Painting by Nikolaos Gyzis…
EDITOR’S NOTE (Nick Stamatakis): I was fifteen years old when I read this beautiful poem for the first time, “The Monogram,” by Nobel Prize laureate Odysseas Elytis (biography here), and I have been trying since then, in vain, to find a love poem to match its beauty… (Yes, some verses of Homer or the Bible and Khalil Gibran’s “On Marriage” come close, but… selecting the “best” love poem is as subjective a choice as falling in love – and in this way, I can easily escape the criticism for the absoluteness of my title…)
More than any other feature, the lyricism, the emotions, the symbolism, it is the inimitable ebb and flow of “The Monogram” that spells “l-o-v-e” in such a unique way… To catch this ebb and flow, you have to read it aloud – or listen to it…
I came across “The Monogram” again recently, and I thought it would be the perfect companion for the last part of the Summer…
Below in English and Greek… If you understand Greek well enough, the poem is more enjoyable in the original Greek version – as is usually the norm in literature… But the power of the poem is not in its Greek idioms but in its symbolism, and so the English version is also very potent…
===================
THE MONOGRAM – By Odysseas Elytis
III
This is how I speak of you and of me
Because I love you and I know
How to enter love like a Full Moon,
From all sides, because of your small foot
in the endless sheets
Because I know how to pluck daisies—and have the strength
To blow my breath on you and lead you half asleep
Through moonlit passages and hidden
sea grottoes
Through hypnotized trees with silver-colored spiders.
The waves have heard of you
How you caress and kiss,
How you whisper your t’s and e’s
Around the neck by the bay;
The two of us are always this: the light and the shadow
You, always the little star and I the dark
vessel
You, always the port and I the lighthouse on the right
The wet pier and the shine on the paddles
High up at the house with the trailing vines
The tied roses, the freezing water
You, always the stone statue; I, always the shadow
that grows
You, the tilted shutter; I, the wind that blows it open
Because I love you and I love you
You, always you the currency and I the adoration
that redeems it:
So much for the night, so much for the roar in the wind
So much for the drop in the air, so much for the silence
—All around us the imperious sea
Arcade of the starry sky—
So much for your Lilliputian breath
Such that I have nothing more
Inside the four walls, the floor and the ceiling
Than to scream of you with my voice lashing back at me
To smell of you with the people getting fierce
Because they cannot stand the unfamiliar and the foreign
Because it is too soon, you hear me?
Too soon in this world, my love,
To speak of you and me.
IV
It is too soon in this world, you hear me?
The beasts haven’t been tamed yet, you hear me?
My spent blood and my sharp (you hear me?)
Knife
Like a ram traversing the sky
And breaking the shoots of stars, you hear me?
It is I, you hear me?
I love you, you hear me?
I hold you; I carry you; I put on you
The white bridal dress of Ophelia, you hear me?
Where do you leave me, where are you going and who (you hear me?)
Who Holds your hand over the cataclysms
There will come a day, you hear me?
When the vast flat lands and the volcanic lava
Will bury us and the thousand years to follow
Will set us forth like precious stones, you hear me?
For hardness to mirror itself on them, you hear me?
—The hardness of the heart of man—
And shower us with a thousand pieces.
In the water, one after the other
I count the bitter pebbles I launch, you hear me?
And time is a great Church, you hear me?
Where sometimes
The images of Saints
Shed real tears, you hear me?
And high up the bells, you hear me?
Open a deep passage for me to cross
The angels wait with candles and funeral songs
But I go nowhere, you hear me?
Either none of us or both of us, you hear me?
And no gardener has ever managed in other times
—After such heavy winter and such north winds (you hear me?)
— One flower to gather. Only the two of us, you hear?
In the middle of the sea
And just from the will of love
We raised an entire island, you hear me?
With coves and capes and flowering precipices
Hear, hear,
Who’s talking to the waters? Who weeps? you hear?
Who searches for the other? Who shouts? you hear?
It’s I who is searching; It’s I who is weeping, you hear?
I love you, I love you, you hear?
Odysseas Elytis
Translated by Youlika K. Masry (© February 14, 2018)
===================
“Το Μονόγραμμα” του Οδυσσέα Ελύτη, το πιο όμορφο ποίημα αγάπης που γράφτηκε ποτέ…
ΤΟ ΜΟΝΟΓΡΑΜΜΑ
ΙΙΙ.
