Του Στέλιου Τάτση
Ο υπερήλικας που καθημερινά μετράει τις μέρες του ταξιδιού προς το άγνωστο γίνεται
υπερευαίσθητος και ευάλωτος, εύκολη λεία για καλά εκπαιδευμένα αρπακτικά… Ο άνθρωπος με τα πολλά περισσεύματα θα πρέπει να τακτοποιεί τις υποθέσεις του πριν να φθάσει στα βαθειά γεράματα όταν το πνεύμα είναι λειτουργικό και κατακάθαρο διότι συμβαίνει αυτό που είπαν οι Αρχαίοι μας πρόγονοι και που θα ισχύει όσο θα υπάρχουν άνθρωποι: “Κακόν το γήρας ου γαρ έρχεται μόνο”.
Η πολυτέλεια, η χλιδή και το νενίκησά σαι Σολομώντα, από κοσμοκράτορες καταντήσαμε οι φτωχομπινέδες της Ευρώπης. Ο Μεγάλος Δάσκαλος του Γένους Αδαμάντιος Κοραής είχε πεί:
“Εάν οι Βυζαντινοί Αυτοκράτορες, τα χρήματα που ξόδευαν για τους περικαλείς ναούς και τα
μοναστήρια τα ξόδευαν για την ΠΑΙΔΕΙΑ του Ελληνικού Λαού το Ελληνικό Έθνος δεν θα
υποδουλώνετο ποτέ”. Αναρωτήθηκε κανένας πόσα στοιχίζουν τα σούρτα φέρτα (ταξίδια) των κορωνοφόρων; Αναρωτήθηκε κανένας πόσο στοίχισε η Αυτοκρατορική επίσκεψη με την τεράστια κουστωδία, του Αρχιεπισκόπου στο Άγιο Όρος; Η μήπως έμαθε κανένας τον σκοπό της επίσκεψης;
Είναι ντροπή μας , μια τεράστια και οικονομικά εύρωστη Ομογένεια να μην έχουμε ένα δικό μας Πανεπιστήμιο; Η δεν είναι ντροπή οι εκπαιδευτικοί μας να λαμβάνουν μισθούς πείνας; Δεν είναι ντροπή ακόμη να μην υπάρχει ένας Πανομογενειακός λογαριασμός με πολλά εκατομμύρια όπως αυτός της ηγεσίας των 100 που κοντρολάρει η Εκκλησία για την Εκκλησία που κατασπαράζει τις κοινότητες με τις ετήσιες συνδρομές και όχι μόνον… Ενας τέτοιος λογαριασμός με σωστή οργάνωση και σωστούς διαχειριστές θα μπορούσε να γίνει ένας πολύ δυνατός μοχλός για πολλά θέματα, εθνικά , εκπαιδευτικά και αρωγής σε δεινοπαθούντες και να πάψουμε να συμπεριφερόμεθα σαν ζητιάνοι κάθε φορά που αντιμετωπίζουμε κάποιο πρόβλημα ακόμη και αυτήν την παρέλαση.
Κατά τα άλλα σήμερα θα ξελαρυγκιαστούμε όλοι να ψάλλουμε το: “Τις Θεός Μέγας ως ο Θεός ημών. Συ ει ο Ο Θεός ο ποιών θαυμάσια μόνο”. Θα μας βλέπει, θα γελά για την ανοησία μας και θα κλαίει για την υποκρισία μας. Σήμερα το πρωί ανοίγοντας τον υπολογιστή μου ήταν σαν να άνοιξα ένα παράθυρο που δρόσισε την σκέψη μου και ενώ κίνησα για κάπου αλλού… με οδήγησε σε τούτο το μονοπάτι. Συνέβη αυτό που τραγουδούσε ο αγαπημένος μου τραγουδιστής Αντώνης Καλογιάννης.
“Εμείς γι’αλλού κινήσαμε κι’αλλού η ζωή μας πάει”.
