Ποιά είναι η “Ηγεσία των 100”;

Του Στέλιου Τάτση

Σήμερα το πρωί με ξύπνησε ένα τηλεφώνημα ενός φίλου. Επειδή άργησα να απαντήσω μου ζήτησε συγνώμη γιατί νόμιζε πως με ξύπνησε. Μην σε νοιάζει φίλε δεν κοιμόμουν, πλενόμουνα. Σε τι όμως αυτό το πρωινό τηλεφώνημα; Γιατί δεν συνηθίζεις να μου τηλεφωνείς τα πρωινά, συνήθως μιλάμε τα βράδια τις ώρες του καναπέ. Διάβασα σε ομογενειακή ιστοσελίδα ένα κείμενο που αναφερότανε στην ηγεσία των 100 η οποία τίμησε τα 200 χρόνια από την επανάσταση του 1821 και επειδή ακούω πολλάκις γ’αυτήν ήθελα να σε ρωτήσω αν γνωρίζεις ποιά είναι αυτή η ηγεσία.

Άκουσε να δείς φίλε κι’εσύ θα μπορούσες να γίνεις αν το θελήσεις, φυσικά και γνωρίζω, όποια απορία είχα περί αυτής μου την έλυσε ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος
Ιάκωβος ο τελευταίος Βορείου και Νοτίου Αμερικής, με τον οποίον είχα μία πάρα πολύ καλή σχέση διότι είχε αντιλειφθεί πως ήμουν ένας από τους λίγους που του έλεγα την αλήθεια. Ο πανέξυπνος αυτός Ιεράρχης ποντάρισε στην ματαιοδοξία των νεόπλουτων Ελληνο-αμερικανών και τους πουλούσε την αρχοντιά με το ποσό των
100 χιλιάδων δολαρίων η εξόφληση θα έπρεπε να γίνει σε διάστημα δέκα χρόνων, δηλαδή δέκα χιλιάδες το χρόνο. Με λίγα λόγια μπορούσες και μπορείς να γίνεις άρχοντας με δόσεις. Σου δίνουν ένα έμβλημα το οποίον καρφιτσώνεις στο πέτο
σου και γίνεσαι άρχοντας. Βλέπεις η ανθρώπινη ματαιοδοξία οδηγεί τον άνθρωπο να φορέσει κουστούμια …στα οποία δεν χωρεί…. Διότι θα μπορούσε να γίνει άρχοντας της ψυχής του βοηθώντας ορφανά παιδιά και γενικά αδύναμους συνανθρώπους του.

Την κομπίνα αυτήν ξεκίνησε ο αμέτρητον έχων το πνεύμα Αναντικατάστατος Ιάκωβος, το έτος 1984. Ανέφερα την λέξη Αναντικατάστατος διότι  τα σημερινά φαινόμενα της Εκκλησίας Αμερικής  αδιαμφισβήτητα δεν απατούν. Μετά την διαδοχή του άρχισε η κατηφόρα χωρίς να μπορούν οι χρυσολαμπούσες χείρες των αρχόντων να ανατρέψουν την οδυνηρή πορεία της η οποία επειρεάζει την ζωή ολοκλήρου του Ελληνοορθοδόξου ποιμνίου της. Η σχέση μου με τον Ιάκωβο ξεκίνησε από την δεκαετία του εβδομήντα, ήμουν τακτικός επιστολογράφος στα ομογενειακά έντυπα, άλλοτε με λογοτεχνικά κείμενα και άλλοτε σχολιάζοντας την επικαιρότητα. Το ήθος μου ήταν και είναι να μην φοβάμαι να γράφω την αλήθεια όπως εγώ την έβλεπα. Όταν ο Ιάκωβος έκανε κάτι καλό του απέδιδα τα εύσημα και όταν έβλεπα ότι έκανε κάτι το κακό ήμουν η πένα μου γινότανε πέλεκυς και αυτό εξετίμησε και δημιουργήθηκε μια καλή σχέση μεταξύ μας και δεν ήταν λίγες οι φορές που προλάβαινα πολλά πράγματα με προσωπικά φαξ που ανταλλάσαμε.

