Του Νίκου Σταματάκη
Ο Ομογενειακός Τύπος ασχολήθηκε τις τελευταίες μέρες με τον λογότυπο (logo) της Επετείου των 200 ετών από την Επανάσταση του 1821 που όπως ανακοινώθηκε από την ίδια (GOARCH.ORG) αναπτύχθηκε από την Εθνική Συντονιστική Επιτροπή που κατάρτισε για το σκοπό αυτό ο κ.Ελπιδοφόρος. Καταρχήν να πούμε ότι δεν είναι γνωστό ποιός ακριβώς ήταν ο “φωστήρας” που έφτιαξε το logo που απεικονίζει τον ήρωα της τελικής Επανάστασης της Κρήτης στο Θέρισσο, τον Σπύρο Καγιαλέ. Αλλά προφανώς όπως συμβαίνει σε όλες τις “Επιτροπές” η ευθύνη διαχέεται και τελικώς κανείς δεν επιβλέπει και κανείς δεν είναι υπεύθυνος.
Στην περίπτωση της Αρχιεπισκοπής βέβαια έχει δημιουργηθεί τα τελευταία 20 και κάτι χρόνια μια παράδοση αναξιοκρατίας βάσει της οποίας προσλαμβάνονται “οι φίλοι των φίλων” και οι “γνωστοί των γνωστών” με αποτέλεσμα τις περισσότερες θέσεις να καταλαμβάνουν άτομα επιεικώς ανίκανα. Πρώτιστο παράδειγμα ήταν του πρώην διευθυντή Παιδείας κ.Ευθυμιόπουλου – αλλά η λίστα είναι πολύ μεγάλη… Και όλα δείχνουν ότι εξακολουθεί να είναι υπό τον κ.Ελπιδοφόρο… Σε ιδιωτικές εταιρείες με προϋπολογισμό $23 εκατ. το χρόνο δημοσιεύονται προκηρύξεις θέσεων εργασίας και προσλαμβάνονται όσοι έχουν τα καλύτερα προσόντα. Στην Αρχιεπισκοπή μπαίνουν οι κολαούζοι του κάθε διεφθαρμένου Καρλούτσου ή Ανδριώτη… Τι καλό να περιμένεις; Επί Ελπιδοφόρου τα πράγματα χειροτέρευσαν καθώς έχει επιπλέον δημιουργηθεί μοναστικό κοινόβιο από την Πόλη και την Ελλάδα – από ότι φαίνεται εξ ατόμων μειωμένων ικανοτήτων επίσης…
Το τελικό αποτέλεσμα είναι, όπως σημειώνουν οι ιστοσελίδες “HellasJournal” και “Greeknews” ότι γίναμε και πάλι ρεζίλι. Ρωτά ο συνάδελφος: “Που να περιμέναμε ότι η Ιερά Αρχιεπισκοπή δεν θα έβαζε τον Κολοκοτρώνη και τον Καραϊσκάκη; Η αλήθεια είναι ότι δεν περιμένουμε κάποια απάντηση από την Ιερά Αρχιεπισκοπή για το θέμα. Ο μηχανισμός που φτιάχθηκε μέσα στο Ίδρυμα, ασχολείται μόνο με την ανάδειξη της σοφίας του Αρχιεπισκόπου Ελπιδοφόρου”.
