ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ
By Dimitris Konstantakopoulos
Throughout modern European history, France has been usually the best political “laboratory” of the old Continent, where one can discern more clearly the deepest social and political tendencies transforming it.
Of course, we cannot predict with certainty the result of the French presidential election, but the fact is that the rise of Ms. Le Pen in the polls surprised most observers. The same happened with the recent rise of Jean-Luc Melenchon, although in his case it seems very unlikely that he will finally enter the second round.
In fact, what should surprise us should not be so much the rise in the rates of Le Pen (and Melenchon), as the surprise of the “observers”. This surprise is due to the systematic underestimation of the deep character of the crisis of Western capitalism, which is also the one that produced the Trump phenomenon in the United States and is now propelling the French Far-Right towards the top of the political power.
To that underestimation, we should add the fact that most of those observers consider as highly effective their campaign against Russia because it was very successful in isolating and terrorizing any dissenting voice. They do not realize that its so intense and absolute character creates the opposite tendencies in the electorate and the collective subconscious, even if they remain unexpressed. Consciousness and subconsciousness are not formed by the impressions of the last month, even if they are very strong. Especially, this is true in a country sealed by its conflicts with the US, from the withdrawal of De Gaulle (of the “Europe from the Atlantic to the Urals”) from the military wing of NATO to the Chirac’s and Villepin’s opposition to the invasion of Iraq, in 2003.
Probably this was also a serious political error of Macron himself, who tried to exploit the impression that Le Pen is pro-Russian (we do have serious reservations about such “affiliations”), in order to incriminate her in the eyes of public opinion. Obviously, it did and it does not occur to him that he was probably making a gift to Le Pen than hurting her (although we may wait to see if this will be confirmed) In Hungary, one of the two reasons why Orban triumphed in the recent elections over a motley coalition of left, right and far right forces, united in reality in a pro-EU, pro-NATO platform, was the distance the Hungarian leader took from NATO’s extremist policy .https://www.defenddemocracy.
The “observers” themselves are deeply embedded in an increasingly totalitarian Western establishment, which does not permit any dissent and perceives the challenges to its dominance as inexplicable “diseases” or “accidents.” They interpret what they themselves name “populism” – in a manner contemptuous of the people and, ultimately, of democracy itself – as a sign of backwardness and intellectual immaturity of the lower popular strata. They don’t see in its rise the result and the symptom of the crisis and of the impasse of the system they defend and of which they are a part themselves.
They now hope that the constant reminder of the real and very serious danger of authoritarianism from the far right, but also other odious aspects of its ideology, will make the French, for the third time in twenty years, vote for the “lesser evil” to defend their rights. But they will find it very difficult, for example, to convince the Yellow Vests to vote in favor of their persecutor Macron, who sent the police tearing out their eyes and their hands and who promises them an increase in the retirement age, in order to defend their democratic and social rights from Le Pen!
Only if there was a very large mass, a united front of the left, with more references to social issues and less to the individual and individualistic tastes of the middle classes or those who aspire to make part of them, tastes which one can respect, but with which he cannot replace the due emphasis to the social rights or the vision of a socialist reorganization of society, a front defending peoples and nations, instead of incriminating them, with a coherent and international political strategy, could effectively confront the French far-right. The representatives of a bankrupted regime can hardly do it.
“Observers” and “analysts” certainly do not want to see or analyze the systemic character of the underlying and multilevel crisis of French and, more broadly, Western capitalism. It is this crisis that inevitably produces permanent radicalism either going to the left or to the right, just as it did in the interwar period between World War I and World War II (*).
A rapidly deepening crisis
This crisis should be expected to have quickly an explosive continuation, given the extent, intensity, and consequences of the war that the United States and NATO have now launched against Russia, under the pretext of its intervention in Ukraine. And the popular strata, including those who vote for either Le Pen or Melenchon and the rest of the left, sense the earthquake that is coming, with the unparalleled instinct all peoples dispose of in such moments, much more a people with the political and cultural history of the French.
