Του Στέλιου Τάτση
Το χθεσινό τηλεφώνημα του καλού μου φίλου Αλέξανδρου Παπαδόπουλου με γέμισε χαρά. Αύριο Κυριακή θα πάω μόνος στον Άγιο Νεκτάριο και αν επιθυμείς έλα να πάμε παρέα. Δέχθηκα την πρόσκληση με πολύ ευχαρίστηση και συμφωνήσαμε να ξεκινήσουμε την Κυριακή το πρωί στις έξη η ώρα . Ο Αλέξανδρος είναι αν όχι ο καλύτερος, ένας από τους καλύτερους φίλους της Μονής και χαίρει μεγάλης εκτίμησης από όλους όσοι απαρτίζουν το πληρωμά της και φυσικά από τον Ηγούμενο Γέροντα Ιωσήφ. Εξυπηρετεί πολλαπλώς… και για πολλά χρόνια και τα δυό Μοναστήρια, τον Άγιο Νεκτάριο που είναι ανδρικό Μοναστήρι και το γυναικείο της Αγίας Σκέπης που βρίσκεται στην Πενσυλβάνια.
Ενθουσιάστηκα πολύ και πριν ακόμη χαράξει ήμουν στο πόδι. Έφτιαξα έναν Ελληνικό καφέ, ντύθηκα και στις έξη ακριβώς αντάμωσα τον φίλο μου στο Φλάσινγκ και ξεκινήσαμε με κατεύθυνση την γέφυρα Whitestone. Από μακρυά έμοιαζε σαν μια τεράστια κρεμαστή σαρανταποδαρούσα φορτωμένη με κατσαρίδες ( αυτοκίνητα). Την ανεβήκαμε , περάσαμε πάνω από το σώμα της και μετά από άλλα δέκα λεπτά, περνούσαμε την άλλη μεγάλη γέφυρα George Washington που συνδέει την Νέα Υόρκη με την Νέα Υερσέη και από εκεί την Εθνική οδό προς τον Καναδά, με πολλές διασυνδέσεις με άλλες κεντρικές οδικές αρτηρίες που οδηγούν σε άλλες πόλεις της Βόρειας Νέας Υόρκης. Για το Μοναστήρι πήραμε την οδική αρτηρία 17. Ημέρα ήταν ηλιόλουστη και το ταξίδι απολαυστικό. Η μορφολογία του εδάφους δεν είναι μονότονη και κάνει την διαδρομή πολύ πιο ευχάριστη.
Κατά τις οκτώ και μισή φθάσαμε στον προορισμό μας. Μπαίνοντας μέσα από την τεράστια καγκελόπορτα, μπροστά μας λίγο μετά την είσοδο , σκίρτησε η καρδιά μας , αντικρίζοντας τις δυο σημαίες (Αμερικανική και Ελληνική) αδελφωμένες, να κυματίζουν υπερήφανες στους δύο τεράστιους ιστούς. Αμέσως το μυαλό μου βρέθηκε στον Άγιο Νικόλαο των
ΔΙΔΥΜΩΝ που κάνουμε σαν Ομογένεια μεγάλο αγώνα να πείσουμε όλους τους αρμόδιους ότι και εκεί θα πρέπει να στερεωθούν δυο πανύψηλοι ιστοί με τις δυο σημαίες. Είναι απαράδεκτο να στηθεί μόνο η Αμερικανική σημαία σ’έναν Ελληνικό Ναό που χτίστηκε με τον ιδρώτα και το αίμα της Ομογένειας. Εκεί πέρα παίζεται το μεγάλο ατόπημα του Οικουμενισμού του οποίου είναι λάτρεις, τόσο ο Πατριάρχης, όσο και ο “Ελπιδοφόρος” με τα τσιράκια τους. Με την ευκαιρία να αναφέρω από πληροφορίες που έρευσαν στο διαδίκτυο, πως το ταξίδι του Βαρθολομαίου στο Άγιο Όρος είναι επαίσχυντο…
Για όσους δεν γνωρίζουν την Μονή του Αγίου Νεκταρίου θα κάνω μία σύντομη αναφορά. Ευρίσκεται στη Βόρεια Νέα Υόρκη κοντά στο χωριό Ρόσκο και απέχει από την Νέα Υόρκη δύο με δυόμιση ώρες περίπου. Είναι ένα από τα 20 Μοναστήρια που ίδρυσε ο Μακαριστός Γέροντας Εφραίμ και ίσως το δεύτερο σε δυναμισμό μετά τον Άγιο Αντώνιο της Αριζόνας. Έχει αν δεν με απατά η μνήμη μου 36 Μοναχούς, ανάμεσά τους και ένας Κινέζος και ένας Φιλιππινέζος που ομίλούν πολύ καλά Ελληνικά.
