====================

Tsounis Puts Himself In Danger

I found extremely interesting the first television interview granted by the ambassador of the United States of America in Athens, Giorgos Tsounis, to Nikos Hatzinikolaou and the ANT1 television station.

By Manolis Kottakis – estianews.gr

Interesting, because we saw both sides of the American diplomat with Greek origins. In the first part, Mr. Tsounis spoke in good Greek about the history of his family, his village, Platanos Nafpaktias, his father and mother, his fellow villagers, and his memories.

And he teared up when he recounted where his parents started in poverty and where he eventually ended up on his own merits. I was particularly impressed by the fact that he has kept the Aetoloakarnanian pronunciation in the language, which omits the vowels, highlights the consonants and shortens the articles.  As well as the fact that his vocabulary includes popular Greek phrases…

But the most interesting thing was that the American ambassador of Greek origin could not hold back his tears when he saw his father’s house in Platanos. Nice moment. As his fellow villagers explained, for decades now, he has been going to the local fairs; he is particularly cheerful, while he does not forget the traditional local pies that his Greek wife Olga learned to make. Authentic Greek.

This is the image that the ambassador showed in the first twenty minutes of his interview when he spoke the Greek language. But when he was asked in the second part to comment on Greek-Turkish representing another country and certainly not Greece, suddenly, his tone changed. From emotional, he became formal, detached, aloof, and neutral. Even the sound of his voice changed. Foreign. The warmth disappeared.

The man you saw on video, seconds before, crying while listening to the Greek national anthem at an event of expatriation, the same man – as a third party this time – called on Greece and Turkey to resolve their differences through dialogue on the basis of of International Law, without saying the slightest thing that could be misunderstood by Ankara. And, when asked whether the United States will again leave us alone or help us in a conflict, Mr. Tsounis expressed his confidence in the Greek Armed Forces, who will be called upon to defend the homeland. Not a word for help.

“Our” George became “other people’s George”, with pre-made tutorial answers. Mandatory, of course, because that is what his status stands for. His origin is Greek, but his conscience, if the national interest of the country he represents is at stake, obliges him to serve her and only her. I don’t find anything strange about it, to begin with. However, I think that Mr. Ambassador, with this interview and the two faces he showed, the nationally emotional and the cold American (which were constantly alternating, shocking us), puts himself in great political danger. He walks on a tightrope.

The following months will be particularly critical. Turkey will continue to provoke in the Aegean. Possibly take action as well. It is also possible that the United States will repeat its old face towards Greece and remain neutral in a Greek-Turkish conflict. If things develop favorably for Greek interests, Mr. Tsounis can also become a hero. But if things go wrong, he will be the perfect victim. The burden will fall on him, on “ours” who was in tears in front of the television cameras, on him the responsibilities for what he wanted to happen. He will be the perfect victim for the State Department as well.

And then, the problem for the main ambassador will be that he will no longer be able to visit his village, Platanos, in Nafpaktia. When you tear up in front of the cameras, speak the Greek language, behave like ours and win our hearts (it did at first), you create expectations. If they are refuted, the first one who will be called to explain is you. The main ambassador thus commits the political error of personifying American foreign policy to himself, constantly projecting his Greek origin.

Michael Sotirhos, a Greek-American, who also served as the American ambassador during the Mitsotakis administration from 1990-1993, did not leave a positive impression. Still, he did not expose himself to misunderstanding publicity. He did not change his face in seconds in front of the lens, alternating like Janus between the face of the sweet patriot and that of the distant diplomat and tumbler.

Acting and acting recitals are not appropriate when it comes to diplomats. It is better to know what to expect from the chief ambassador plainly, and bluntly than to create with his nice Aetoloakarnanian Greek and his nice character expectations that are not going to be fulfilled. So be careful, Mr. Ambassador, be careful! Lifestyle and emotions are one thing, and what is called “foreign policy” is another.

And one last thing: It’s wrong not to question an ambassador about nuclear war because, by his admission, he is subject to “constraints.” Ambassadors do not have guardians. This, with sincere appreciation.

Βρήκα εξόχως ενδιαφέρουσα την πρώτη τηλεοπτική συνέντευξη που παραχώρησε ο πρέσβης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής στην Αθήνα Γιώργος Τσούνης στον Νίκο Χατζηνικολάου και τον τηλεοπτικό σταθμό ΑΝΤ1.