We talked before about a pretext, not because we want to justify Russian intervention in Ukraine. Nor why, the states that launched the unprecedented campaign against Russia, a campaign that rather helps practically the destruction and not the salvation of the Ukrainian people, have themselves intervened and destroyed a number of countries in the last thirty years, taking advantage of the collapse of the USSR, such as Afghanistan, Yugoslavia, Iraq and Libya.
We said this is a pretext because we consider ridiculous the claim that the sui generis world war against Russia, which has been launched and which itself violates international law, but also the direct intervention of NATO, by sending ever heavier weapons to Ukraine, has anything to do with human rights, international law or the understandable need for support to the Ukrainian people.
Measures of such magnitude and intensity, bearing in them even the risk of an economic, ecological or nuclear destruction of humanity, could have been taken only because they were deemed necessary by powerful centers within the western system in order to maintain and extend the domination of Western capitalism on the planet. As for the” regime change ” that the West seeks in Russia, we know from the experience of the recent past that it is nothing more than a return to the Banana Republic regime that existed under Yeltsin, to the dismemberment of Russia Brzesinsky called openly for, and to the preparation of the war against China that Trump has already started.
And, at the same time, by their very nature, these measures complete the subjugation of Europe to the United States in all areas, a central pursuit of Washington since 1917, when it intervened in World War I.
This sui generis World War has already seriously damaged what is left of democratic rights in the West, establishing a regime of neo-McCarthyism, and it will hurt them even more. It also affects seriously and it will affect much more the living standards of the populations of Western states themselves, probably provoking social explosions.
This War will threaten the very existence of the “bourgeois-democratic” regime Europe is enjoying after WWII, even if authoritarianism and totalitarianism have made enormous progress under a still “democratic” form since 1945.
Objectively, the war which began is putting on the agenda both its transformation into a Hot War which will eliminate humanity and the possibility of open forms of Neofascism in the West.
In our next article, we will examine how and why the quest for a radical solution to the problems of Western societies has moved between 2005 and 2022.
======================
Οι βαθύτερες αιτίες για την άνοδο της άκρας δεξιάς στη Γαλλία και την Ευρώπη
Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει τόσο η άνοδος της Λεπέν, όσο η έκπληξη των «παρατηρητών», που συνεχίζουν να υποτιμούν την κρίση του δυτικού καπιταλισμού.
Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
Σε όλη τη νεότερη ευρωπαϊκή ιστορία, η Γαλλία αποτέλεσε το καλύτερο πολιτικό εργαστήρι της γηραιάς ηπείρου. Είναι εκεί που φαίνονται καθαρότερα οι βαθύτερες πολιτικές τάσεις που δρουν και διαμορφώνουν τη γηραιά ήπειρο.
Δεν μπορούμε ασφαλώς να είμαστε σίγουροι για το τι θα γίνει στις γαλλικές προεδρικές εκλογές, γεγονός όμως είναι ότι η άνοδος των ποσοστών της κυρίας Λεπέν στις δημοσκοπήσεις εξέπληξε τους περισσότερους παρατηρητές, ενώ το ίδιο συνέβη και με την πρόσφατη άνοδο των ποσοστών του Ζαν-Λυκ Μελανσόν, παρόλο που στην περίπτωσή του μοιάζει απίθανη η περίπτωση να μπει τελικά στον δεύτερο γύρο.
Στην πραγματικότητα αυτό που πρέπει να μας εκπλήσσει δεν πρέπει να είναι τόσο η άνοδος των ποσοστών της Λεπέν (και του Μελανσόν), όσο η έκπληξη των «παρατηρητών». Η έκπληξη αυτή οφείλεται κυρίως στη συστηματική υποτίμηση του βαθιού χαρακτήρα της κρίσης του δυτικού καπιταλισμού, που είναι άλλωστε αυτή που παρήγαγε και το φαινόμενο Τραμπ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Τώρα επιπλέον, έχουμε και το γεγονός ότι αυτοί οι «παρατηρητές» εκλαμβάνουν ως επιτυχή και αποτελεσματική την υστερική, ολοκληρωτική προπαγάνδα των μέσων κατά της Ρωσίας. Δεν συνειδητοποιούν ότι ο τόσο έντονος και απόλυτος χαρακτήρας της δημιουργεί αντίθετες ροπές στο εκλογικό σώμα και στο συλλογικό ασυνείδητο, έστω κι αν παραμένουν ανέκφραστες λόγω της τρομοκρατίας που ασκείται έναντι οποιασδήποτε παρέκκλισης από το επίσημο αντιρωσικό αφήγημα.
