ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ
ΣΧΟΛΙΟ ΣΥΝΤΑΞΗΣ (Στέλιος Τάτσης): Ένας καθαρός πολιτικός, δημοσιογράφος και άνθρωπος που κυνηγιέται από τους γνωστούς άγνωστους….. σε όλη του την πολιτική καριέρα του γιατί έχει το θάρρος να μιλά και να δημοσιεύει τις αληθινές του απόψεις.
By Pat Buchanan
During the 70 years that the Soviet Union existed, Ukraine was an integral part of the nation.
Yet this geographic and political reality posed no threat to the United States. A Russia and a Ukraine, both inside the USSR, was an accepted reality that was seen as no threat for the seven decades that they were united.
Yet, today, because of a month-old war between Russia and Ukraine, over who shall control Crimea, the Donbas and the Black and Azov Sea coasts of Ukraine, America seems closer to a nuclear war than at any time since the Cuban missile crisis of 1962.
Why? Time to step back and reflect on what is at stake.
Russian President Vladimir Putin has repeatedly hinted at the use of such weapons, should NATO intervene in the Ukraine war and Russia face defeat, or in the event of an “existential” threat to the Russian nation.
But what would be the justification for U.S. military intervention in Ukraine, absent a congressional authorization or declaration of war?
Consider. The year the Liberal Hour arrived in America with the New Deal, 1933, a newly inaugurated Franklin D. Roosevelt formally recognized Joseph Stalin’s murderous regime as the legitimate government of a Russia-led USSR.
FDR met personally with Soviet Foreign Minister Maxim Litvinov even as the Holodomor, the forced starvation of Ukrainian peasants and small farmers, the kulaks and their families, was far advanced.
Walter Duranty, the New York Times reporter in Moscow, won a Pulitzer for covering up that crime of the century with its estimated 4 million dead.
The question remains: When did the relationship between Russia and Ukraine become a matter of such vital interest to the U.S. that we would risk war, possible nuclear war, with Russia over it?
We got here by exploiting our Cold War victory as an opportunity to move NATO, our Cold War alliance, into a dozen countries in Central and Eastern Europe, up to the borders of Russia. Then, we started to bring Ukraine into NATO, the constituent republic of the old Soviet Union with the longest and deepest history with Mother Russia.
Thus, while Putin started this war, the U.S. set the table for it.
We pushed our military alliance, NATO, set up in 1949 to contain and, if necessary, fight Russia, 1,000 miles to the east, right into Russia’s face.
In the 1930s, when Britain’s Lady Astor was asked if she knew where Hitler was born, she answered: “Versailles.”
When we get back on our feet, we will take back all that we have lost, said Gen. Hans von Seeckt of the German General Staff.
Though outlawed today, chemical weapons were used by all the major participants in World War I, including the Americans.
As for atomic weapons, only Americans have used them.
And while we did not introduce the bombing of cities — the British and Germans did that — we did perfect the carpet-bombing of cities like Cologne, Hamburg, Berlin, Dresden and Tokyo.
The Ukrainian war, now a month old, has demonstrated the utility of nuclear weapons. Putin’s credible threat to use them has caused the U.S. and NATO to flatly refuse Kyiv’s request to put a no-fly zone over Ukraine.
And as Russia’s threat to use nuclear weapons has deterred NATO from intervening on Ukraine’s side in this war, other nations will not miss the message: Possession of nukes can deter even the greatest nuclear powers.
The longer the war goes on, the greater the likelihood Putin resorts to indiscriminate bombing and shelling to kill off the resistance, and the greater the possibility that the war expands into NATO Europe.
Meanwhile, in the secure American homeland, 5,000 miles from Kyiv, there is no shortage of foreign policy scholars beating the drums for a “victory” over Putin’s Russia and willing to fight to achieve that victory — right down to the last Ukrainian.
Mετάφραση: Μ. Στυλιανού
Το ερώτημα παραμένει: Πότε η σχέση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας έγινε θέμα τόσο ζωτικού ενδιαφέροντος για τις ΗΠΑ που θα διακινδυνεύαμε πόλεμο, πιθανό πυρηνικό πόλεμο, με τη Ρωσία γι’ αυτό; Πώς φτάσαμε εδώ;
Κατά τη διάρκεια των 70 ετών ύπαρξης της Σοβιετικής Ένωσης, η Ουκρανία ήταν αναπόσπαστο μέρος του έθνους.
