Του Στέλιου Τάτση
Πάνε αρκετά χρόνια που την Πασχαλιάτικη κοινωνία την λαμβάνω το πρωινό της Μεγάλης Πέμπτης, γιατί έτσι αποφεύγω τον μεγάλο συνωστισμό , ειδικά αυτές τις μέρες που δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να μας τρομοκρατούν. Από τη φύση μου είμαι άτομο που δεν μου αρέσουν , δεν έχω υπομονή να είμαι όρθιος σε μακριές ουρές και να περιμένω να έλθει η σειρά μου, νομίζω πως προβατοποιούμαι, μπορεί ν´ακούγεται παράλογο , αλλά αυτός είμαι, είμαι ο εαυτός μου και δεν μου αρέσει να προσποιούμαι, η Μάνα μου με γέννησε με ένα πρόσωπο.
Η Μάνα μου όταν μιλούσε για μένα έλεγε: “Μεγάλωσα εννιά παιδιά, ο Στέλιος μου ήταν το πιο ΣΤΡΑΝΙΟ από όλα”… Θυμάμαι όταν ήμουν τριών χρόνων και έβλεπε καμιά τρύπα στο βρακί μου, μου έλεγε βγάλτο να σου το μπαλώσω αμέσως, το έβγαζα και επειδή δεν είχα υπομονή να περιμένω γύριζα ξεβράκωτος στο κηπάρι του σπιτιού. Έχω αναφερθεί και άλλες φορές στην λέξη ΣΤΡΑΝΙΟ και πολλοί δεν την καταλαβαίνουν. Πρέπει να είναι Λατινικής προέλευσης και σημαίνει δύσκολος. Ο σημαντικότερος νέος Έλλην πεζογράφος , ο Χιώτης Γιάννης Μακριδάκης στο βιβλίο του ΣΤΟΥ ΘΕΟΥ ΤΟ ΜΑΤΙ στη σελίδα 109 , αναφέρεται σε τοπικούς γλωσσικούς ιδιωματισμούς και λέξεις που απουσιάζουν από τις σελίδες των δύο μεγάλων σύγχρονων λεξικών μας. Εκεί αναφέρεται και στην λέξη ΣΤΡΑΝΙΟ που σημαίνει παράξενος, ιδιόρυθμος, αυτός που δεν συμβιβάζεται εύκολα. Η ίδια λέξη αναφέρεται και για τον Αδαμάντιο Κοραή .
Αναφέρθηκα στην Πασχαλιάτικη κοινωνία γιατί η Μητέρα μας μας είχε μάθει να μεταλαμβάνουμε τρεις φορές τον χρόνο . Το Πάσχα , της Παναγιάς τον Δεκαπενταύγουστο και τα Χριστούγεννα . Μας προετοίμαζε σύμφωνα με τους κανόνες της Εκκλησίας και περιμέναμε με αγωνία την ημέρα που θα λαμβάναμε την θεία κοινωνία και στη συνέχεια να πασχάσουμε και πραγματικά να ευφρανθούμε και να νιώσουμε την αξία της διαδρομής και της εορτής. Στις μέρες μας βλέπουμε κάθε Κυριακή τα ίδια άτομα να λαμβάνουν κοινωνία και πολλοί από μας αναρωτιόμαστε πότε προλαβαίνουν να προετοιμαστούν. Οι ίδιοι και
αρκετοί κληρικοί δίδουν την δική τους εξήγηση. Ο Πατέρας μου ήταν Ιερεύς και
συμφωνούσε με την επιλογή της Μητέρας μας.
Σήμερα σηκώθηκα πολύ πρωί , πήρα το αυτοκίνητο και πήγα στην Αγία Μαρκέλλα
στο Γουάντα της Μακρονήσου και μετάλαβα με απόλυτη ψυχική ηρεμία διότι οι
συμμετέχοντες ήταν μετρημένοι στα δάκτυλά , μου θύμισε τα παιδικά μου χρόνια
στο χωριό μου. Επέστρεψα στο σπίτι ανανεωμένος και το πρόβλημά μου ήταν ότι έπρεπε να συνεχίσω την νηστεία μέχρι την ώρα που θ’ακούσω το Χριστός Ανέστη. Έπρεπε να πάρω
πρωινό, ήδη το στομάχι άρχισε να γουργουρίζει. Όταν υπάρχει η θέληση βρίσκεις
τον τρόπο λένε οι Αμερικάνοι. Έκοψα μισό αβοκάντο το οποίο πολτοποίησα με το
πιρούνι στο πιάτο , πρόσθεσα μία κουταλιά της σούπας νηστίσιμο χούμους που είχα
φτιάξει για την Μεγάλη Τετάρτη , μια κουταλιά της σούπας ταχίνι, μια μικρή κουταλιά
θυμαρίσιο Μανιάτικο μέλι και μια μικρή κουταλιά βιολογική σκόνη κανέλλα Κευλάνης,
τα ανακάτεψα καλά και έφτιαξα μια απίθανη κρέμα την οποίαν άλειψα σε ζεστή
φρυγανιά σικάλεως και απήλαυσα με το Ελληνικό καφεδάκι μου που είχα φτιάξει με
γάλα από σίκαλη. Ήταν ένα ευχάριστο και απολαυστικό πρωινό της Μεγάλης Πέμπτης
και παρακαλώ τον Σταυροθέντα Χριστό να με αξιώσει να το επαναλαμβάνω όσο θα
κρατεί το νήμα της ζωής.
Ο φίλος Γιάννης Λεβέντης που παρακολουθεί την υγιεινή διατροφή μου μου έγραψε:
“Εσύ με όλ’αυτά που τρώς θα πας στα 150 χρόνια” κι’εγώ του απήντησα, ευχαριστώ
Γιάννη αλλά και στα 149 να πάω θα είμαι ευχαριστημένος.
ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ.
