Του Στέλιου Τάτση
Κάθε πρωί, πίνοντας τον καφέ μου, παράλληλα διαβάζω στο διαδίκτυο την επικαιρότητα και είδα τις αθλιότητες των πολιτικών και περί των κορονοϊό ειδικών και βγήκα έξω από τα ρούχα μου με τα μέτρα που σχεδιάζουν εναντίον αυτών που επιλέγουν να μην κάνουν το εμβόλιο. Ερεθίστηκα τόσο πολύ που θυμήθηκα τον Συμπατριώτη μου αξέχαστο σατυρικό ποιητή Γιώργο Σουρή.
ΟΙ ΑΡΧΗΓΟΙ
——————
Του Διογένη πιάσετε αμέσως το φανάρι,
κι’ελάτε να γυρέψουμε κανέναν αρχηγό
αλλά καθένας μας, θαρρώ, είν’άξιος να πάρει
την αρχηγία κόμματος η Συλλόγου, ακόμη δα κι’εγώ.
Για τα πρωτεία ξεψυχά κάθε Ρωμιός λεβέντης
μόνον αυτός πρωθυπουργός, μόνον αυτός αφέντης.
Τι αρχηγών κατακλυσμός! κι’οι Έλληνες εκείνοι,
που τον καφέ των βερεσέ εις τα Χαυτεία πίνουν.
Αν αρχηγίαν έξαφνα κανένας τους προτείνει
δεν θα διστάσουν βέβαια και Αρχηγοί να γίνουν.
Κι’αυτός ο έσχατος Ρωμιός για όλα κάτι ξέρει ,
Έλληνος τράχηλος ποτέ ζυγόν δεν υποφέρει.
Ιδού νταής φοουστανελλάς με φέσι και σελάχι!
ποιος ξέρει αν Πρωθυπουργός δεν γίνει καμμιά μέρα;
ποιός ξέρει πόσα σχέδια και απαιτήσεις θάχει,
Και αν την διπλωματική δεν συνταράξει σφαίρα;
Ω ! ναι ποτέ τον Έλληνα μην θεωρείτε πτώμα…
σ’όλους θα έλθει η σειρά να κυβερνήσουν κόμμα.
Μας λείπει ένας αρχηγός; πενήντα ξεφυτρώνουν,
το ένα κόμμα χάνεται; θα βγάλουν άλλα δέκα,
όλοι για το αξίωμα του αρχηγού μαλώνουν,
κι ’ίσως αργότερα μας βγεί στη μέση και γυναίκα.
Αλλά κι’εγώ ο αφανής των Αθηνών πολίτης
ελπίζω πως καμία φορά θα γίνω Κυβερνήτης.
Εμπρός! με πόζα αρχηγού καθένας ας προβάλλει,
απ’όλους ας κυβερνηθεί η προσφιλής Ελλάς
ας γίνει ο ημέτερος, ας γίνουν όμως κι’άλλοι.
Ας πλημμυρίσει μ’αρχηγούς το Έθνος πέρα πέρα,
ας μας σηκώσει έξαφνα και η Ροζού παντιέρα.
Μονάχα ένας Βασιλεύς μη μένει στο Παλάτι,
πενήντα δυό τουλάχιστον ας είναι Βασιλείς,
όλοι ας έβγουν κύριοι στων άλλων το γεινάτι,
κι’ογδόντα πέντε Πρόεδροι ας γίνουν της Βουλής,
όλοι τρανοί πολιτικοί , κανένας ιδιώτης,
όλοι ποζάτοι στρατηγοί κανένας στρατιώτης.
Και όλοι αυτοί οι “ τρανοί” πολιτικοί γίνονται τσιράκια άλλων,
γι’αυτό και μας ποδοπατεί η ΜΠΟΤΑ των μεγάλων.
Χαυτεία λέγεται μια περιοχή κοντά στην
Ομόνοια , ήταν το κέντρο των Αθηνών,
πήρε το όνομα από κάποιον ονόματι
χαύτα ο οποίος είχε ξενοδοχείον-πουταναριό , κατ’άλλους αντί για
ξενοδοχείο είχε πεταλωτήριο.