Φώτης Μουτόπουλος: Ο Βασιλιάς των ζαρζαβατικών της γειτονιάς μου…

Του Στέλιου Τάτση

Με βάση τη θεωρία του Κλεόβουλου του Λίνδιου, δηλαδή το “παν μέτρον άριστον”, ακόμη και η ανθρώπινη ματαιοδοξία όταν είναι με μέτρο και δεν νομίζεις πως εσύ είσαι το κέντρο και τα πάντα περιστρέφονται γύρω σου είναι ωφέλιμη, ικανοποιεί και γεμίζει τον ανθρώπινο εσωτερικό σου κόσμο. Έχω γράψει πολλές φορές πως η αναγνώριση πρέπει να γίνεται εν ζωή για να γευθεί αυτός στον οποίον δίδεται, την γλυκιά γεύση της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Όποιος λέγει πως δεν είναι ματαιόδοξος, λέγει ψέματα. Για να ζυγίσεις όμως το μέτρο της ματαιοδοξίας, χρειάζεται πολύκαιρη, μακροχρόνια συναναστροφή, να μπείς μέσα στα άδυτα της ψυχής του άλλου και να εξιχνιάσεις τον εσωτερικό του κόσμο.

Ποιός θα μου έλεγε πως η φιλία των παιδιών μας, θα μεταπηδούσε  και σε μας τους ίδιους  και να γίνουμε κολλητοί φίλοι και Βασιλιάδες σε δυό ξεχωριστά βασίλεια: Εγώ Βασιλιάς του ανθόκηπου κι’εκείνος  του ζαρζαβατόκηπου. Στο Bayside μετακομίσαμε πριν 40 χρόνια περίπου. Τα σπίτια μας βρίσκονται στο ίδιο τετράγωνο εγώ στη μέση κι’εκείνος στη γωνία. Τα παιδιά μας πήγαιναν στα ίδια σχολεία, Ελληνικό και Αμερικάνικο. Αναφέρομαι στον Φώτη Μουτσόπουλο. Από τον καιρό που έχασα την Νίνα μου, η επαφή μας έγινε πιό συχνή και πιό θερμή και ακόμη περισσότερο με την εμφάνιση του κορονοϊού που έκανε την παρέα μας
σχεδόν αναγκαία. Τα πρωινά και τα απογεύματα βρισκόμαστε στην αγροικία του, πίνουμε το καφεδάκι μας και συζητάμε για ώρες.

Μιλάμε για τα πρώτα χρόνια της μετανάστευσης, την διαδρομή της, τις δυσκολίες που συναντήσαμε, τις πικρίες, τις χαρές που γευθήκαμε και συζητούμε τις νοσταλγίες για τον γενέθλιο τόπο, το χωριό και την Πατρίδα την Ελλάδα μας. Από τις συζητήσεις μας δεν λείπει και το ανθρώπινο κουτσομπολιό , μιλάμε για πολλούς και για πολλά και σχολιάζουμε την επικαιρότητα, εδώ και στην Πατρίδα. Αυτή η πολύχρονη επαφή μου έδωσε την ευκαιρία να τον γνωρίσω πολύ καλά εσωτερικά, να βγάλω τα συμπεράσματά μου και να πάρω το θάρρος να εμπιστευτώ την πένα μου, να χαρίσει στον ίδιο και στην οικογενειά του μια μικρή γεύση
ανθρώπινης ματαιοδοξίας.

Οι περισσότερες ιστορίες των Ελλήνων μεταναστών μοιάζουν σαν παραμύθια, είναι Οδυσσείς  που περιπλανώνται στην ξένη γη, που στο μυαλό τους είναι καρφωμένη η νοσταλγία για την επιστροφή στην Ιθάκη. Άλλοι βρέθηκαν τυχεροί και άλλοι δεν κατάφεραν να δουν ούτε τον καπνό της να υψώνεται προς τον ουρανό. Ο Φώτης στην διαδρομή του ανεβοκατέβηκε όλα τα σκαλοπάτια της ζωής σε τούτη την φιλόξενη χώρα που μας συμπεριφέρθηκε σαν καλή Μητριά. Ανεβοκατέβηκε τα σκαλοπάτια χωρίς να πέσει….και όταν μιλώ για πέσιμο δεν εννοώ στο έδαφος, αλλά όλες τις μασκοφόρες παγίδες που στήνονται με υποσχέσεις για πλουτισμό και ταξική αποκατάσταση που όμως σε αλλοιώνουν και σε κάνουν να ντρέπεσαι, γιατί μπορεί να σου γεμίζουν την τσέπη αλλά σου αδειάζουν την ψυχή σου και μετατρέπεσαι σ´ένα κενό όν, σ’ένα νούμερο, που περπατάς σε ράγες, χωρίς δική σου πρωτοβουλία, χωρίς θρησκεία, χωρίς Πατρίδα. Ο Φώτης επέλεξε τον δύσκολο δρόμο, ανεβοκατέβηκε τα σκαλοπάτια και έκανε τη δική του σωστή επιλογή, στάθηκε στη μέση της σκάλας και βιδώθηκε στο σκαλοπάτι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας, η οποία συνοδεύει τους
πιστούς, τους δυνατούς , τους ειλικρινείς, τους ανθρώπους…..με όλη τη σημασία της λέξης.