Πόσο μάλλον συμβαίνει αυτό σε μια χώρα που σφραγίστηκε ιστορικά από τις συγκρούσεις της με τις ΗΠΑ, από την αποχώρηση του Ντε Γκωλ (της «Ευρώπης από τον Ατλαντικό μέχρι τα Ουράλια») από το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ έως την αντίθεση Σιράκ και Βιλπέν στην εισβολή στο Ιράκ. Η συνείδηση και το υποσυνείδητο των ανθρώπων δεν διαμορφώνονται μόνο με τις εντυπώσεις του τελευταίου μήνα, όσο έντονες και αν είναι αυτές.
Πιθανότατα αυτό ήταν και ένα σοβαρό πολιτικό σφάλμα του ίδιου του Μακρόν, που προσπάθησε να εκμεταλλευθεί την εντύπωση ότι η Γαλλίδα πολιτικός είναι φιλορωσικών τάσεων (ας μας επιτραπεί να έχουμε σοβαρές επιφυλάξεις για όλα αυτά), ώστε να την ενοχοποιήσει στα μάτια της κοινής γνώμης. Προφανώς δεν του πέρασε και δεν του περνάει από το μυαλό, ότι έτσι μάλλον έκανε ένα δώρο στην Λεπέν παρά την έβλαψε. Στην Ουγγαρία π.χ. η μία από τις δύο βασικές αιτίες που ο Όρμπαν θριάμβευσε απέναντι σε έναν ετερόκλιτο συνασπισμό αριστερών, δεξιών και ακροδεξιών δυνάμεων και πολιτικών, όλων «φιλονατoϊκών» και «φιλοευρωπαϊκών», ήταν οι αποστάσεις που πήρε ο Ούγγρος ηγέτης από την εξτρεμιστική πολιτική του ΝΑΤΟ (για την Ουγγαρία βλ. ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο του σπουδαίου Ούγγρου διανοουμένου Τόμας Κράουζ εδώ). Ο δεύτερος λόγος ήταν το ανεκδιήγητο θέαμα του «χωρίς αρχές» συνασπισμού που συναρμολογήθηκε, με τη συνδρομή των Βρυξελλών ασφαλώς, για να τον ανατρέψει.
Η ανικανότητα των ελίτ
Όντες οι ίδιοι οι «παρατηρητές» βαθιά ενσωματωμένοι σε ένα όλο και πιο ολοκληρωτικό δυτικό κατεστημένο, αντιλαμβάνονται τις προκλήσεις στην κυριαρχία του και την αμφισβήτησή του ως ανεξήγητες «ασθένειες» ή «ατυχήματα». Δεν μπορούν να αντιληφθούν τον λεγόμενο – κατά τρόπο περιφρονητικό για τον λαό και, εν τέλει, την ίδια τη δημοκρατία – «λαϊκισμό», παρά ως δείγμα καθυστέρησης και πνευματικής ανωριμότητας των υποκείμενων λαϊκών στρωμάτων, όχι ως αποτέλεσμα και σύμπτωμα της κρίσης και του αδιεξόδου του ίδιου του συστήματος.
Υπολογίζουν ότι η διαρκής υπενθύμιση του υπαρκτού και πολύ σοβαρού κινδύνου αυταρχισμού και αστυνομοκατίας από την άκρα δεξιά, αλλά και άλλες απεχθείς όψεις της ιδεολογίας της, θα κάνουν τους Γάλλους για τρίτη φορά να ψηφίσουν υπέρ του «μικρότερου κακού» για να υπερασπίσουν τα δικαιώματά τους. Θα δυσκολευτούν όμως πολύ να πείσουν τα Κίτρινα Γιλέκα, για παράδειγμα, να ψηφίσουν υπέρ του απηνούς διώκτη τους, Μακρόν, που έστελνε την αστυνομία να βγάζει μάτια και να ξεριζώνει χέρια, και τους υπόσχεται ακόμα και τώρα αύξηση των ορίων συνταξιοδότησης, για να υπερασπίσουν τα δημοκρατικά και κοινωνικά τους δικαιώματα από τη Λεπέν!
