Ακάθιστος Υμνος στο Πέλαγος, έτος 1957

Δυστυχώς τον παρακολουθώ από τον καναπέ του καθιστικού μου, μέσω του Ελληνικού τοπικού τηλεοπτικού σταθμού που αναμεταδίδει την ακολουθία από τον Καθεδρικό Μητροπολιτικό Ναό Αθηνών και κάθε φορά που ακούω την κατάληξη: “Χαίρε Νύμφη ανύμφευττε“, ανατριχιάζω . Ανατριχιάζω γιατί το ατίθασο μυαλό μου, πήρε δρόμο και άρχισε να μου παρουσιάζει, αξέχαστες εικόνες του παρελθόντος από τα παιδικά, τα εφηβικά, τα ταξιδιάρικα στους αφιλόξενους ωκεανούς, τα πρώτα δύσκολα μεταναστευτικά χρόνια, αλλά γεμάτα έρωτα και όμορφες οικογενειακές στιγμές που ήταν πάντα παρούσα η αγάπη.

Η απόδοση των ύμνων από τούς καλλίφωνους ερείς και ιεροψάλτες , μού θύμιζαν την χορωδία της Ενορίας μου, του Αγίου Νικολάου Φλάσινγκ της Νέας Υόρκης όπου έψαλε ως σοπράνο η αγαπημένη μου Νίνα, υπό την καθοδήγηση της εξαίσιας χοράρχου Κατερίνας Ζάρμπη, ήταν τότε η καλύτερη χορωδία της Αμερικής, είχε κάνει του κόσμου τις συναυλίες, στην Αμερική, την Ελλάδα, την Κύπρο και επειδή στο γκρούπ ήταν αρκετοί Χιώτες και Χιώτισσες, έκαναν δυό συναυλίες στη Χίο, μία στο Ομήρειο και άλλη μία στον Δημοτικό κήπο. Θυμάμαι σείστηκε το νησί από τα χειροκροτήματα και τις επευφημίες, κυρίως όταν τραγούδησαν ποιήματα του Οδυσσέα Ελύτη σε μουσική Μικη Θεοδωράκη.

Βρέθηκα μεσοπέλαγα στον Ινδικό Ωκεανό με πορεία προς την Μελβούρνη της Αυστραλιας

είχαμε φορτώσει μαύρο χρυσό στην Ραστανούρα της Σαουδικής Αραβίας με το δεξαμενόπλοιο DONNA MYRTO της εταιρείας Χανδρή με προορισμό το GELONG (πλησίον της Μελβούρνης) . Ήταν Παρασκευή ημέρα του Ακάθιστου Ύμνου, η θάλασσα ήταν κάλμα μπουνάτσα, έμοιαζε με καθρέφτη, τα απόνερα της προπέλας ήταν η μόνη ανορθογραφία στον απέραντο θαλασσινό ορίζοντα. Συνοδοί μας στο μακρυνό ταξίδι ήταν τα αλμπατρός, μεγάλα θαλασσοπούλια που συναντώνται στο Νότιο ημισφαίριο και έχουν το μεγαλύτερο εκπέτασμα φτερών από όλα τα σωζόμενα πουλιά. Μας ακολουθούσαν πετώντας δεξιά και αριστερά από τη γέφυρα του πλοίου, χωρίς να κινούν τα φτερά τους, λες και επεδίωκαν να σπάνε την μοναξιά τους στο χωρίς σύνορα απέραντο υγρό στοιχείο.

Ήμουν δόκιμος και έκανα βάρδια 4-8 πρωί και βράδυ. Ήταν 6.00μμ είχα τελειώσει το δείπνο μου και ανέβηκα στην γέφυρα, είχα πάρει και μερικές φέτες ψωμί και τις πετούσα στα Αλμπατρός, μου άρεσε να τα βλέπω να κάνουν αδέξιες βουτιές λόγω του τεράστιου μήκους των φτερών τους που φτάνουν τα 4,5 μέτρα. Λίγο μετά τις έξη ανέβηκε στην γέφυρα και ο

Καπετάνιος, ο Καπετάν Γιώργης ο Νικολάου (ο Κάπης όπως τον έλεγαν), κοντός σκούρος αλλά δραστήριος, κρατούσε και μια Σύναψη στο χέρι. Μόλις με είδε, φώναξε: “Παπαδοπαίδι σήμερα είναι του Ακάθιστου Ύμνου οι 24 χαιρετισμοί και θα τους ψάλλουμε όλοι μαζί και να βρεθούμε νοερά στη Χιό μας στα χωριά μας στις εκκλησιές μας”.

Έστειλε τον σκάπουλο να πάει να πεί στο πλήρωμα για το γεγονός και όποιος ήθελε να

συμμετέχει στην ιεροτελεστία ήταν δεκτός. Μαζευτήκαμε γύρω στα 10 άτομα. Ο Καπετάνιος

μου έδωσε την σύναψη λεγοντάς μου, δόκιμε ξέρω πως γνωρίζεις καλά την ψαλτική, κανόνισε λοιπόν εσύ την αρχή και το τέλος, την απόλυση. Πράγματι τα γνώριζα όλα γιατί τα παιδικά μου χρόνια όταν ο Πατέρας μου είχε τις καθημερινές (τα καλοκαίρια) λειτουργίες στα εξωκκλήσια ψάλτης του ήμουν εγώ. Ήμουν καλλίφωνος με δυνατή φωνή και όλοι μου έλεγαν να γίνω Παπάς, αλλά από μικρός, μικρός μου άρεσε το εμπόριο και επίσης στις φλέβες μου ήταν ανακατεμένα αίμα και θάλασσα, η οποία με κέρδισε για πάντα

αφού την ονειρεύομαι και την σκέπτομαι καθημερινά και τούτες τις δύσκολες μέρες που

περνάμε μου έλειψε αφάνταστα. Από τότε που έχασα την Νίνα είναι η ερωμένη μου.