Από τον Μανώλη Κοττάκη – estianews.gr

Ενδιαφέρουσα, διότι είδαμε και τις δύο όψεις του Αμερικανού διπλωμάτη με την ελληνική καταγωγή. Στο πρώτο μέρος, ο κύριος Τσούνης μίλησε σε καλά ελληνικά για την ιστορία της οικογένειάς του, το χωριό του, τον Πλάτανο Ναυπακτίας, τον πατέρα του και τη μητέρα του, τους συγχωριανούς του, τις μνήμες του.

Και βούρκωσε όταν διηγήθηκε από πού ξεκίνησαν οι γονείς του μέσα στη φτώχεια και πού τελικά έφτασε με την αξία του ο ίδιος. Μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση μάλιστα ότι έχει κρατήσει την αιτωλοακαρνανική προφορά στη γλώσσα, η οποία παραλείπει τα φωνήεντα, αναδεικνύει τα σύμφωνα και συντομεύει τα άρθρα. Για παράδειγμα, αντί να λέει «τους συγχωριανούς» έλεγε «τσ’ συγχωριανούς μου». «Τσ» – το «ου» το έτρωγε. Οπως επίσης και ότι στο λεξιλόγιό του περιλαμβάνονται λαϊκές ελληνικές φράσεις, όπως «με το στανιό».

Το πλέον ενδιαφέρον όμως ήταν ότι ο Αμερικανός πρέσβης με την ελληνική καταγωγή δεν κατάφερε να συγκρατήσει τα δάκρυά του όταν είδε το πατρικό του σπίτι στον Πλάτανο. Ωραία στιγμή. Οπως εξήγησαν οι συγχωριανοί του, για δεκαετίες τώρα πηγαίνει στα πανηγύρια της περιοχής, είναι ιδιαίτερα ευσυγκίνητος, ενώ δεν ξεχνά τις τοπικές παραδοσιακές πίτες που έμαθε η Ελληνίδα σύζυγός του Ολγα να φτιάχνει. Αυθεντικός Ελλην.

Αυτή είναι η εικόνα που έδειξε στο πρώτο εικοσάλεπτο της συνέντευξής του ο κύριος πρέσβης, όταν μιλούσε την ελληνική γλώσσα. Οταν όμως κλήθηκε στο δεύτερο μέρος να σχολιάσει τα Ελληνοτουρκικά εκπροσωπώντας μια άλλη χώρα και όχι βεβαίως την Ελλάδα, αίφνης ο τόνος του άλλαξε. Από συναισθηματικός έγινε υπηρεσιακός, αποστασιοποιημένος, απόμακρος, ουδέτερος. Ακόμη και ο ήχος της φωνής του. Ξένος. Η ζεστασιά εξαφανίστηκε.

Ο άνθρωπος που έβλεπες σε βίντεο, δευτερόλεπτα πριν, να δακρύζει στο άκουσμα του ελληνικού εθνικού ύμνου σε εκδήλωση της ομογένειας, ο ίδιος άνθρωπος -ως τρίτος αυτή τη φορά- καλούσε την Ελλάδα και την Τουρκία να λύσουν τις διαφορές τους με διάλογο επί τη βάσει του Διεθνούς Δικαίου, χωρίς να πει το παραμικρό που θα μπορούσε να παρεξηγηθεί από την Αγκυρα. Και, όταν ρωτήθηκε αν οι Ηνωμένες Πολιτείες θα μας αφήσουν και πάλι μόνους ή θα μας βοηθήσουν σε μια σύρραξη, ο κύριος Τσούνης εξέφρασε την εμπιστοσύνη του στις ελληνικές Ενοπλες Δυνάμεις που θα κληθούν να υπερασπιστούν το ημέτερο έδαφος. Ούτε λέξη για βοήθεια.