Πολύ σωστή και άξια η κριτική σας αγαπητοί συνάδελφοι… Να περιμένουμε τώρα ότι θα ανοίξετε το στοματάκι σας και θα πείτε και τίποτα για τα ακόμα πιο φλέγοντα ζητήματα, τα Εθνικά μας Θέματα, για τα οποία “η σοφία του Αρχ. Ελπιδοφόρου” επίσης δεν είναι επαρκής; Για παράδειγμα, πλησιάζει η επέτειος της Ποντιακής Γενοκτονίας (των Ελληνικών Γενοκτονιών καλύτερα) τον Μάιο. Πρόκειται για ένα θέμα που, κατά το πρότυπο του “Εβραϊκού Ολοκαυτώματος”, πρέπει να είναι σημαία μας. Οχι μόνο επειδή είναι θέμα ανθρωπίνων δικαιωμάτων και δεν υπάρχει θεωρητική “αντίδραση” σε τέτοιο θέμα, αλλά επειδή μπορούμε στις συγκεκριμένες περιστάσεις να πετύχουμε περισσότερα από τα λίγα που πετύχαμε πρόπερσι στα πλαίσια της αναγνώρισης της Αρμενικής Γενοκτονίας στο Κογκρέσο. Ποιά νομίζετε θα είναι η στάση του Πατριάρχη και του Αρχιεπισκόπου στο θέμα; “Συγγνώμη, αλλά μας εκβιάζουν οι κακοί Τούρκοι…” Ερωτώ ρητορικώς: “Τι νομίζετε ότι θα έκανε η εβραϊκή κοινότητα των ΗΠΑ εάν ο Chief Rabbi της εκβιαζόταν με οποιοδήποτε τρόπο από την Τεχεράνη;”… Να απαντήσω για χάρη λόγου: Σε διάστημα ωρών είτε θα είχε αλλάξει ο Chief Rabbi (δεν παίρνω όρκο εάν υπάρχει τέτοιος τίτλος) είτε θα είχε αφήσει στην Τεχεράνη ένα συμβολικό γραφείο και θα δημιουργούσε έδρα στο Ισραήλ ή στην Ελβετία. Η θα εύρισκε η εβραϊκή ηγεσία άλλη κατάλληλη λύση: στην περίπτωσή μας ΘΑ ΕΚΑΝΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΜΕΡΙΚΗΣ ΑΥΤΟΝΟΜΗ (ισως κατά το πρότυπο της Εκκλησίας Κρήτης) ΕΤΣΙ ΩΣΤΕ ΝΑ ΛΥΘΕΙ ΤΟ ΕΘΝΙΚΟ ΘΕΜΑ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΝΟΙΑΖΕΤΑΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΟΠΩΣ ΤΩΡΑ ΚΥΡΙΩΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΡΩΤΕΙΑ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΑΛΛΟΥΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΥΣ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥΣ”. Δεν θα ανάγκαζε την ισχυρότερη ομάδα πιστών του στην Αμερική να υφίσταται τέτοιους εξευτελισμούς και τέτοια σχιζοφρένεια… Δεν θα μετέτρεπε τον εαυτό του και τον εκάστοτε Αρχ. Αμερικής σε όργανο της τουρκικής διπλωματίας…
Να περιμένω ότι οι καλοί συνάδελφοι θα ανοίξουν το στοματάκι τους και για τα μεγάλα θέματα πέρα από το ανιστόρητο logo; Η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία…
Θα κλείσω το σημείωμα αυτό σε προσωπικό τόνο: Η ιστορία του Σπύρου Καγιαλέ με άγγιξε ιδιαίτερα επειδή ο προπάππους μου Αντώνης στο τέλος του 19ου αιώνα μάζεψε την οικογένειά του και έφυγε από τα Σφακιά μετά από την αποτυχία της μεγάλης Κρητικής Επανάστασης του 1866-69 για να μην τον σφάξουν οι Τούρκοι. Πήγαν στη Σέριφο όπου γεννήθηκε ο πατέρας μου. Πολλοί άλλοι Κρητικοί σκορπίστηκαν σε άλλα νησιά και αρκετοί κατέληξαν στη Μακεδονία (κατά κύματα…) όπου είχαν λαμπρή συμμετοχή στο Μακεδονικό Αγώνα…
Οσοι ενδιαφέρονται να μάθουν την ιστορία του ήρωα Σπύρου Καγιαλέ ας ρίξουν εδώ μια ματιά... Ας βγεί κάτι καλό από το ρεζιλίκι τούτο…
Ανιστόρητες και οι δυο φωτογραφίες. Ρεζίλι να αρχίζουμε την επανάσταση του 1821 στη καρδιά (ορεινή) Πελοπόνησο με βράκα κρητικιά, και φυσελίκια κάποιας άλλης εποχής ίσως του Άρη Βελουχιώτη. Μα τόση αδιαντροπιά, αντί για δοξα και τιμή στην φουστανέλλα που φορούσαν οι Κωλοκοτρωναίοι κι όλη η κλεφτουριά!