Πήρα λοιπόν την σύναψη στα χέρια μου, την άνοιξα και βρήκα την ακολουθία του Ακάθιστου Ύμνου. Έβαλα ευλογητό και στη συνέχεια ψάλλαμε τα στιχηρά προσόμια, με πρώτο το “Κύριε Εκέκραξα” το οποίον απέδιδα πολύ καλά ήταν αγαπημένο μου κομμάτι. Στη συνέχεια ξεκίνησα τις Ωδές, ειρμούς και τροπάρια. Ψάλλαμε το “Ανοίξω το στόμα μου”

και δάκρυζαν τα μάτια όλου του πληρώματος (είχαμε βάλλει τα μεγάφωνα για ν’ακούν όλοι, το δεξαμενόπλοιο ήταν νεότευκτο και είχε όλες τις ανέσεις), γιατί η σκέψη του καθενός έτρεχε στους δικούς του ανθρώπους και τόπους. Όλοι οι ειρμοί είναι μελωδικοί, αλλά το

“Ανοίξω το στόμα μου”, σαν πρώτος που είναι κατέχει και την πρωτιά.

Μετά από ορισμένες Ωδές διακόψαμε και ψάλλαμε το δίχορον κοντάκιον, τον Ύμνον προς την Παναγία: “Τη Υπερμάχω Στρατηγώ τα νικητήρια…” Εκείνη τη στιγμή μας ξάφνιασε μας ταρακούνησε η φωνή του τιμονιέρη μέσα από την τιμονιέρα: “Κοιτάχτε, Κοιτάχτε στον ορίζοντα”, φώναζε… H εικόνα ήταν μαγική ο ήλιος σιγά σιγά βυθιζότανε στα ήσυχα

νερά του Ινδικού Ωκεανού και το ολόγιομο φεγγάρι αναδευότανε σαν ένα τεράστιο πορτοκάλι μέσα από τα νερά του ίδιου ωκεανού, έμοιαζε σαν τεράστια στρογγυλή λαμπάδα που η φύση, ο Θεός άναψε προς την Στρατηγό Παναγία, tα Αλμπατρός κατά έναν ανεξήγητο τρόπο έκαναν κύκλους από πάνω μας και με τα τεράστια φτερά τους έμοιαζαν με αγγέλους που απέδιδαν τιμές προς την Θεοτόκο.

Το θέαμα με το ηλιοβασίλεμα και την ανάδυση του φεγγαριού , μας άφησε όλους άναυδους ήταν κάτι που αν δεν το ζήσεις δεν μπορείς να το μεταδώσεις με λόγια. Είχε πέσει τέτοια σιωπή ανάμεσά μας και οι μόνοι ήχοι που ακουγότανε ήταν ο γδούπος της μηχανής, τα

απόνερα της προπέλας και το φτερούγισμα των Αγγέλων των Αλμπατρός. Την μυσταγωγική σιγαλιά έσπασαν τα ντιν….ντίν που έβγαιναν από το καμπανάκι της γέφυρας το οποίο χτυπούσε ο σκάπουλος, μεταδίδοντας το σήμα στην επόμενη βάρδια (8-12) να αναλάβει καθήκοντα). Το σήμαντρο επανέφερε και την χορωδία μας εκεί που είχαμε σταματήσει.

Τελειώσαμε το Υπερμάχω και στη συνέχεια ξεκίνησα την απόδοση των χαιρετισμών, αρχής γενομένης από τον: “Άγγελος πρωτοστάτης , ουρανόθεν επέμφθη, ειπείν την Θεοτόκον το Χαίρε…. το έψαλλα και την ίδια στιγμή συγκλονιζόμουν ολόκληρος, από δέος, από συγκίνηση, από χίλια δυό παράξενα, απροσδιόριστα συναισθήματα. Όταν δε κατέληξα στο χαίρε νύμφη ανύμφευτε, νόμιζα πως στον εαυτό μου έβλεπα τον Παπά Μιχάλη τον Πατέρα μου που ήταν το αηδόνι της Χίου και είχα πάρει πολλά από εκείνον. Με το δι’ευχών της απόλυσης ένα φωτεινό αστέρι μετετράπη σε πεφταστέρι, διέσχισε τον κατακάθαρο ουρανό σαν φωτεινή λαμπάδα που έμοιαζε σαν ευχαριστώ του Χριστού προς εμάς για την τιμή που προσφέραμε προς την Μητέρα του την Παναγία που είναι και Μητέρα όλου του

κόσμου.

Ο Καπετάνιος μας συνεχάρηκε όλους και έσπασε της νύχτας τη σιγαλιά με ένα μηνυμά του μέσα από τα μεγάφωνα του πλοίου που καλούσε όλο το πλήρωμα να περάσει από το σαλόνι για κέρασμα. Είχε φροντίσει με τον Αρχιθαλαμηπόλο και τον μάγειρα, δεξίωση με διάφορες λιχουδιές και κρασάκι. Η δεξίωση τέλειωσε με εναγκαλισμούς και ευχές για ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ και καλή επιστροφή στην ΠΑΤΡΙΔΑ. Ήταν μια σπάνια γιορτή με σπάνιες αναμνήσεις.

ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΕΣ.