίδος Alice Marie Jonson η οποία είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη για αδικήματα που είχαν σχέσεις με ναρκωτικά και ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Ήταν όμως υπόδειγμα κρατουμένου και με την βοήθεια της Κim Kardasian πήρε χάρη από τον Πρόεδρο Τράμπ και μετά από 26 χρόνια στη φυλακή πήρε εξιτήριο στις 16 Ιουνίου του 18 και έκτοτε εργάζεται για να τροποποιηθεί το σωφρονιστικό σύστημα προς το καλύτερο.
Η ιστορία της Alice Marie Johnson έκανε την διάσημη τηλεπερσόνα Kim Kardasian να ασχοληθεί με την νομική.
Κατά την γνώμη μου πάντως την παράσταση έκλεψε η Ivanka η οποία έτσι πολυχαρισματική
όπως είναι, ήταν κυρίαρχος του χώρου, δέσποζε των πάντων και δίκαια απέσπασε την αγάπη, την συμπάθεια και τα χειροκροτήματα όλων. Σε όλη την διάρκεια ένιωσα ευχάριστα συναισθήματα, είδα τις αξίες (οικογένεια-Πατρίδα-Θρησκεία) να ζωντανεύουν και έζησα
ξανά στιγμές της Αμερικής που πρωτογνώρισα, την Αμερική της εποχής Ρήγκαν, τότε που η
εικόνα της ήταν εικόνα Ευρωπαϊκού Χριστιανικού κράτους. Κλείνω, προφητεύοντας πως κάποια μέρα η Ivanka Trump θα είναι η πρώτη Αμερικανίδα γυναίκα Πρόεδρος της Αμερικής.
Αμήν
captatsis@gmail.com