Όπως βλέπετε το οικόπεδο είναι καταπληκτικό , απλώνεται στην βουνοπλαγιά απέναντι από το Ρόσκο και η Θέα του είναι ΠΑΝΟΡΑΜΙΚΗ- ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ. Έχει έκταση γύρω στα 300 εκτάρια . Ολόκληρη η έκταση μοιάζει με ένα καταπράσινο φυσικό χαλί που της δίνει περίσσια χάρη και ομορφιά και που την κάνουν ακόμη πιό όμορφη τα διάφορα κωνοφόρα και μη δένδρα. Οι άφθονες ποικιλίες των λουλουδιών, άλλα ριζωμένα στη γη και άλλα σε γλάστρες, προσφέρουν στον επισκέπτη όμορφα χρώματα και φυσικά αρώματα.
Ο επίγειος αυτός Παράδεισος είναι δομημένος με διάφορα κτήρια που έχουν κατασκευαστεί με ιδιαίτερη μελέτη για να εξυπηρετούν τους Μοναχούς και τους πιστούς που επισκέπτονται την Μονήν. Φυσικά δεν είναι η πρώτη φορά που επισκέπτομαι το Μοναστήρι , αλλά κάθε φορά που πηγαίνω όλο και κάτι το καινούργιο ανακαλύπτω. Τούτη την φορά είδα ένα πολύ
περιποιημένο νεκροταφείο όπου οι νεκροί πραγματικά αγάλλονται διότι είναι μόνο για Ορθοδόξους. Ένας πανέμορφος Βυζαντινός Ναίσκος δίνει αίγλη εις τον χώρον Αναπαύσεως των Ορθοδόξων πιστών.
Περνώντας έξω από την Εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου προς το πάρκινγκ , βυζαντινές
μελωδίες, γέμιζαν και τον εξωτερικό χώρο. Παρκάραμε και στη συνέχεια , πήγαμε στον ναό, ανάψαμε το κεράκι μας και απολαύσαμε την κατανυκτική λειτουργία μέχρι το τέλος. Η Εκκλησία ήταν ασφυκτικά γεμάτη με πιστούς κάθε ηλικίας και φύλλου. Οι περισσότεροι ήταν ξένοι Ορθόδοξοι, μεγάλη και όμορφη εντύπωση προκαλούν οι γυναίκες με μακρυά φορέματα μέχρι τον αστράγαλο και τις παραδοσιακές μαντήλες στην κεφαλή.
Με το τέλος της λειτουργίας ο Ιερέας μας μοίρασε το αντίδωρο και στη συνέχεια χτύπησε το κύμβαλο τον ήχο κάλεσμα στην τραπεζαρία για το κοινό γεύμα, μια τεράστια αίθουσα με Αγιογραφίες, τεράστια τραπέζια όπου ήταν ήδη σερβιρισμένο το γεύμα και μεγάλες πάγκες για καθίσματα . Κατά την διάρκεια του γεύματος ένας μοναχός διάβαζε διάφορους ψαλμούς, από τους οποίους συγκράτησα μια φράση που έλεγε πως η ημέρα είναι η διάρκεια της ζωής επάνω στη γη και ηνύκτα είναι ο θάνατος. Στην αίθουσα μέτρησα γύρω στα τριακόσια άτομα. Εντύπωση κάνει η σχολαστική τάξη στα πάντα. Ο Γέροντας ευλόγησε τα περισσεύματα της Τραπέζης και μετά το γεύμα περπατήσαμε προς την καφετέρια για καφέ και γλυχουδιές . Θέλω να δώσω μεγάλη μα πολύ μεγάλη έμφαση στην ποιότητα των πιστών, τα προσωπά τους έλαμπαν από μια παράξενη ομορφιά, σου έδιναν την εντύπωση αγιότητας, όλοι ήρεμοι, χαμογελαστοί και ταπεινοί, πραγματικοί Χριστιανοί. Ήπιαμε τον καφέ μας με τα βουτήματα, κάναμε και μερικά ψώνια και κατά ενθουσιασμένοι πήραμε τον δρόμο της επιστροφής.
Ήταν μια εκδρομή που θα μου μείνη αξέχαστη. Κοινή μας εντύπωση είναι ότι τα μοναστήρια πάντοτε σε καιρούς κρίσης όπως αυτή που ζούμε διέσωζαν την Ορθόδοξη πίστη…