Μόνο αν υπήρχε ένα πολύ μεγάλο μαζικό, ενιαίο μέτωπο της αριστεράς, με περισσότερες αναφορές στα κοινωνικά ζητήματα και λιγότερες στα ατομικά και ατομικιστικά γούστα των μεσοαστών ή υποψήφιων μεσοαστών, που μπορεί κανείς να τα σεβαστεί, όχι όμως βέβαια να αντικαταστήσει με αυτά την έμφαση στα κοινωνικά δικαιώματα και το όραμα μιας σοσιαλιστικής αναδιοργάνωσης της κοινωνίας, μέτωπο που θα υπερασπίζεται λαούς και έθνη, αντι να τους και τα ενοχοποιεί, με συγκροτημένη και διεθνή πολιτική στρατηγική, θα μπορούσε να αντιμετωπίσει αποτελεσματικά την γαλλική άκρα δεξιά.
Οι «παρατηρητές» και οι «αναλυτές» δεν θέλουν ασφαλώς ούτε να δουν, ούτε να αναλύσουν τον συστημικό χαρακτήρα της υποκείμενης και πολυεπίπεδης κρίσης του γαλλικού και, ευρύτερα, δυτικού Καπιταλισμού. Αυτή είναι που αναπόφευκτα παράγει, συνεχιζόμενο και «εμβαθυνόμενο» ριζοσπαστισμό είτε προς τα αριστερά, είτε προς τα δεξιά, όπως ακριβώς συνέβη και στον μεσοπόλεμο, την περίοδο μεταξύ του Α΄ και του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (*). Γιατί αν τον δουν θα πρέπει να απομυθοποιήσουν το ίδιο το κατεστημένο που υπηρετούν.
Προς πολύ μεγάλη όξυνση της κρίσης
Η κρίση αυτή πρέπει να αναμένουμε ότι θα έχει γρήγορα εκρηκτική συνέχεια, λόγω της έκτασης και της έντασης του πολέμου που εξαπέλυσαν τώρα οι Ηνωμένες Πολιτείες και το ΝΑΤΟ κατά της Ρωσίας, με πρόσχημα την επέμβασή της στην Ουκρανία. Και τα λαϊκά στρώματα, περιλαμβανομένων αυτών που ψηφίζουν είτε Λεπέν, είτε Μελανσόν και την υπόλοιπη αριστερά διαισθάνονται τον σεισμό που έρχεται, με το απαράμιλλο ένστικτο των λαών και μάλιστα ενός λαού με την πολιτική και πολιτιστική ιστορία των Γάλλων, σε περιόδους μεγάλων κρίσεων.
Μιλήσαμε προηγουμένως για πρόσχημα, όχι γιατί θέλουμε να δικαιολογήσουμε τη ρωσική επέμβαση στην Ουκρανία. Ούτε γιατί, τα κράτη που ξεκίνησαν την πρωτοφανή καμπάνια κατά της Ρωσίας, μια καμπάνια που μάλλον βοηθάει πρακτικά την καταστροφή και όχι την σωτηρία του ουκρανικού λαού, έχουν τα ίδια επέμβει και καταστρέψει μια σειρά χωρών τα τελευταία τριάντα χρόνια, εκμεταλλευόμενα την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, όπως το Αφγανιστάν, τη Γιουγκοσλαβία, το Ιράκ και τη Λιβύη.
Το είπαμε γιατί θεωρούμε αστείο τον ισχυρισμό ότι ο sui generis παγκόσμιος πόλεμος κατά της Ρωσίας, που έχει εξαπολυθεί και που παραβιάζει ο ίδιος το διεθνές δίκαιο, αλλά και η άμεση παρέμβαση του ΝΑΤΟ, με την αποστολή όλο και βαρύτερων όπλων στην Ουκρανία, έχει οτιδήποτε να κάνει με τα ανθρώπινα δικαιώματα, το διεθνές δίκαιο ή την κατανοητή ανάγκη συμπαράστασης στον ουκρανικό λαό.