Ωστόσο, αυτή η γεωγραφική και πολιτική πραγματικότητα δεν αποτελούσε απειλή για τις Ηνωμένες Πολιτείες. Μια Ρωσία και μια Ουκρανία, τόσο εντός της ΕΣΣΔ, ήταν μια αποδεκτή πραγματικότητα που δεν θεωρήθηκε ως απειλή κατά τις επτά δεκαετίες που ήταν ενωμένες.
Ωστόσο, σήμερα, λόγω ενός πολέμου ενός μηνός μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας, για το ποιος θα ελέγχει την Κριμαία, το Ντονμπάς και τις ακτές της Ουκρανίας στη Μαύρη θάλασσα και την Αζοφική Θάλασσα η Αμερική φαίνεται πιο κοντά σε έναν πυρηνικό πόλεμο από οποιαδήποτε άλλη στιγμή μετά την κρίση των πυραύλων της Κούβας το 1962.
Γιατί?
Ώρα να κάνουμε ένα βήμα πίσω και να αναλογιστούμε τι διακυβεύεται.
Ποια ακριβώς απειλή για μας αποτελεί η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία, απειλή τόσο σοβαρή που να εξετάζουμε τη στρατιωτική δράση που θα μπορούσε να οδηγήσει στον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο και τη χρήση πυρηνικών όπλων στο πεδίο της μάχης από τη Ρωσία εναντίον μας;
Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έχει επανειλημμένα υπαινιχθεί τη χρήση τέτοιων όπλων, σε περίπτωση που το ΝΑΤΟ παρέμβει στον πόλεμο της Ουκρανίας και η Ρωσία αντιμετωπίσει ήττα ή σε περίπτωση «υπαρξιακής» απειλής για το ρωσικό έθνος.
Ακούμε από τις ηθικές ελίτ μας ότι η ηθική μας επιβάλλει να παρέμβουμε για να σώσουμε τον ουκρανικό λαό από τις καταστροφές ενός πολέμου που έχει ήδη αφαιρέσει χιλιάδες ζωές Ουκρανών.
Αλλά ποια θα ήταν η νομική βάση για τη στρατιωτική επέμβαση των ΗΠΑ στην Ουκρανία, χωρίς εξουσιοδότηση του Κογκρέσου ή κήρυξη πολέμου;
Σκεφτείτε.. Το έτος που η Φιλελεύθερη Ώρα έφτασε στην Αμερική με το Νιού Ντηλ, το 1933 και ένας νεοεκλεγείς Φράνκλιν Ρούσβελτ αναγνώρισε επίσημα το δολοφονικό καθεστώς του Ιωσήφ Στάλιν ως νόμιμη κυβέρνηση μιας ρωσικής ΕΣΣΔ.
Ο Πρόεδρος Ρούσβελτ συναντήθηκε προσωπικά με τον σοβιετικό υπουργό Εξωτερικών Μαξίμ Λιτβίνοφ, ακόμη και όταν το Ολοτομόρ, η αναγκαστική πείνα των Ουκρανών αγροτών και των μικρών αγροτών, των κουλάκων και των οικογενειών τους, ήταν πολύ προχωρημένη.
Ο Walter Duranty, δημοσιογράφος των New York Times στη Μόσχα, κέρδισε το βραβείο Πούλιτζερ επειδή κάλυψε αυτό το έγκλημα του αιώνα με περίπου 4 εκατομμύρια νεκρούς.
Το ερώτημα παραμένει: Πότε η σχέση μεταξύ Ρωσίας και Ουκρανίας έγινε θέμα τόσο ζωτικού ενδιαφέροντος για τις ΗΠΑ που θα ρισκάραμε πόλεμο, πιθανό πυρηνικό πόλεμο, με τη Ρωσία γι’ αυτό;
Πώς φτάσαμε εδώ;
Φτάσαμε εδώ εκμεταλλευόμενοι τη νίκη μας στον Ψυχρό Πόλεμο ως ευκαιρία για να επεκτείνουμε το ΝΑΤΟ, τη συμμαχία μας για τον Ψυχρό Πόλεμο, σε δώδεκα χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης, μέχρι τα σύνορα της Ρωσίας. Στη συνέχεια, αρχίσαμε να φέρνουμε στο ΝΑΤΟ την Ουκρανία, τη συστατική δημοκρατία της παλιάς Σοβιετικής Ένωσης, την χώρα με τη μεγαλύτερη και βαθύτερη κοινή ιστορία με τη Μητέρα Ρωσία.
Έτσι, ενώ αυτόν τον πόλεμο τον ξεκίνησε ο Πούτιν, οι ΗΠΑ είχαν κάνει τις προετοιμασίες.
