Του Στέλιου Τάτση
Oσο εύκολη κι’αν φαίνεται μια χειρουργική επέμβαση, δεν παύει να είναι επέμβαση στο σώμα μας. Η υπόδειξη του γιατρού μας να προχωρήσουμε στην διαδικασία επέμβασης , εκ πρώτης όψεως μπορεί να μην μας προκαλεί ούτε τον φόβο ούτε ακόμη και την παραμικρή υποψίαν πως κάτι μπορεί να μην πάει καλά και να υπάρξουν απρόοπτα. Απεναντίας, μπορεί να το βλέπουμε σαν ευλογία που προλαβαίνουμε τα χειρότερα.
Οι μέρες κυλούν και με αισιοδοξία προσμένεις την ημέρα της επέμβασης δια της οποίας θα θεραπεύσεις την ασθένεια. Όσο πλησιάζει η ημερομηνία της επέμβασης ο εγκέφαλός αρχίζει την ανίχνευση προσπαθώντας να βρεί τι έφταιξε για αυτήν την κατάληξη. Ο εαυτός μας αποτελείται από το σώμα και την ψυχή, η αρμονική συμβίωση και των δύο είναι το αποτέλεσμα της καλής υγείας. Όταν ασθενεί το σώμα έχει ασθενήσει πρωτίστως η ψυχή, το καμπανάκι της οποίας βρίσκεται στο σώμα και το κτυπά όταν βλέπει πως δεν έχουμε την πρόθεση να διορθωθούμε. Πριν να το κτυπήσει καταβάλλει προσπάθειες να μας νουθετήσει και αντιδρά όταν βλέπει πως οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό. Κτυπά το καμπανάκι όχι για να μας τιμωρήσει, αλλά για να μας νουθετήσει, και να προλάβουμε τα χειρότερα. Αυτό το καμπανάκι της ψυχής είναι η αγάπη, η ευλογία του Θεού προς τον άνθρωπο, που τον ξυπνά, να τον κάνει να συνέλθει πριν να είναι πολύ αργά.
Όταν ήλθε η στιγμή που βρέθηκα στο χειρουργείο με την μάσκα της αναισθησίας στο
πρόσωπο, δούλεψε η ανθρώπινη φύση και όπως ο Χριστός πήγε και προσευχήθηκε εις το όρος των ελαιών πρίν την Σταύρωση, το ίδιο κι’εγώ ασυναίσθητα ψιθύρισα: “Κύριε ελέησόν με τον αμαρτωλόν”, κατοπτρίζοντας την διπλή έννοια της ζωής. Σε χρόνο μηδέν ξανάζησα την ζωή μου, είδα την διαδρομή μου με όλες τις ευτυχισμένες στιγμές, αλλά και τα λάθη και τις αδυναμίες μου.
Όταν ξύπνησα δεν είχα καταλάβει ότι είχα ήδη χειρουργηθεί και όταν με επισκέφθηκε
η πρώτη νοσοκόμα την αρώτησα πότε θα γίνει η επέμβαση και εκείνη χαμογελώντας
μου είπε πως είχα ήδη χειρουργηθεί. Αντέδρασα με ένα: “Δόξα σόι ο Θεός”. Μετά από λίγο πέρασε και η χειρούργος Κυρία Δήμητρα Θεοδωροπούλου η οποία με υπευθυνότητα μου εξήγησε τα της επέμβασης και με διαβεβαίωσε πως όλα πήγαν καλά.
Την επομένην ξεκίνησαν οι διαδικασίες για την επιστροφή μου στο σπίτι. Μετά από ένα
ευχάριστο μεσημεριανό, οδηγήθηκα προς την έξοδο του νοσοκομείου όπου με παρέλαβε ο γιός μου ο Μιχάλης και με μετέφερε στο σπίτι όπου και μου κράτησε συντροφιά όλο το βράδυ. Ήμουν σε δίλλημα αν θα έπρεπε να δημοσιεύσω αυτήν την αληθινή και προσωπική
ιστορία και κατέληξα να το κάνω, διότι μέσα από αυτήν την εμπειρία μου θέλω να περάσω ένα μήνυμα, το μήνυμα που πήρα ο ίδιος.
Οταν βρεθείς στο χειρουργείο, αντιλαμβάνεσαι την ανθρώπινη γύμνια σου, βλέπεις
κατάματα τη ζωή, περιβεβλημένη με ολόκληρο το μεγαλείο της, την ομορφιά της και
την αξία της. Μπροστά της όλα φαίνονται ασήμαντα μηδαμινά. Εκείνη την στιγμή την
βλέπεις και εύχεσαι και προσεύχεσαι να σε πάρει αγκαλιά και να σου δώσει άλλη μια
ευκαιρία να συνεχίσεις μαζί της. Όλο αυτό το σκηνικό που έζησες εκείνες τις στιγμές σε λυγίζει σε κάνει πιο άνθρωπο. Βρίσκεσαι αντιμέτωπος με την αποκάλυψη των λαθών και των αδυναμιών σου και σου δείχνουν τον δρόμο να ξεκινήσεις τα μερεμέτια της ψυχής σου η οποία είναι η κλίμακα που θα σέ συνδέσει με τον ουρανό τον ίδιο τον Θεό.
captatsis@aol.com
