Του Στέλιου Τάτση (γράφτηκε το 2014 αλλά πάντοτε επίκαιρο και όμορφο)
Καλημέρα σε όλους από τον όμορφο Λιλικα. Σήμερα φυσαει μελτεμακι βορεινό…
Απο το γραφειο μου βλεπω αυτη την μεγαλη θαλασσα του Αιγαιου, τα κυματακια της μοιαζουν με πηδηματα αιγας…..το χρωμα της και η απεραντοσυνη της προσφερει ηρεμια, γαληνη και διαυγεια πνευματος. Στο υγρο σωμα της διαπορευονται πλοια μικρα μετα μεγαλων και καπου καπου ορισμενα απο αυτα ριχνουν αγκυρες για λογους που μονο αυτοι που τα εχουν γνωριζουν. Οι παροικουντες στον Λιλικα αλλοι λεγουν πως δεν εχουν ναυλο, αλλοι παλι λεγουν οτι κανουν επισκευες και αλλοι ψιθυριζουν πολλα και διαφορα… Ολοι μας παντως ευχομεθα να μην γινονται εστιες μολυνσεως γιατι τουτο το περιβαλλον που ειναι αμυθητος θησαυρος δεν θελομε να καταστραφει θελομε και πρεπει να το παραδωσουμε αμολυντο και στις αλλες γενιες γιατι αντιθετα θα μας βλαστημουν και οι ψυχες μας δεν θα μπορουν να βρουν την αιωνιαν αναπαυση.
Εχομε κανει πολλα λαθη ΟΛΟΙ ΜΑΣ οι καταστασεις και οι καιροι θα πρεπει να μας διδαξουν να παρομε μαθηματα πως τουτος ο πλανητης τουτος ο Λιλικας δεν ανηκουν μονο σε μας αλλα και σ’αυτους που θ’ακολουθησουν και θα πρεπει να τα διαφυλαξομεν ως κορη οφθαλμου. Πολλες φορες καθομαι στην βεραντα μου και αφηνω το βλεμα μου αχαλινωτο στην απεραντοσυνη της και το μυαλο σαν τρελλο να γυριζει τις σελιδες του βιολογικου μου βιβλιου και να με μεταφερει σ’εκεινα τα χρονια τα παλια τα παιδικα τα ακακα τα (υστερημενα οπως νομιζαμε τοτε, σημερα εχουμε αλλαξει τουλαχιστον εγω) μου εδειξε εικονες απο τον Λιλικα εκεινης της εποχης που δεν υπηρχαν σπιτια δεν υπηρχαν δρομοι παρα μονο παρθενα φυση.Ο παραλιακος δρομος που εχει καταντησει τρομοδρομος αφου αμυαλοι οδηγοι κανουν επιδειξη αυτοκινητων και μοτοσυκλετων με τρελλες ταχυτητες και μασαρισματα χωρις να σκεπτονται οτι υπαρχουν παιδια και ανθρωποι, και τουτο διοτι εκμεταλευονται την απουσια της πολιτειας της οποιας πρωτο μελημα επρεπε να ειναι η ασφαλεια των πολιτων της και κυριως των παιδιων.
Ξοδευονται τεραστια ποσα στους προυπολογισμους που ομως δεν αρκουν για μερικα σαμαρακια και ταπελλες εκει οπου υπαρχει επικινδυνοτητα. Ο σημερινος παραλιακος δρομος δεν υπηρχε ηταν συνεχεια της παραλιας και ηταν γεματος κρινακια οπως αυτα που βλεπομε στην κωμη τα οποια κι’εκει σιγα σιγα εξαφανιζονται (πολιτιστικοι, εξωραιστικοι συλλογοι τι κανετε;) υπηρχαν ακομη κριταμα και ενα μπλε λουλουδι που αντεχει στην ξηρασια και με το οποιον οι κοπελιες του χωριου στολιζαν τα σαλωνια των σπιτιων τους. Εκεινα τα χρονια κολυμπουσαμε με αδαμιαιαν…..στολη δηλαδη ξεβρακωτοι…….παιζαμε με την θαλασσα και ξαπλωναμε στα κατακαθαρα τα απατητα απο την σημερινη βρωμια βοτσαλα, φτιαχναμε με την αμμο πυργισκους και καστρα κι’ερχοταν το κυμματακι το παιδι της θαλασσας και ηθελε να παιξει μαζιμας τα εγλυφε λιγο λιγο και τα επεστρεφε στη μανα του την θαλασσα, ηταν τετοια η σχεση μεταξυ μας που δεν θελαμε να επιστρεψομε στο χωριο ζουσαμε οπως το κινηματογραφικο εργο το παιδι και το δελφινι.
Δυστυχως τωρα πλεον δεν μπορουμε να γυρισομε στα παλια (εκτος και αν ειναι η αυτοπροστασια της γης εκτος και αν ειναι θελημα Θεου) γι’αυτο ο καθενας μας θα πρεπει να γινει φυλαξ αγγελος αυτης της παραλιας να την κανομε καλυτερη και οχι χειροτερη. Δεν ειναι δυσκολο υπαρχουν τροποι οταν υπαρχει η αγαπη και η θεληση. Κλεινοντας θα ηθελα να παρακαλεσω τους καραβοκυρηδες και τους καπεταναιους να μην βλεπουν την θαλασσα μονο σαν ειδος εκμεταλευσης αλλα σαν σπιτι του ανθρωπου στο οποιον θα κατοικισουν παρα πολλες γενιες ακομα. Παρακαλω ακομη ολες τις αρχες και πολυ περισσοτερο το λιμενικο μετα της ακτοφυλακης να την προστατεψουν διοτι αν την αφησομε να καταστραφει θα καταστραφουμε ολοι μας ανεξαρτητως του μεγεθους του βαλαντιου μας.
