Του Χαράλαμπου Βασιλειάδη
25η Μαρτίου 2021 αύριο…
Είμαι και πάλι 200 ετών…
Με προσωπική ευθύνη…
Η δική μου επέτειος…
Οι πρόγονοι μου έφτασαν στην ευλογημένη τούτη γη, την Αιγιήδα (ή όπως θέλει να αποκαλέσει κανείς την τότε σχεδόν ενοποιημένη Ελλάδα και Μικρά Ασία), πριν από τουλάχιστον 50,000 χρόνια (έστω, 12,000 χρόνια για να μιλήσω “νεολιθικά” αν και η μαρτυρία ανθρώπινης παρουσίας στο σπήλαιο Πετραλώνων χρονολογείται πριν από εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια). Κάπως έτσι ιχνηλατείται το “μακρινό τότε” … στο γενεαλογικό μου αποτύπωμα. Ιδιώτες λοιπόν οι πρόγονοι μου αρχικά, βασικά νομάδες. Με αστική πλέον συνείδηση μετέπειτα, ως πολίτες, κατοίκησαν και καλλιέργησαν τα ιερά τούτα χώματα -ένθεν και εκείθεν- του Αιγαίου πελάγους, της βορειοανατολικής Μεσογείου εν γένει, αλλά και με κυτταρικά μου ίχνη διάσπαρτα από την Ισπανία μέχρι την Υεμένη. Κάτοικοι σε χώματα που επέλεξαν πολλοί θεοί για επίγειο θέρετρο τους και προσκύνησαν εκατομμύρια πιστοί, χώματα που δόξασαν χιλιάδες ήρωες και πότισαν με το αίμα τους εκατομμύρια αθώα θύματα, χώματα που ενέπνευσαν πρωτηρότες των τεχνών, των γραμμάτων, των επιστημών, χώματα που φώτισε το αθάνατο ελληνικό πνεύμα και γέννησαν το φως του πολιτισμού.
Είναι αρκετή όμως η DNAϊκή απόχρωση για να χαρακτηρίσει κάποιον … εθνικά και πατριωτικά; Οπωσδήποτε όχι. Ακόμη και μονοωογενή (ή μονοζυγωτικά) δίδυμα αδέρφια -αδέρφια δηλαδή που μοιράζονται πανομοιότυπο DNA- μπορεί να διαμορφώσουν αντιδιαμετρικά αντίθετο χαρακτήρα και να έχουν αντικρουόμενους προσανατολισμούς. Άρα δεν είναι απλά θέμα του DNA. Είναι και θέμα άλλων παραγόντων, όπως παιδείας (ανατροφής, διαπαιδαγώγησης, ολιστικής εκπαίδευσης, κ.ο.κ.), βιωμάτων, κ.ά. Όσο για το πατριωτικό φρόνημα “… με της καρδιάς το πύρωμα μετριέται και με το αίμα…” [Κωστής Παλαμάς, (Πάτρα, 13 Ιανουαρίου 1859 – Αθήνα, 27 Φεβρουαρίου 1943), “Στ’ άρματα”, (12 Οκτωβρίου 1915)]. Οπότε, ας επικεντρωθώ στα “ιστορικά” … του ενιαίου Οικουμενικού Ελληνισμού όπως αυτός διαμορφώθηκε με το πέρασμα των αιώνων…
Σε αυτά λοιπόν τα ιερά χώματα, εδώ και χιλιάδες χρόνια (να περιοριστώ στα τελευταία 3000 χρόνια;) … γεννιέμαι, σταυρώνομαι και ανασταίνομαι…
Σε αυτά τα ιερά χώματα, εδώ και 200 χρόνια ξαναγεννήθηκα, ξανασταυρώθηκα και αναστήθηκα ξανά…
Αυτό καταδεικνύει το προσωπικό μου η-μοιρο-λόγιο… Το οποίο το τιμώ, το σέβομαι, το πιστεύω… Πολλάκις ωστόσο η συμπεριφορά μου σε ήρωες και στην πατρίδα μου ήταν ανάξια της υπόστασης και της προσφοράς τους. Για αυτό ντρέπομαι, λυπάμαι, μετανιώνω…
Οι Μοίρες μου συνεχίζουν -προκλητικά, αυθαίρετα και χωρίς οίκτο- να επιτελούν το έργο τους -να διαφεντεύουν την ζωή μου- σε μια αέναη κυκλική ροή. Η Κλωθώ μου γνέθει το νήμα της ζωής, η Λάχεσις μού το ξετυλίγει και η Άτροπος φροντίζει να μού το κόψει, να με τελειώσει. Ωστόσο το “ξανά”, τις φέρνει και πάλι στο προσκήνιο για να συνεχίσουν αμετανόητα το “τροπάριο” τους.