Η πρώτη σύγκρουσή μου με εκείνον ήταν  με το θέμα της γλώσσας που προσπάθησε να επιβάλλει την Αγγλική γλώσσα στην ζωή της Εκκλησίας, φυσικά δεν ήμουν ο μόνος σ’αυτήν την σύγκρουση. Ευτυχώς  αντελήφθη το λάθος του και ανέκρουσε πρύμνη… Αυτό δε που τον κάνει ιστορικά μεγαλο και χαρισματικό ηγέτη είναι η αναγνώριση του λάθους του την οποίαν αναφέρει και στο βιβλίο του
με τον τίτλο: «Εγώ ο Ιάκωβος».

Την χρονιά που τον τίμησε ο Παγχιακός Σύλλογος Νέας Υόρκης ο Κοραής, ήμουν
Πρόεδρος της οργανωτικής Επιτροπής και πήγαινα τακτικά και τον συναντούσα στο
γραφείο του στο κτίριο της Αρχιεπισκοπής και ήλθαμε πολύ πιό κοντά. Πήγαινα για
να φτιάξουμε το πρόγραμμα. Σε μια από τις συναντήσεις μου την έριξε, χαμογελώντας μου είπε, θέλεις να σε κάνω άρχοντα; Σεβασμιώτατε, γιατί η προτασή σας συνοδεύεται με χαμόγελο τον ρώτησα; Εχω διαβάσει τις απόψεις σου γι’αυτό γελώ μου απήντησε… Ευχαριστώ πολύ αλλά ακόμη επιμένω στις απόψεις μου του απήντησα. Και με την ευκαιρία που μου δώσατε Σεβασμιώτατε θα ήθελα να σας ρωτήσω, αλήθεια αυτούς που παρασημοφορείτε με την αρχοντιά γνωρίζετε την διαγωγή τους, γνωρίζετε πως έχουν πλουτίσει; Η σας ενδιαφέρει μόνο το αντικείμενο;

Η απάντησή του ήταν πανέξυπνη και με πολύ νόημα: “Καπετάνιε μου λέγει, ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…”  Τον θαύμαζα διότι ήταν δεξιοτέχνης της τέχνης του λόγου και είχε την ικανότητα να εξιχνιάζει τον άνθρωπο  και την ψυχολογία να ανακαλύπτει ματαιόδοξους (τους καλαμοκαβαλάρηδες όπως τους αποκαλούσε) και την τέχνη να τους γδύνει. Αυτή είναι εν ολίγοις  η ιστορία των αρχόντων της ηγεσίας των 100 φίλε και αποφάσισε τι θέλεις να κάνεις…  Προτιμώ την αρχοντιά της ψυχής όπως ανέφερες φίλε Στέλιο και σ’ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο που διέθεσες για μένα.

Και για να λέμε τα σύκα σύκα και την σκάφη σκάφη, θέλω να γνωρίζετε πως υπάρχουν και κάποιοι που ονομάζονται Άρχοντες του Τάγματος του Αγίου Ανδρέα που δεν αγόρασαν τον τίτλο αλλά τον απέκτησαν από την “δια έργου προσφοράν” τους προς την Εκκλησία. Και για να είμαι δίκαιος δίκαιος, υπάρχουν και εκείνοι οι ταπεινοί πληβείοι της γειτονιάς που με την προσωπική τους εργασία εντός και εκτός των ναών  κάνουν ξεχωριστή προσφορά στην Εκκλησία χωρίς να περιμένουν καμίαν διάκριση παρά εκείνην του Θεού και του Αγίου τον οποίον υπηρετούν.
Κατά την προσωπική μου γνώμη αυτοί είναι οι πραγματικοί άρχοντες.