Του Στέλιου Τάτση
Η φωτογραφια που βλεπετε, το σπιτι ανηκει σε Ελληνικη οικογενεια και ο γεροντακος που καθεται στο μπαλκόνι, ειναι πατέρας κάποιου απο το ανδρόγυνο. Καθημερινά περπατώ πρωί και απόγευμα όταν δεν βρέχει φυσικά, αν και καμιά φορά βγαίνω με την ομπρέλλα. Η διαδρομή μου είναι σχεδόν πάντα η ίδια. Το πρωί ειμαι δεξιόστροφος και το απόγευμα αριστερόστροφος, δηλαδή αλλάζω κατεύθυνση στο ξεκίνημα. Κατά κάποιο θεϊκό τρόπο, δεξιόστροφα η βόλτα βγαίνει πιο άνετα και σας παρακαλώ μην αρχίσετε να κολλάτε ρετσινινιές , γιατί εκ φυσεως είμαι ανεξάρτητος και προπάντων πατριώτης, λέξη ανάθεμα γι’αυτούς που κυβερνάνε τον κόσμο και την Πατρίδα μας. Οταν δεν βρέχει και προπάντων όταν η μέρα ειναι ηλιόλουστη οπως την σημερινή ο γέροντας της φωτογραφίας κάθεται στο μπαλκόνι και ποιος ξέρει που ταξιδεύει – αφου είναι πάντα ολομόναχος. Κάθε πρωί που περνώ του φωνάζω και δεν απαντά, γυρίζει το κεφάλι του προς εμένα κι’εγω τον χαιρετώ σηκώνοντας και κουνώντας το χερι μου κι’εκείνος μου ανταποδίδει τον χαιρετισμό με τον ίδιο τρόπο. Μια μέρα τρακάρισα τον γείτονα του διπλανού σπιτιού, Ελληνας κι’αυτός απο τας Σερρας όπως συνήθιζε να λέγει και ο Εθνάρχης Κων/τίνος Καραμανλής. Τον ρώτησα σχετικά με τον γέροντα, λέγοντας του πως του μιλώ αλλά δεν ανταποκρίνεται. “Δεν πρόκειται να σου απαντησει διοτι ειναι εντελως κουφός”, αποκρίθηκε. Στην ερώτηση μου καλά γιατί δεν φρόντισαν οι δικοί του να του παρουν ακουστικά, μην γυρεύεις ψύλλους στα άχυρα μου απάντησε…
Καταλαβα πως δεν ηθελε να συνεχισει αυτην την συζητηση και συνεχισα το περπατημα ψιθυρίζοντας, μια κοινωνία εντελώς αδιάφορη που βαδίζει σε κατηφόρα χωρίς επιστροφή και που οδηγεί σε γκρεμό. Κάθε φορά που τον βλέπω τον σκέπτομαι, περνώ, κουναω το χερι μου, παίρνω τον χαιρετισμό του, συνεχίζω να περπατώ και να σκέπτομαι εκείνον, άλλους και γενικά τη ζωή και τον άνθρωπο. Σκέπτομαι πως αν λειτουργει ο νους του το βλεμμα του δεν ειναι αφηρημενο, αλλα ξεφυλλιζει το βιβλιο της ζωης που περασε και να τον συντροφευουν οι εικονες των αναμνησεων και αυτο ειναι μια παρηγορια στην μοναξια της καθημερινοτητας του. Αν ομως ο νους δεν λειτουργει σωστά, αν μισολειτουργεί και καπως καταλαβαίνει τι συμβαίνει, τότε το βλεμμα του και οι σκεψεις του χάνονται στα διαλλείματα των διαλλείψεων, αντιλαμβανεται την μοναξιά η οποια ορισμενες στιγμες γινεται φριχτη. Απο τον τροπο με τον οποιον με χαιρετα καταλαβαινω πως πλεον με γνωριζει και πως καθε φορα που βγαινει στο μπαλκονι, το βλεμμα του με ψαχνει και τωρα πλεον σηκωνει εκεινος πρωτος το χερι του, αν εχω αθελα μου καταφερει με το περασμα μου να του χαριζω καποιο ιχνος αγαπης, τοτε το περπατημα μου, με αμοιβει διπλα, αμοιβει και το σωμα και την ψυχη, γιατι η προσφορα της αγαπης δεν συγκρινεται με κανενα αλλο ειδος προσφορας.
Η αγαπη ειναι ο ιδιος ο Χριστος. Η ζωη δεν τελειωνει οταν επελθει ο θανατος, υπάρχουν και οι ζωντανοι νεκροι και ειναι εκεινοι που εχουν χασει τον λογισμο τους, που δεν γνωριζουν ποιοι ειναι, που ειναι και ποιους εχουν απεναντι τους. Οσο δυνατα και αν χτυπα η καρδια, μπορει να μην ειμεθα κλινικα νεκροί, όμως χωρις την λειτουργια του νου είμεθα ζωντανοί νεκροί και αυτη ειναι η χειροτερη κατασταση στην οποια μπορει να βρεθει ο ανθρωπος, διοτι στην ουσια, ειναι εντελως μονος του. Και δεν ειναι μονο αυτο, το χειροτερο ειναι πως αλλοι τον βλεπουν σαν ασηκωτο βαριδι …..και αλλοι να τον βλεπουν και να τον λυπουνται. Το αίσθημα της λυπης ειναι οτι το χειροτερο διοτι εξαφανιζει καθε ιχνος ανθρωπινης αξιοπρεπειας . “Καλυτερα να σε φοβουνται παρα να σε λυπουνται τραγουδουσε ο λαικος μας Τραγουδιστης Στελιος Κατζατζιδης”. Αποκαλύπτομαι σε ολους εκεινους που βρισκουν την δυναμη, ειτε σαν εθελοντες, ειτε σαν μισθωτοί, να προσφερουν με αγάπη τις προσωπικες τους υπηρεσιες σ’αυτους τους συνανθρωπους μας και αυτα τα ιδρύματα πρέπει να αγκαλιαζουμε με αγαπη, ηθικη και υλικη ολοι εμείς, άτομα και οργανωσεις, που εχουμε την καλη τυχη να τερματισουμε την ζωη μας με υγεια η μικρα τραυματα.
Tο άλλο που πολλες φορες περνά μεσα απο τον πακτωλο των σκέψεών μου είναι αν ειναι καλύτερα να αντιμετωπίζουμε, να δινουμε την τελικη μαχη με τον θάνατο σε καιρους που σώμα και πνεύμα ειναι ακομη υγιή και όχι οταν είμαστε υποψήφια λείψανα που κανουμε ακομη και τον χαρο να μας λυπαται? Ο Διγενης παλαιψε στα ψηλα αλωνια με τον χαροντα, στο τελος νικηθηκε αλλα καταφερε να κανει συμφωνια και να παει στον Αδη καβαλα επανω στο αλογο του. Και τι να πουμε για το τραγουδι του Πανου Γαβαλά που μεταξυ των αλλων μας λεγει: “Ειναι στ’αληθεια τυχεροι όσοι πεθαίνουν νέοι” που παρα το οτι ακουγεται πολυ πεσιμιστικό, κρύβει δύναμη και αισιοδοξια που σου δινουν κουραγιο να καταληξεις στην Ιθακη, εν προκειμενω, στην αιωνιοτητα. Εσεις τι λετε?