Ξαναγεννήθηκα το ’21, το 1821, από μήτρα δοξασμένων ηρώων και γαλουχήθηκα με αίμα παλικαριών…
Ξαναβαφτίστηκα “Έλλην Πολίτης” το ’30, το 1830, γιατί τότε αποφάσισαν οι σύμμαχοι να αναγνωρίσουν την πατρίδα μου ως κυρίαρχο και ανεξάρτητο κράτος … δια εισαγόμενου πρωτοκόλλου…
Ταπεινώθηκα το ’97, το 1897, σε ένα ακήρυχτο πόλεμο, σε μια εισβολή (“φίλων” και “συμμάχων”) γειτόνων μου, εξευτελίστηκα, γονάτισα, αλλά κατόρθωσα να σταθώ και πάλι στα πόδια μου, όρθωσα το ανάστημα μου, συνέχισα … και (εν μέρει) δικαιώθηκα…
Συμμάχησα στρατηγικά το ’12, το 1912, με γείτονες μου ενάντια σε ένα περιφερειακό δυνάστη, σε μια απάνθρωπη αυτοκρατορία, και απελευθέρωσα κάποιες προς βορρά σκλαβωμένες πατρίδες μου (όχι όλες) και ενσωμάτωσα σε λίγους μήνες την λεβεντογέννα Κρήτη, διπλασιάζοντας έτσι την πατρίδα μου …
Ενεπλάκην σε παγκόσμιο πόλεμο το ’14, το 1914, αντιστεκόμενος σε ένα απάνθρωπο Ράιχ, σε μια τριπλή ανίερη συμμαχία εθνοκτόνου επεκτατισμού, μαχόμενος για ιδανικά, για ελευθερία, για δημοκρατία για δικαιώματα…
Ξεριζώθηκα το ’22, το 1922, αφού υπέφερα τα πάντα -από εκτοπίσεις και βιασμούς μέχρι εκτελέσεις και Γενοκτονία- αλλά ξαναρίζωσα και άνθισα και ευωδίασα την Οικουμένη με το σπάνιο -ευλαβικό και κατανυκτικό- άρωμα της Ρωμιοσύνης των εν Ανατολή αλησμόνητων πατρίδων μου…
Δοξάστηκα το ’40, το 1940, γιατί αναγκάστηκα να βροντοφωνάξω “Όχι” στον φασισμό και “Αέρα!” για να πολεμήσω τους εισβολείς, για να αντισταθώ σε κατοχικές δυνάμεις, για να τους ταπεινώσω σε βουνοκορφές και σε πλατείες, αλλά και για να ενσωματώσω τις Νοτιοανατολικές Σποράδες μου, τα Δωδεκάνησα μου…
Φανατίστηκα το ’46, το 1946, θυματοποιήθηκα και αδελφοκτονήθηκα σε ένα αναίτιο ξενόφερτο εμφύλιο διχασμό με συμμετοχή πληθώρας ντόπιων υπηρετών του…
Προδόθηκα το ’74, το 1974, με εισβολή, με κατοχή, με διχοτόμηση της μαρτυρικής Μεγαλονήσου μου, έως και τετραχοτόμηση με χιλιάδες αγνοούμενους, με νέες κατεχόμενες πατρίδες, με νέους πρόσφυγες, με το άδικο να θαμπώνει τα μάτια των ισχυρών και να μην βλέπουν το έγκλημα, να μην το τιμωρούν, να μην αποκαθιστούν το δίκιο…
Βαφτίστηκα “Ευρωπαίος Πολίτης” το ’79, το 1979 (ή τυπικά το ´81) και δυόμισι δεκαετίες μετά απέκτησα ευρωπαϊκό διαβατήριο και έτρεξα να στηρίξω με τον ιδρώτα μου ευρωπαϊκές οικονομίες ως ισότιμος πολίτης πλέον (και όχι ως μετανάστης όπως μέχρι τότε) γιατί η εγχώρια οικονομία μου μαράζωσε, σχεδόν κατέρρευσε…
Εδώ και 200 χρόνια … γεννιέμαι, σταυρώνομαι και ανασταίνομαι. Ενίοτε δοξάζομαι μέχρι να με επισκιάσουν τα γεω-πολιτικο-στρατιωτικο-οικον
Αχ, Ελλάδα μου, μήτρα αειφόρου πνεύματος, κοιτίδα ανυπέρβλητου πολιτισμού… Υπήρξες πάντα υπέροχη. Στο ελάχιστο, είσαι … μια ελιά (ρίζα βαθιά, ορόσημο ακλόνητο και αέναο, καρπός επιβίωσης, επιβράβευσης και ειρήνης), … ένα αμπέλι (πνεύματος παραγωγή, έμπνευση και καλλιέργεια) και … ένα καράβι (πλεύση αναζήτησης, εφεύρεσης και ανακάλυψης, σύμπνοια για πορεία με συντεταγμένες, με ρότα και όραμα). Από το πνεύμα σου εμπνέεται όλος ο πολιτισμός … τα γράμματα, οι επιστήμες, οι τέχνες. Στις αξίες σου υποκλίνεται και στις αρχές σου υπακούει όλος ο πολιτισμός. Με τη γλώσσα σου εκφράζεται όλος ο πολιτισμός και ας επικοινωνούν με τις τοπικές τους διαλέκτους. Εσύ διαφυλάττεις κάθε ιερό και όσιο … ακόμη και τον Πανάγιο Τάφο.
Την αξιοσύνη σου φθόνησαν πολλοί … σχεδόν όλοι. Μια υπέροχη θεϊκή υπόσταση. Αγέρωχη. Μια αύρα έμπνευσης και δημιουργίας. Έστεκες πολύ ψηλά. Δεν σε έφταναν. Δεν θα σε πλησίαζαν ποτέ. Για αυτό αποφάσισαν ότι “έπρεπε” να σε ρίξουν, να σε ταπεινώσουν, να σε μεταλλάξουν, να σε μαγαρίσουν, να σε εξαφανίσουν. Όλα τα σκαρφίστηκαν οι δαιμόνιοι … φίλοι και εχθροί σου. Όλα, για να σε ισοπεδώσουν ώστε να κτίσουν πάνω στα ερείπια σου. Για να σε σφετεριστούν, να σε υπονομεύσουν, να σε καπηλευτούν, να σε εκμεταλλευτούν.
Αχ, Ελλάδα μου, μήτρα αειφόρου πνεύματος, κοιτίδα ανυπέρβλητου πολιτισμού… Είσαι πάντα υπέροχη!
Ζήτω το ’21!
Ζήτω οι Ήρωες του ’21!
Ζήτω η υπέροχη πατρίς μου, η Ελλάς!