Προωθήσαμε τη στρατιωτική συμμαχία μας, το ΝΑΤΟ, που ιδρύθηκε το 1949 για να περιορίσει και, αν χρειαστεί, να πολεμήσει τη Ρωσία, 1.000 μίλια ανατολικά, ακριβώς στο πρόσωπο της Ρωσίας.
Στη δεκαετία του 1930, όταν η Λαίδη Άστορ της Βρετανίας ρωτήθηκε αν ήξερε πού γεννήθηκε ο Χίτλερ, απάντησε: «Βερσαλλίες».
Στην Ειρηνευτική Διάσκεψη του Παρισιού του 1919, η οποία παρήγαγε τη Συνθήκη των Βερσαλλιών, εκατομμύρια του γερμανικού λαού και τα εδάφη που κατοικούσαν αποκόπηκαν από τη γερμανική κυριαρχία και διανεμήθηκαν σε μισή ντουζίνα έθνη σε όλη την Ευρώπη.
Όταν ορθοποδήσουμε, θα πάρουμε πίσω όλα όσα έχουμε χάσει, δήλωσε ο στρατηγός Χανς φον Σέεκτ του Γερμανικού Γενικού Επιτελείου.
Ακούμε προειδοποιήσεις ότι εάν η Ρωσία χρησιμοποιήσει χημικά όπλα στην Ουκρανία, το ΝΑΤΟ θα αντιδράσει στρατιωτικά. Αλλά αν δεν υποστεί επίθεση κανένας σύμμαχος του ΝΑΤΟ, γιατί το ΝΑΤΟ να απαντήσει σε μια ρωσική επίθεση στην Ουκρανία;
Αν και απαγορεύτηκαν σήμερα, χημικά όπλα χρησιμοποιήθηκαν από όλους τους σημαντικούς συμμετέχοντες στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, συμπεριλαμβανομένων των Αμερικανών.
Όσο για τα ατομικά όπλα, μόνο οι Αμερικανοί τα έχουν χρησιμοποιήσει.
Και μολονότι δεν εισαγάγαμε τους βομβαρδισμούς των πόλεων — οι Βρετανοί και οι Γερμανοί το έκαναν — τελειοποιήσαμε τους βομβαρδισμούς ισοπέδωσης πόλεων, όπως η Κολωνία, το Αμβούργο, το Βερολίνο, η Δρέσδη και το Τόκιο.
Ο ουκρανικός πόλεμος, ο οποίος έχει πλέον περάσει τον μήνα, έχει αποδείξει τη χρησιμότητα των πυρηνικών όπλων. Η αξιόπιστη απειλή του Πούτιν να τα χρησιμοποιήσει έχει αναγκάσει τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ να αρνηθούν κατηγορηματικά το αίτημα του Κιέβου να κηρυχτεί ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω από την Ουκρανία.
Και καθώς η απειλή της Ρωσίας να χρησιμοποιήσει πυρηνικά όπλα έχει αποτρέψει το ΝΑΤΟ από το να παρέμβει στο πλευρό της Ουκρανίας σε αυτόν τον πόλεμο, άλλα έθνη δεν θα χάσουν το μήνυμα: Η κατοχή πυρηνικών μπορεί να αποτρέψει ακόμη και τις μεγαλύτερες πυρηνικές δυνάμεις.
Όσο περισσότερο συνεχίζεται αυτός ο πόλεμος, τόσο μεγαλύτερα είναι τα δεινά και οι απώλειες από όλες τις πλευρές. Χιλιάδες Ουκρανοί στρατιώτες και πολίτες είναι ήδη νεκροί, με 10 εκατομμύρια ξεριζωμένους από τα σπίτια τους, το ένα τρίτο αυτού του αριθμού να έχει διαφύγει σε γειτονικά κράτη της Ανατολικής Ευρώπης.
Όσο περισσότερο συνεχίζεται ο πόλεμος, τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα ο Πούτιν να καταφύγει σε αδιάκριτους βομβαρδισμούς και βομβαρδισμούς για να σκοτώσει την αντίσταση, και τόσο μεγαλύτερη είναι η πιθανότητα ο πόλεμος να επεκταθεί στην Ευρώπη του ΝΑΤΟ.
Εν τω μεταξύ, στην ασφαλή αμερικανική πατρίδα, 5.000 μίλια από το Κίεβο, δεν υπάρχει έλλειψη ειδικών εξωτερικής πολιτικής που χτυπούν τα τύμπανα για μια «νίκη» επί της Ρωσίας του Πούτιν και είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν για τη νίκη – μέχρι τον τελευταίο Ουκρανό.
Victory for Ukraine is victory for globalists who funded the rise of the Soviet Union.
Anthony Sutton – author