Τέτοιας έκτασης και έντασης μέτρα, που εμπεριέχουν ακόμα και τον κίνδυνο οικονομικής, οικολογικής ή πυρηνικής καταστροφής της ανθρωπότητας, δεν θα μπορούσαν να ληφθούν, παρά μόνο επειδή κρίθηκαν απαραίτητα, από ισχυρά κέντρα εντός του συστήματος, για τη διατήρηση και επέκταση της κυριαρχίας του δυτικού Καπιταλισμού στον πλανήτη. Όσο για την «αλλαγή καθεστώτος» που επιδιώκει η Δύση στη Ρωσία, γνωρίζουμε από το πρόσφατο παρελθόν ότι δεν είναι παρά η επιστροφή της στο καθεστώς Μπανανίας που υπήρχε επί Γέλτσιν, στον διαμελισμό της που ευχήθηκε ο Μπρεζίνσκι και στην προετοιμασία του πολέμου κατά της Κίνας, που ξεκίνησε ήδη ο Τραμπ.
Και, ταυτόχρονα, από την ίδια τους τη φύση, τα μέτρα αυτά ολοκληρώνουν την πλήρη υποταγή της Ευρώπης στις Ηνωμένες Πολιτείες σε όλους τους τομείς, μια κεντρική επιδίωξη της Ουάσιγκτον από το 1917, όταν επενέβη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο.
Ο sui generis παγκόσμιος πόλεμος που ήδη ξεκίνησε, έχει ήδη πλήξει σοβαρά ότι έχει απομείνει από δημοκρατικά δικαιώματα στη Δύση, εγκαθιστώντας ένα καθεστώς νεομακαρθισμού, και θα τα πλήξει ακόμα περισσότερο. Πλήττει επίσης και θα πλήξει ακόμα περισσότερο το βιοτικό επίπεδο των δυτικών κρατών, εγκυμονώντας την πιθανότητα σοβαρών κοινωνικών εκρήξεων.
Η συνέχισή του είναι μακροχρόνια ασύμβατη και πάντως θα απειλήσει την ίδια τη διατήρηση ενός αστικοδημοκρατικού καθεστώτος, έστω προϊόντος ολοκληρωτικού κάτω από τη δημοκρατική μορφή του, όπως το γνώρισε η Δυτική Ευρώπη μετά το 1945 και η Ελλάδα μετά το 1974 και θέτει αντικειμενικά, στην ημερήσια διάταξη, την πιθανότητα μετατροπής του ψυχρού σε θερμό πόλεμο και εξάλειψης της ανθρωπότητας, την πιθανότητα του Νεοφασισμού στη Δύση και τη βεβαιότητα, παρατεινόμενος, της κλιματικής και άλλης περιβαλλοντικής καταστροφής.
Σε επόμενο άρθρο μας θα εξετάσουμε τους σταθμούς που διήλθε η εντεινόμενη αμφισβήτηση του δυτικού συστήματος τα τελευταία είκοσι χρόνια και η όλη και πιο έντονη ταλάντωση του πολιτικού εκκρεμούς, ανάμεσα στη ριζοσπαστική αριστερά και τη ριζοσπαστική δεξιά.
(*) Η σημερινή κρίση του δυτικού καπιταλισμού, έχει βάθος ανάλογο με τις κρίσεις που προκάλεσαν τους δύο παγκοσμίους πολέμους, τη Ρωσική Επανάσταση και τον Ναζισμό. Αλλά εγκυμονεί πολύ μεγαλύτερους κινδύνους, γιατί έρχεται σε μια εποχή που διαθέτουμε ασύλληπτα μέσα καταστροφής της ζωής και αντιμετωπίζουμε τον κίνδυνο κατάρρευσης του ίδιου του φυσικού περιβάλλοντος που την επιτρέπει, εξαιτίας της κλιματικής αλλαγής και όχι μόνο.
Soon enough there will be a smear campaign against Le Pen.
Marine Le Pen, choisir France, choisir liberte!
Que Dieu nous aide tous… .Vive la liberté!