Του Στέλιου Τάτση
Ενθαρρυντικά βήματα μηνύματα και …πατήματα για το μέλλον της Ορθοδόξου (Ελληνικής;) Εκκλησίας Αμερικής αποφασίστηκαν κατά την διάρκεια της τηλεδιάσκεψης της Ιεράς Επαρχιακής Συνόδου της 5ης Απριλίου. Συνετή και σωστή η απόφαση αποκατάστασης των διαφόρων εκκρεμοτήτων λαθών και πλημμελημάτων που κατά την γνώμη μου σε συνδυασμό με την παραίτηση του π. Αλεξάνδρου Καρλούτσου (μένει να το δούμε αν το εννοεί κι’όλας) προμηνύουν το ξεκίνημα μιάς άλλης, ενθαρρυντικής, εύχομαι εποχής, που ίσως αποδειχθεί καθοριστική για το μέλλον της Εκκλησίας μας και κατά συνέπεια του εν τη Αμερική Ελληνισμού και όχι μόνον… Η οποία μετά τον Ιάκωβο έγινε καράβι που παλεύει με τα κύματα προσπαθώντας να αποφύγει το ναυάγιο και το ότι δεν ναυάγησε το οφείλει στον ίδιο τον Χριστό ο οποίος ήταν ο Καπετάνιος, ο πηδαλιούχος του πλοίου.
Ο χρόνος όμως που πέρασε και χάθηκε…. ήταν πολύτιμος, το πλοίο υπέστη την φθορά του χρόνου και ο Χριστός κουράστηκε και επειδή δεν επιθυμεί το Πλοίο να πέσει στα βράχια και να καραβοτσακιστεί θα συνεχίσει να μας δίνει ευκαιρίες μέχρι να κατορθώσουμε να το επισκευάσουμε και να το ξανακάνουμε αξιόπλοο να στεγάζει και να σκεπάζει τους πιστούς εν ζωή και να μεταφέρει μετά την κοιμησή των σε τόπους χλοερούς, σε τόπους αναπαύσεως, εκεί όπου δεν υπάρχει λύπη, ούτε στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος, αιώνια.
παλέψουμε να ζήσουμε και να επιβιώσουμε σαν άνθρωποι επί της γης, με την διαφορά ότι ο ρόλος της Εκκλησίας είναι διπλός και εν τη ζωή και εν τοις ουρανοίς. Ξέρω πολλοί θα πούνε πως αυτά που γράφω για τους ουρανούς είναι παραμύθια και δυστυχώς μεταξύ αυτών υπάρχουν και κληρικοί που το λένε, αυτό συμβαίνει σε όλους εκείνους που δεν έχουν νάματα… Σ’αυτούς που ναυπηγήθηκαν σε πρόχειρα ναυπηγεία, αυτοί είναι ιστιοφόρα χωρίς βαθειά καρένα και με την πρώτη τρικυμία θα βουλιάξουν, είναι ακόμη καράβια που ταξιδεύουν στους ωκεανούς χωρίς πυξίδα, χωρίς προορισμό και θα μείνουν από καύσιμα, εντελώς ακυβέρνητοι.
αληθινή συζήτηση που έκανα με μία άθεη. Μερικά χρόνια πριν μια μεγάλη παρέα συχνάζαμε τα πρωινά στην καφετέρια Φλαμίνγκο στο Φλάσινγκ της Νέας Υόρκης, πίναμε το καφεδάκι μας και συζητούσαμε για πολλά και διάφορα. Ένα πρωινό μία πολύ όμορφη κυρία που κουβαλούσε όλες τις προδιαγραφές μιάς καλλονής μπήκε στο μαγαζί και παρήγγειλε καφέ για να τον πάρει μαζί της. Εγώ καθόμουν κοντά στην πόρτα, φεύγοντας η ξένη καλλονή μου έριξε μια ματιά και μου λέγει: “Βάζω στοίχημα είστε Έλληνες, το βρήκες της απάντησα και
είστε θρησκευόμενοι και αυτό το βρήκες της απάντησα”. Εκείνη με ξανακοίταξε στα μάτια και μου λέγει , Εγώ είμαι Άθεη. Είναι στιγμές που ο Θεός φανερώνεται ολοζώντανους μπροστά μας και ας μην τον βλέπουμε, χωρίς καν να σκεφτώ της είπα, ξέρεις κάτι, ΕΜΕΙΣ ΕΧΟΥΜΕ ΕΛΠΙΔΑ , αντίθετα εσύ δεν έχεις απολύτως τίποτα, άλλαξε αμέσως το ύφος της το ΕΓΩ της μαράθηκε και σε χαμηλό ανθρώπινο τόνο μου είπε: “Μου άνοιξες την πόρτα προς την σωτηρία, είναι κάτι που πρέπει να λάβω σοβαρά υπ’όψιν μου”.
ορισμένα καλά σημεία όπως, η συλλογικότητα… και η συνεργασία Κλήρου και λαού,
Εκκλησίας και Ομογένειας, διότι η καθιέρωση της ειδικής ηλεκτρονικής διεύθυνσης:
charter@goarch.org με την οποίαν μπορεί ο κάθε ομογενής να επικοινωνεί και να εκφράζεται, για μένα λέγει πολλά. Η συμμετοχή μας στον νέο καταστατικό χάρτη,
είναι σημείον κατατεθέν.
με όλους. Προσωπικά έβγαλα το δικό μου συμπέρασμα ότι, ο προκαθήμενος της
Αμερικής , απώλεσε την ελπίδα του Θρόνου να είναι δηλαδή ο επόμενος Πατριάρχης
και κοιτάζει να περιφρουρήσει , να δυναμώσει και να εδραιώσει το κάστρο του και
να είναι ο απόλυτος άρχοντας όπως ήταν η Εκκλησία μας επί Ποιμεναρχίας Ιακώβου.
Ήταν τεράστια η ζημιά που υπέστη η Εκκλησία μας με την αλλαγή που επέφερε ο
Βαρθολομαίος και γέμισε την Αμερική Αρχιεπισκόπους, διότι ο κάθε Μητροπολίτης στην περιοχή του είναι Αρχιεπίσκοπος.
η λαϊκή παροιμία : “Οπου υπάρχουν πολλοί πετεινοί αργεί να ξημερώσει”. Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής πρέπει να φέρει τον τίτλο του Βορείου και Νοτίου Αμερικής για να συμπορεύεται με την φήμη του, οτι η εξουσία του καλύπτει Ατλαντικό και Ειρηνικό ωκεανό, γιατί τώρα μπορεί να λέγεται , αλλά όσοι γνωρίζουμε όταν το ακούμε μειδιάσουμε, διότι μας θυμίζει τον αετό χωρίς φτερά.