Θα περάσε και αυτό στα ψιλά!! Και μη χειρότερα!
Όταν καθίσεις και φας την πρώτη ΦΑΠΑ….
από εκεί και πέρα όσες και να φάς δεν μετράνε , αυτή που μετράει είναι πάντα
η πρώτη . Όταν δεν υπάρχει μεθοδικότητα ,
φερεγγυότητα και ευρεία συμμετοχή στον
χειρισμό τουλάχιστον των εθνικών θεμάτων, είναι σαν το γάμο που αντί να
πετάμε ρύζι , λέμε βράσε ρύζι.
Πολύ ωραία τα λέει ο συνάδελφος και καλός
μου φίλος , Δρ. Μελικόκης, αλλά εγώ θα πάω ένα βήμα πιο βαθιά και θα είμαι λίγο πιο κριτικός, κριτικός στη λογική του κειμένου. όχι της κρητικής βράκας! Ιδού τι εννοώ:
Αφού φίλτατε Δρ. Μελικόκη είστε Μέλος του Ανωτάτου Συμβουλίου Ελληνικής Παιδείας, όπως και άλλοι διακεκριμένοι καθηγητές και εκπαιδευτικοί , γιατί επιτρέψατε ή μάλλον γιατί επιτρέψανε να υιοθετηθεί αυτό το λογότυπο; Εννοείται ότι το Ανώτατο Συμβούλιο Ελληνικής Παιδείας θα είχε εκφράσει τη συμβουλευτική του παρατήρηση επι του θέματος. Εξάλλου, η Συντονιστική Επιτροπή είναι Επιτροπή και θα πρέπει να υπάρχει επικοινωνία με το Ανώτατο Συμβούλιο Ελληνικής Παιδείας για μια καλύτερη γνωμοδότηση επί του θέματος. Αυτή η διαδικασία θα έπρεπε να ήταν η σωστή οδός για την τελική επιλογή του λογότυπου. Αν το Ανώτατο Συμβούλιο Ελληνικής Παιδείας δεν γνωμοδότησε, αφού απαρτίζεται από πληθώρα εκπαιδευτικών , τότε είναι διοικητική παράλειψη ( Administrative omission) όπως
λέμε στο αμερικάνικο εκπαιδευτικό σύστημα Διοίκησης και Εποπτείας ( Administration and Supervision). Αυτή είναι η αντικειμενική μου ανάλυσης του φαινομένου, μια φαινομελογική ανάλυση όπως λέμε σε ένα κλάδο της Φιλοσοφίας!
Φίλε μου καλε Δημοσθένη,
Αν ο Δρ. Σταματάκης δεν είχε τη φωτογραφία στο άρθρο του ούτε που θα τα έβλεπα. Τα λόγια είναι περιττά!
Ολα καλά αλλά θα προτιμούσα να μην υπάρχει το “Δρ.” πριν το όνομά μου… Ο τίτλος έχει εξευτελισθεί τελευταία με την κατάχρησή του από διάφορους ανάξιους – τόσο στην Ομογένεια όσο και στην ευρύτερη κοινωνία… Ετσι κι αλλιώς η ποιότητα του έργου και του χαρακτήρα του καθενός μας φαίνεται μέσα από την συμπεριφορά του.
Ωχ! Τι έπαθα ο δόλιος, μόλις πριν λίγο έμαθα ότι είμαι και εγώ στη λίστα των 90. Δεν το ήξερα και ούτε κανείς μπήκε στον κόπο να με ενημερώσει ή να ρωτήσει αν θέλω ή αν μπορώ να προσφέρω κάτι σ’ αυτή τη λεγεώνα των σοφών. Πάντως ξεκαθάρισα από την αρχή τη στάση μου μόλις είδα το λογότυπο. Τι να πω!!
Όσον αφορά τον τίτλο Νίκο, το ίδιο αισθάνομαι και εγώ όταν βλέπεις και διαβάζεις δοκτοράδες και προφασσόρους, δεν θέλει πολύ να καβαλήσει κανείς το καλάμι και να το κάνεις αλογάκι φτερωτό!!