Του Στέλιου Τάτση
Πάνε αρκετά χρόνια που καμιά εικοσαριά ομογενείς από τις περιοχές κυρίως του Flushing και του Bayside συναντιόμασταν σε καθημερινή βάση στο ζαχαροπλαστείο του Σωτήρη, απέναντι από το γνωστό πεθαμενατζίδικο Fredericks από το οποίο έχουν περάσει αμέτρητοι γνωστοί και άγνωστοι ομογενείς, για την προετοιμασία τους για το μεγάλο και χωρίς γυρισμό ταξίδι με προορισμό την αιωνιότητα. Ο Σωτήρης ήταν και είναι ένας παραδοσιακός Ηπειρώτης που αν και ήταν καταστηματάρχης όχι μόνο συμμετείχε στην παρέα, αλλά ο ίδιος ήταν η παρέα, είχε χιούμορ και επιδεξιότητα να χαρίζει κοσμητικά επίθετα στο κάθε άτομο της παρέας.
Τα ανέκδοτα ήταν της καθημερινότητας και το γέλιο ήταν το φάρμακο για την υγεία όλων μας. Για την παρέα δεν υπήρχε άλυτο πρόβλημα, για όλα τα θέματα υπήρχαν οι ειδικοί που είχαν την λύση , κάποιοι μάλιστα όταν έπαιρναν τον λόγο δεν άφηναν άλλον να μιλήσει, τους είχαμε επισημάνει και όταν έμπαιναν στο ζαχαροπλαστείο , μόλις τους βλέπαμε στην πόρτα, οι υπόλοιποι λέγαμε: “Εφθασαν οι ξερόλες” και σκάγαμε στα γέλια. Στου Σωτήρη το ζαχαροπλαστείο- καφέ, περάσαμε, ζήσαμε ωραίες στιγμές.
Δυστυχώς όλα τα καλά δεν κρατούν πολύ, όταν έληξε η λίστα του ενοικίου ο Σωτήρης απεφάσισε να μην συνεχίσει την επιχειρηματική του δραστηριότητα και το μαγαζί έκλεισε. Εν τω μεταξύ ο Σωτήρης μας προετοίμαζε με μισόλογα και είχαμε αρχίσει να μιλάμε με τον διπλανό Έλληνα καταστηματάρχη που είχε το Φλαμίνγκο Καφέ, ο οποίος μας είπε πως θα μας δεχθεί και μάλιστα μας έδειξε την γωνία που θα ήταν ο χώρος της φιλοξενίας. Πράγματι όταν έκλεισε ο Σωτήρης φωλιάσαμε στην γωνιά του Φλαμίνγκο, όπου βρισκόμασταν κάθε βράδυ και το Σάββατο πηγαίναμε μόνο τα πρωινά. Χάσαμε όμως την παρέα του Σωτήρη γιατί οι σχέσεις των δύο καταστηματαρχών δεν ήταν καλές και υπήρχε απαγορευτικό για τον Σωτήρη.
Για δύο περίπου χρόνια περάσαμε καλά , πήραμε και δώσαμε πολλά και το γέλιο κυριαρχούσε πάντα , ήταν αυτό που μας ανέβαζε την επιθυμία να συναντιόμαστε . Ο χειμώνας ήταν λίγο δύσκολος γιατί η φιλόξενη γωνία ήταν στην πρόσοψη του μαγαζιού που ήταν τζαμαρία η οποία ήταν παγωμένη και μας άγγιζε η παγωνιά, γιατί οι μπίζνες δεν
πήγαιναν καλά και ο καταστηματάρχης έκανε οικονομία στην θέρμανση. Δεθήκαμε πολύ μεταξύ μας , ήμασταν μια όμορφη συντροφιά και όταν Χάναμε κάποιον, πονάγανε, η αποδημία του μας άγγιζε όλους.
Οι αναδουλειές και οι οικονομικές δυσκολίες , ανάγκασαν τον οικοδεσπότη μας να μας ανακοινώσει τα άσχημα μαντάτα , θα έκλεινε σε δυό εβδομάδες και θα έπρεπε να ψάξουμε για άλλο τσαρδί…. Αμέσως βρήκαμε λιμάνι στο ταχυφαγείο Μαγκτοναλτς που είναι στο Northern blvd και 204 δρόμους, πολύ πιό φθηνό και με parking. Έπεσε σύρμα σε όλη την παρέα και λόγω τοποθεσίας και φθήνιας η παρέα μεγάλωσε. Ήταν ξεχωριστό μέρος διότι πηγαίναμε στον όροφο που γύρω γύρω ήταν τζαμαρία και η θέα απεριόριστη.
Όμως ήλθε ο κορονοιός και για μια ακόμη φορά ξεσπιτωθήκαμε, απαγορεύτηκε η είσοδος και διαλυθήκαμε σε μικρές ομάδες, ως επί το πλείστον πηγαίναμε στο ζαχαροπλαστείο ΕΛΙΤ. Τελευταία τρεις από την παρέα βρισκόμαστε πότε στο Neptune Dinner που βρίσκεται στο Βell Βlvd και πότε στο North Shore Dinner που βρίσκεται στην γωνία δίπλα από το ζαχαροπλαστείο Oasis. Τις πρώτες φορές που πήγαμε, οι θέσεις που μας έδιναν δεν ήταν ευχάριστες και επειδή λόγω τοποθεσίας μας εξυπηρετούν, καταστρώσαμε σχέδιο, κάθε φορά που πάμε δίνουμε ντρανταχτό μπουρμπουάρ στις σερβιτόρες, οι οποίες πλέον μας έχουν μάθει και μόλις μας δούν, τρέχουν να μας εξυπηρετήσουν και μας δίδουν τις καλύτερες θέσεις, το καλύτερο service και τα πιό πλούσια χαμόγελα κι’εγώ λέγω στους φίλους μου :”Η παρέα τέχνας κατεργάζεται”. Εσείς τι λέτε;.
