Θα πετύχουμε την “Ενωση”; Είμαστε όλοι Ελληνες…

ΦΩΤΟ: Από την κοπή πίτας των Ενώσεων Ελληνοαμερικανικών Οργανώσεων (Credit: Δημήτρης Τσάκας)

Του Στέλιου Τάτση

Από την ημέρα που πάτησα το πόδι μου στη Νέα Υόρκη ακούω την λέξη ΕΝΩΣΗ. Πέρασαν
55 χρόνια πό τότε και ακόμη μιλάμε για την Ένωση. Μήπως η λέξη ΕΝΩΣΗ έχει γίνει
κομπολόι δίχως χάντρες ; Διότι αν είχε χάντρες, κάποια χάνδρα θα αντιπροσώπευε την Ένωση και θα μπέρδευε τα δάχτυλα των ταχυδακτυλουργών, που ναι μεν γκαρίζουν Ένωση, αλλά δεν την επιθυμούν, προτιμούν το Αγγλοσαξονικό διαίρει και βασίλευε, χωρίς να
κάνουν ανάλυση της φράσης, παρασυρόμενοι από το διαίρει μόνο, γιατί το βασίλευε το
ερμηνεύουν λοξά από τη λέξη Βασιλιάς, ενώ στην ουσία το βασίλευε μιλά για τον ήλιο που
βασιλεύει, που δύει. Αυτό ακριβώς που συμβαίνει στην Ομογένεια.

Όπου βρεθείς και όπου σταθείς όλοι μιλούν για την Ένωση, την έχουμε πηδήξει τόσο πολύ που έχασε πλέον και την ομορφιά της και την παρθενιά της σε σημείο που την καταντήσαμε κόφα…  Όλος αυτός ο τσούρμος που παρευρέθηκε δεν πήγε για ουσιώδη σκοπό, πήγε γι’αυτό που έχει ανάγκη να τρίψει τον άγκωνά του με τον Αρχιεπίσκοπο, τον Γενικό Πρόξενο και να στραβολεμιάσει, να ξετσιτώσει τον λαιμό του στους φακούς. Μακάρι να μην ήταν μόνο αυτό και να υπήρχε κάποια ουσία, που να μας αφορά όλους, παρόντος και απόντας στην Πίτα. Αυτό που βγήκε έξω ήταν το: “πέσε πίτα να σε φάω”.

Ο λόγος που δεν γίνεται η Ένωση είναι γιατί αυτοί όλοι που δήθεν την επιδιώκουν δεν την θέλει κανένας, γι’αυτό εγώ ήθελα ο Υφυπουργός Αποδήμων να είναι μέσα από την ομογένεια και ήταν κρίμα που τελικά δεν έγινε. Εύχομαι κάποτε η λέξη Ένωση να πραγματοποιηθεί, να πάρει σάρκα και οστά, όσο συντομώτερο τόσο το καλύτερο, όμως για να γίνει θα πρέπει να γίνει από εμάς τους ίδιους, που φάγαμε τη ζωή μας εδώ, που μιλάμε την ίδια γλώσσα, το ίδιο βογγητό.

Δεν χρειαζόμαστε εξωγενείς παράγοντες που μας τρώνε τις σάρκες και το μεδούλι μας. Αυτοί δεν γνωρίζουν τον χτύπο της καρδιάς μας για την Πατρίδα και το μέλλον των παιδιών μας εμείς θα πρέπει να παλαίψουμε και να πνίξουμε τους εγωισμούς μας και τις οποισδήποτε διαφορές μας.  Χρειαζόμαστε έναν πυρήνα, οδηγό κατεύθυνσης, ο οποίος θα οργανώνει συγκεντρώσεις ουσίας δηλαδή θέματα με ουσία και με ανοιχτή συζήτηση και έκφραση γνώμης, χωρίς βρισιές η φωνασκίες κάθε φορά και ένα καυτό θέμα και για να έχουμε
τάξη και ησυχία να έχουμε φροντίσει να υπάρχει και αστυνομία για τους Τραμπούκους.

Τα θέματα της ομογένειας είναι υπόθεση δική μας και θα πρέπει να τα λύσουμε εμείς. Ας ξεκινήσουμε π.χ. με θέμα την ιθαγένεια των παιδιών μας και των εγγονιών μας, τα παιδιά Ελλήνων πρέπει αυτόματα να αποκτούν την Ελληνική Ιθαγένεια και όχι να χρειαζόμαστε ένα σωρό διατυπώσεις και οι παράνομοι να την αποκτούν τόσο εύκολα. Η επιστολική ψήφος για την οποίαν ψήφισαν νόμο παρωδία, ο νόμος που πέρασε η Βουλή είναι προσβολή για την ομογένεια και όμως ακόμα τους δεχόμαστε μετά Βαίων και κλάδων, πρέπει να αποβάλλομε αυτήν την ντροπιαστική, ταπεινωτική εικόνα του τριψίματος του αγκώνα…

Και να γίνει ακριβώς το αντίθετο, αν δεν κυνηγήσουμε την ουσία της Ένωσης δεν θα
φτάσουμε ποτέ στην Ιθάκη. Δεν μπορούμε να στηριζόμεθα σε εξωγενείς παράγοντες…. Θα τους Σεβόμαστε και θα τους αγαπάμε ως εκπροσώπους της Οικουμενικής Ορθόδοξης Εκκλησίας και του Επίσημου Ελληνικού Έθνους εφόσον συμπορεύονται και συμβάλλουν στους κοινούς μας σκοπούς και αγώνες. Τα χρόνια είναι πολύ δύσκολα και το αύριο απρόβλεπτο και πολύ επικίνδυνο, αν πορευτούμε σαν Παγκόσμιο Έθνος όλοι οι Έλληνες , άλλοι με το χρήμα, άλλοι με το καριοφίλι, άλλοι με την επιστήμη και άλλοι με την
πένα, υπάρχει η Ελπίδα της διαιώνισης.

Όμως ολόκληρο αυτό το δυναμικό που ανέφερα, πρέπει να έχει περίβλημα , την ΑΓΑΠΗ προς την κοινή μας Πατρίδα την Αθάνατη Ελλάδα και την αναμεταξύ μας ΑΓΑΠΗ ανεξίτηλη , αμόλυντο, ακομμάτιστη και χωρίς διακρίσεις . Θα μας ενώνει η φράση: “Είμαστε όλοι Έλληνες”.-