Αφιερωμένο σε όλες τις μητέρες

Γυναίκα, αυτό το άγνωστο, Μητέρα αυτό το θαυμαστό! Μάνα, είναι το κέντρο γύρω από το οποίον περιστρέφονται όλες οι υπέρτατες αξίες με κορυφαία την Μητρική Αγάπη. Καμιά σοφή λέξη δεν μπορεί κλείσει τόσο νόημα και συγκίνηση, όσο ο στεναγμός της Μάνας, που δεν είναι καν λέξη. Η μητρότητα είναι ένα μυστήριο με μια διάσταση “θρησκευτική”, γιατί είναι η ίδια η φύση στη ματωμένη ώρα της δημιουργίας.

Η γυναίκα-μητέρα είναι ο αντιπρόσωπος του Θεού στη γη και όχι ο Ιερέας. Όσο χρονών κι’αν είμαστε η Μητέρα μας είναι ο άνθρωπός μας, το καταφύγιό μας και την χρειαζόμαστε σε κάθε ηλικία. Στις αρχές της ζωής μας, η μητέρα είναι όλος μας ο κόσμος. Είναι ο φροντιστής που μας αγκαλιάζει και φροντίζει όλες μας τις ανάγκες. Παιδιά που μεγαλώνουν χωρίς την μάνα διαφέρουν σε χαρακτήρα, αυτός είναι και ο λόγος που η κοινωνία σήμερα είναι άρπα-κόλα. Τα παιδιά σε γενικές γραμμές σήμερα έχουν προβλήματα και όλα ξεκινούν
από το περιβάλλον που μεγαλώνουν.

Την καταστροφή στην οικογένεια την έφερε το φεμινιστικό κίνημα, η γυναίκα ξέφυγε από τον ρόλο της και αντί να αγκαλιάζει και να προσφέρει το μαγικό φίλτρο της αγάπης προς το σπλάχνο της προτίμησε να φορέσει παντελόνια και να μιμηθεί τον άνδρα. Διακρίνεται στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο και παρατάει το παιδί και πληρώνει άλλη γυναίκα να το μεγαλώσει. Υπάρχουν φυσικά και καταστάσεις που η γυναίκα αναγκάζεται να το κάνει για να επιβιώσει η ίδια και η οικογενειά της. Ανάγκας και Θεοί πείθονται έλεγαν οι Αρχαίοι μας πρόγονοι.

Υπάρχουν όμως και εκείνες που πραγματικά παλεύουν  και καταφέρνουν να παίζουν και τους δύο ρόλους, εκείνον της Μάνας και εκείνον του Πατέρα και σ’αυτές αποκαλύπτομαι. Ο πραγματικός ρόλος της Μάνας παίζεται όταν υπάρχει το αίσθημα της αλληλοεξάρτησης, Μάνα και παιδί νιώθουν ότι  είναι ακόμη ένα σώμα, όπως ήταν πριν γίνει ο τοκετός. Η Μάνα είναι το κλειδί που αφήνει πάντα ανοικτή την πόρτα της αγάπης που ενώνει την ίδια με τα παιδιά της  σε οποιαδήποτε ηλικία κι’αν είναι. Είναι δε τόσο δυνατή η αγάπη της Μάνας που και νεκρή ακόμη , έχει μια ακατανίκητη δύναμη που επιδρά ανεξήγητα επάνω μας.

Θυμάμαι όταν αρρώστησε βαριά η Μητέρα εννέα παιδιών, η Μητέρα μας, εκείνη την χρονιά έτυχε να είμαστε όλα τα παιδιά κοντά της, επτά ντόπιοι και δύο ξενιτεμένα. Μας έβλεπε όλους γύρω της και ο πόνος γινότανε χαρά, ευλογία, μας τραγουδούσε όλα εκείνα τα τραγούδια των παιδικών μας χρόνων. Όλοι γνωρίζαμε πως θα έφευγε. Εγώ και ο αδελφός μου ο Παπά Λευτέρης από την Αυστραλία την αποχαιρετίσαμε και είπαμε στ’αδέλφια μας πως δυστυχώς δεν θα μας ήταν δυνατόν να είμαστε παρόντες στο μεγάλο, το αιώνιο ταξίδι της.
Όταν πληροφορήθηκα όμως ότι επήλθε το μοιραίο δεν μπορώ να εξηγήσω το αίσθημα που κυριάρχησε μέσα μου. Ένιωσα την ανάγκη να την δω για τελευταία φορά. Προσπαθούσα να τηλεφωνήσω στον αδελφό μου να του πω τα θλιβερά μαντάτα, αλλά δεν τα κατάφερα.

Μέτρησα τις ώρες και είδα πως δεν προλάβαινα την κηδεία και τότε ζήτησα και επέτυχα να καθυστερήσει ο ενταφιασμός της για δύο επί πλέον ημέρες. Έφυγα με μεσημεριανή πτήση μέσω Λονδίνου και την επομένη στις πέντε το πρωί έφθασα στο Ελληνικό. Πήρα τη βαλίτσα μου και κατευθύνθηκα προς τις πτήσεις του εσωτερικού που πήγαιναν για Χίο. Όπως βάδιζα από την αντίθετη πλευρά ερχόταν ο αδελφός μου ο Παπά Λευτέρης από την Αυστραλία, προφανώς είχε πάρει το μήνυμα και καταλήφθηκε από τα ίδια συναισθήματα. Όταν συναντηθήκαμε αγκαλιαστήκαμε και για αρκετή ώρα δεν βγάλαμε λέξη, μιλούσαν μόνο τα μάτια μας, οι λέξεις ήταν τα δακρυά μας. Έτσι και τα εννέα της παιδιά της βρεθήκαμε στο πλευρό της και την συνοδεύσομε εις την τελευταία της κατοικία.

Τούτη την Κυριακή σε όλης της γης τα μέρη θα γιορταστεί πανηγυρικά η Μάνα και για πολλοστή φορά, θα επαναλάβω να γιορταστεί χωρίς καμία διάκριση. Αυτό που γινόταν παλιά και στις κοινότητες τιμούσαν την Μάνα της χρονιάς ήταν απαράδεκτο και άθλιο. Συνήθιζαν να τιμούν εκείνες με τα παχιά γλωσσόκομα και εκείνες που επεριεφέροντο γύρω από τα ράσα και όταν παρευρέθηκα σε μια τέτοια γιορτή αηδίασα, ανάμεσα σε τόσες γνωστές και άγνωστες Μητέρες να τιμάται μία.

Κανένας δεν γνωρίζει ποιά είναι η Μητέρα της χρονιάς (Mother of the year), γιατί κανένας δεν έψαξε να την βρεί. Να βρει εκείνην την Μητέρα χήρα που τα δίνει όλα… για να μεγαλώσει, να σπουδάσει, να αναθρέψει και να αναδείξει στην κοινωνία παιδιά πραγματικά διαμάντια και σύμφωνα με τους νόμους της ηθικής. Το θέμα είναι πολύ απλό και θεάρεστο, μετά το τέλος της λειτουργίας ένα λουλούδι σε όλες τις γυναίκες που φέρουν τον τίτλο της Μητέρας ακόμη και σ’εκείνες που έχουν υιοθετήσει παιδιά.
Χρόνια Πολλά σε όλες τις Μητέρες!