Ο «δικός μας» Γιώργος έγινε «ο Γιώργος των άλλων», με προκάτ απαντήσεις φροντιστηρίου. Υποχρεωτικώς βεβαίως, γιατί αυτό πρεσβεύει η ιδιότητά του. Η καταγωγή του είναι ελληνική, αλλά η συνείδησή του, αν διακυβευτεί το εθνικό συμφέρον της χώρας που εκπροσωπεί, τον υποχρεώνει να υπηρετεί αυτήν και μόνον αυτήν. Δεν βρίσκω τίποτε το περίεργο σε αυτό, κατ’ αρχάς. Ωστόσο θεωρώ ότι ο κύριος πρέσβης με τη συνέντευξη αυτή και με τα δύο πρόσωπα που έδειξε, το εθνικά συναισθηματικό και το ψυχρά αμερικανικό (τα οποία εναλλάσσονταν διαρκώς, προκαλώντας μας σοκ), βάζει τον εαυτό του σε μεγάλο πολιτικό κίνδυνο. Βαδίζει σε τεντωμένο σχοινί.

Οι μήνες που ακολουθούν θα είναι ιδιαίτερα κρίσιμοι. Η Τουρκία θα συνεχίσει να προκαλεί στο Αιγαίο. Ενδεχομένως να αναλάβει και δράση. Ενδεχομένως επίσης οι Ηνωμένες Πολιτείες να επαναλάβουν προς την Ελλάδα το παλαιό τους πρόσωπο και να παραμείνουν ουδέτερες σε μια ελληνοτουρκική σύρραξη. Αν τα πράγματα εξελιχθούν ευνοϊκά για τα ελληνικά συμφέροντα, ο κύριος Τσούνης μπορεί να γίνει και ήρωας. Αν όμως τα πράγματα πάνε στραβά, θα είναι το ιδανικό θύμα. Σε αυτόν θα πέσει το βάρος, στον «δικό μας» που δάκρυζε μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες, σε αυτόν οι ευθύνες για ό,τι ήθελε συμβεί. Θα είναι το ιδανικό θύμα και για το Στέιτ Ντιπάρτμεντ.

Και τότε, το πρόβλημα για τον κύριο πρέσβη θα είναι ότι πια δεν θα μπορεί να επισκεφθεί ούτε το χωριό του, τον Πλάτανο Ναυπακτίας. Οταν δακρύζεις μπροστά στις κάμερες, μιλάς την ελληνική γλώσσα, συμπεριφέρεσαι ως δικός μας και κερδίζεις τις καρδιές μας (το πέτυχε στην αρχή), δημιουργείς προσδοκίες. Που, αν διαψευστούν, ο πρώτος που θα κληθεί να δώσει εξηγήσεις είσαι εσύ. Ο κύριος πρέσβης διαπράττει λοιπόν το πολιτικό σφάλμα να προσωποποιεί την αμερικανική εξωτερική πολιτική στον εαυτό του, προβάλλοντας διαρκώς την ελληνική του καταγωγή.

Ο Μάικλ Σωτήρχος, επίσης Ελληνοαμερικανός, που θήτευσε στη θέση του Αμερικανού πρέσβη επί κυβερνήσεως Μητσοτάκη το 1990-1993, δεν άφησε θετικές εντυπώσεις μεν, αλλά δεν εξέθεσε τον εαυτό του σε παρεξηγήσιμη δημοσιότητα. Δεν άλλαζε πρόσωπο σε δευτερόλεπτα μπροστά στον φακό, εναλλάσσοντας σαν Ιανός το πρόσωπο του γλυκού πατριώτη με εκείνο του απόμακρου διπλωμάτη και τούμπαλιν.

Τα ρεσιτάλ υποκριτικής και ηθοποιίας δεν ενδείκνυνται όταν πρόκειται για διπλωμάτες. Καλύτερα είναι να ξέρουμε τι να περιμένουμε από τον κύριο πρέσβη καθαρά, ωμά και ξάστερα, παρά να δημιουργούνται με τα ωραία αιτωλοακαρνανικά ελληνικά του και τον ωραίο χαρακτήρα του προσδοκίες που δεν πρόκειται να εκπληρωθούν. Προσοχή λοιπόν κύριε πρέσβη, προσοχή! Αλλο το lifestyle και τα συναισθήματα, και άλλο αυτό που oνομάζεται «foreign policy».

Και κάτι τελευταίο: Είναι λάθος να μην τοποθετείται ένας πρέσβης σε ερώτημα για τον πυρηνικό πόλεμο, επειδή, όπως ομολογεί ο ίδιος, υπόκειται σε «περιορισμούς». Οι πρέσβεις δεν έχουν κηδεμόνες. Αυτά, με ειλικρινή εκτίμηση.