Του Στέλιου Τάτση
Mε τον Άγιο Νικόλα Αγιογραφήθηκες
και στον ατέλειωτο ναό έτρεξες στον τοίχοτην αγιογραφία να κρεμάσεις.
Ο Άγιος Νικόλαος προσβλήθηκε από την παρουσία
θύμωσε τόσο πολύ από την ιεροσυλία και
ο θυμός του σ’έστειλε εις τα νοσοκομείαΤι θέλεις εσύ Υποκριτή δίπλα σ’εμέ τον ταπεινό;
εσύ δεν εισ’αυτός που μ’επαινείς για την ταπεινωσή μου;
Πες μου λοιπόν ποιός Σατανάς σ’οδήγησε
στην συγκατοίκισή μου;Ανάθεμα σ’αυτους που στο δικό μου το κελί σε
κρέμασαν μαζί μουΕγώ δεν ήθελα ναό με μάρμαρα και γλίδα…
ήθελα έναν ταπεινό ναό σαν τον παλιό που
πρωτοείδα.Εσύ πανούργε οπαδέ του πλούτου και της δόξας
δεν έχεις θέση δίπλα μου εσύ κι’η ζωγραφιά σου
έφερες μεγάλη συμφορά σ’εμέ και τα παιδιά σουΦύγε φύγε όσο πιο γρήγορα μπορείς μαζί με
την ζωγραφιά σου
και κοίταξε να διορθωθείς γιατί είναι λίγα τα
ψωμιά σου.
Και θέλετε να ξέρετε γιατί η εκκλησία μοιάζει με άδειο κτίριο, όχι από μόνο μηδέν κόσμο μέσα αλλά από. άδεια ψυχή.
Μέσα παίζουν τη βυζαντινή σκηνή στο θέατρο γρήγορο διότι ξέρουν ότι είναι μια φάρσα που πίσω χαμογελάει η Εμμανουήλ και μαζί με τα παιδιά του.
Θα ρωτήσει κάνεις που είναι Ο Χριστός; Μακρυά, μακρυά, μακρυά.. ανάθεμα σ’ αυτούς τους ΑΝΑΞΙΟΥΣ ΑΝΤΡΕΣ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ. ΑΝΑΞΙΟΣ ΑΝΑΞΙΟΣ ΑΝΑΞΙΟΣ,
Είναι ειδολατρες του χρήματος και του σώματος.. Των νεαρών…. μάλιστα
Καταπληκτικό το ποίημα του κυρίου Τάτση, όσο και αληθινό!