Έτσι μιλώ για σένα και για μένα
Επειδή σ’ αγαπώ και στην αγάπη ξέρω
Να μπαίνω σαν Πανσέληνος
Από παντού, για το μικρό το πόδι σου μες στ’ αχανή
σεντόνια
Να μαδάω γιασεμιά—κι έχω τη δύναμη
Αποκοιμισμένη, να φυσώ να σε πηγαίνω
Μεσ’ από φεγγαρά περάσματα και κρυφές της θάλασσας
στοές
Υπνωτισμένα δέντρα με αράχνες που ασημίζουνε
Ακουστά σ’ έχουν τα κύματα
Πώς χαιδεύεις, πώς φιλάς
Πώς λες ψιθυριστά το “τι” και το “ε”
Τριγύρω στο λαιμό στον όρμο
Πάντα εμείς το φως κι η σκιά
Πάντα εσύ τ’ αστεράκι και πάντα εγώ το σκοτεινό
πλεούμενο
Πάντα εσύ το λιμάνι κι εγώ το φανάρι το δεξιά
Το βρεμένο μουράγιο και η λάμψη επάνω στα κουπιά
Ψηλά στο σπίτι με τις κληματίδες
Τα δετά τριαντάφυλλα, το νερό που κρυώνει
Πάντα εσύ το πέτρινο άγαλμα και πάντα εγώ η σκιά
που μεγαλώνει
Το γερτό παντζούρι εσύ, ο αέρας που το ανοίγει εγώ
Επειδή σ’ αγαπώ καί σ’ αγαπώ
Πάντα εσύ τό νόμισμα καί εγώ η λατρεία που το
εξαργυρώνει:
Τόσο η νύχτα, τόσο η βοή στον άνεμο
Τόσο η στάλα στον αέρα, τόσο η σιγαλιά
Τριγύρω η θάλασσα η δεσποτική
Καμάρα τ’ ουρανού με τ’ άστρα
Τόσο η ελάχιστη σου αναπνοή
Που πια δεν έχω τίποτε άλλο
Μες στους τέσσερις τοίχους, το ταβάνι, το πάτωμα
Να φωνάζω από σένα και να με χτυπά η φωνή μου
Να μυρίζω από σένα και ν’ αγριεύουν οι άνθρωποι
Επειδή το αδοκίμαστο και το απ’ αλλού φερμένο
Δεν τ’ αντέχουν οι άνθρωποι κι είναι νωρίς, μ’ ακούς
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν αγάπη μου
Να μιλώ για σένα και για μένα
IV
Είναι νωρίς ακόμη μες στον κόσμο αυτόν, μ’ ακούς
Δεν έχουν εξημερωθεί τα τέρατα, μ’ ακούς
Τό χαμένο μου το αίμα και το μυτερό, μ’ ακούς
Μαχαίρι
Σαν κριάρι που τρέχει μες στους ουρανούς
Και των άστρων τους κλώνους τσακίζει, μ’ακούς
Είμ’ εγώ, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, μ’ ακούς
Σέ κρατώ καί σέ πάω καί σου φορώ
Το λευκό νυφικό τής Οφηλίας, μ’ ακούς
Πού μ’ αφήνεις, πού πας και ποιος, μ’ ακούς
Σου κρατεί το χέρι πάνω απ’ τους κατακλυσμούς
Οι πελώριες λιάνες και των ηφαιστείων οι λάβες
Θα’ ρθει μέρα, μ’ ακούς
Να μας θάψουν, κι οι χιλιάδες ύστερα χρόνοι
Λαμπερά θα μας κάνουν πετρώματα, μ’ ακούς
Να γυαλίσει επάνω τους η απονιά, μ’ ακούς
Των ανθρώπων
Και χιλιάδες κομμάτια να μας ρίξει
Στα νερά ένα – ένα, μ’ ακούς
Τα πικρά μου βότσαλα μετρώ, μ’ ακούς
Κι είναι ο χρόνος μιά μεγάλη εκκλησία, μ’ ακούς
Όπου κάποτε οι φιγούρες
Των Αγίων
Βγάζουν δάκρυ αληθινό, μ’ ακούς
Οι καμπάνες ανοίγουν αψηλά, μ’ ακούς
Ένα πέρασμα βαθύ να περάσω
Περιμένουν οι άγγελοι με κεριά και νεκρώσιμους ψαλμούς
Πουθενά δεν πάω, μ’ ακούς
Ή κανείς ή κι οι δύο μαζί, μ’ ακούς
Το λουλούδι αυτό της καταιγίδας καί, μ’ ακούς
Της αγάπης
Μιά για πάντα το κόψαμε
Και δέν γίνεται ν’ ανθίσει αλλιώς, μ’ ακούς
Σ’ άλλη γη, σ’ άλλο αστέρι, μ’ ακούς
Δεν υπάρχει τό χώμα, δεν υπάρχει ο αέρας
Που αγγίξαμε, ο ίδιος, μ’ ακούς
Και κανείς κηπουρός δεν ευτύχησε σ’ άλλους καιρούς
Από τόσον χειμώνα κι από τόσους βοριάδες, μ’ ακούς
Να τινάξει λουλούδι, μόνο εμείς, μ’ ακούς
Μές στή μέση της θάλασσας
Από το μόνο θέλημα της αγάπης, μ’ ακούς
Ανεβάσαμε ολόκληρο νησί, μ’ ακούς
Με σπηλιές και με κάβους κι ανθισμένους γκρεμούς
Άκου, άκου
Ποιος μιλεί στα νερά καί ποιος κλαίει – ακούς;
Ποιος γυρεύει τον άλλο, ποιος φωνάζει – ακούς;
Είμ’ εγώ που φωνάζω κι είμ’ εγώ που κλαίω, μ’ ακούς
Σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ μ’ ακούς.
Οδυσσέας Ελύτης, «Το Μονόγραμμα»
The English language is very poor to
translate this special poem.
There is no language on earth to translate exactly
the Greek language .
Poetry and language are meaningless if one cannot understand what is being said. The purpose of language is to communicate a message and in the church the purpose is worship and communication of the gospel.
As I said many times I agree with this statement. But on this occasion, reading one of the most beautiful poems ever written at any language, you have to have the sensitivity to appreciate that Greek is the only language on Earth spoken and written continuously for 3,000 years…
If this does not give you pause, there is nothing else to discuss here…
Thank God that we lived to 2022,
when there is instant translation with AI of English into ANY language and ANY language into English and soon into ANY other!
Its amazing what we Humans have accomplished the last two decades!
Lets continue living with GOOD WILL AMONG MEN AND IN PEACE!
PS:See in you tube ABUNDANCE by Peter Diamandis