Η αξιοπρέπεια είναι το στήριγμα του ανθρώπου και η πηγή από την οποίαν τρέχει το αθάνατο νερό που το πίνεις και σου δίνει δύναμη, κουράγιο να κερδίζεις της μάχες της ζωής και της καθημερινότητας. Ο φίλος μου μπορεί να μην έχτισε παλάτια……να μην κολυμπά στα πλούτη και τα μεγαλεία της υπέρμετρης ματαιοδοξίας , όμως κατάφερε να δημιουργήσει κάστρα, χτισμένα πάνω στις αξίες με τις οποίες γαλουχήθηκε και μεγάλωσε. Τα κάστρα ….που έχτισε μαζί με την αγαπημένη του ΚΥΡΙΑ  Μαρία, πιστή και αφοσιωμένη σύζυγό του, είναι η Οικογένεια, τα τρία παιδιά του, οι τρείς θυγατέρες του, η Γιούλα, η Χαρούλα και η Δήμητρα, όλες με τις δικές τους οικογένειες  και οι οποίες τους χάρισαν επτά εγγόνια.
Όλο αυτό το καστρικό ανθρώπινο μεγαλείο χτίστηκε στα πιο γερά θεμέλια που είναι η
Ορθόδοξη Πίστη, η Αγάπη, η αξιοπρέπεια και η ανθρωπιά, αξίες τις οποίες του
μεταλαμπάδεψαν οι γονείς του.

Μικρό παιδί έφυγε από το χωριό του τον Αγαλιανό του Αγρινίου για το άγνωστο……με
βάρκα την Ελπίδα, η βάρκα του ήταν η βαλίτσα του, γεμάτη με κειμήλια, συμβουλές και ευχές των γονέων του που τον συνοδεύουν μέχρι σήμερα. Μου μιλά για όλα αυτά και δακρύζει, δακρύζει κάθε φορά που θυμάται τον Αγαλιανό τον όποίον επισκέπτεται πολύ συχνά. Μοιράζουν περγαμηνές, τίτλους και στήνουν αγάλματα στα παιδιά του Μαμμωνά
και αγνοούν τα ανθρώπινα διαμάντια που δημιουργούν αδαμάντινες οικογένειες, το ήθος των οποίων κρατά την ισορροπία  στην σημερινή διεφθαρμένη κοινωνία.

Ο Φώτης εκτός όλων όσων προανέφερα αγαπάει πολύ και τη γη, η επιθυμία του να
σιτίζεται ολόκληρη η οικογένεια με βιολογικά ζαρζαβατικά, τον έκανε να ασχοληθεί με τον κήπο, κατάφερε από μόνος του να γίνει γεοπόνος και να φτιάξει στον χώρο της αυλής του, ένα πραγματικό παράδεισο ζαρζαβατικών, όπως βλέπετε και από τις φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο.

Επαινοι και περγαμηνές μπορεί να μην του δόθηκαν από τις ανθρώπινες “αρχές”, αλλά η ευλογία του Θεού σε όλη την οικογένεια είναι το μεγαλύτερο δώρο και η πιο γλυκιά γεύση που θα τον συνοδεύει μέχρι το τέλος της ζωής του. Ανακηρύσοντάς τον Βασιλιά ήθελα να χαρίσω την γεύση της αξιοπρεπούς ματαιοδοξίας  σ´έναν άλλο Οδυσσέα, στον καλό οικογενειάρχη, στον καλό μου φίλο, τον απλό Φώτη, τον άνθρωπο.