Του Στέλιου Τάτση
Oταν οι απόψεις συγκλίνουν ….. προς την ίδια κατεύθυνση σημαίνει πως κάτι δεν πηγαίνει καλά. Διάβασα την ιστιοσελίδα Εξάψαλμος του φίλου Σωτήρη Τζούμα, την ιστιοσελίδα του φίλου και συνεργάτη Νίκου Σταματάκη και τις απόψεις του Θόδωρου Καλμούκου στον Εθνικό Κήρυκα και είδα πως ταυτίζονται στο περίπου και με τις δικές μου απόψεις, τις οποίες έχω αναφερθεί πολλές φορές, άλλοτε με ήπιο και άλλοτε με έντονο τρόπο .
Ο Καρλούτσος διαχρονικά απέδειξε ότι δεν υπήρξε αφοσιωμένος ποτέ σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό του , απλά έπαιζε τον αφοσιωμένο για να εξυπηρετείται ο ίδιος κατά το δοκούν. Ο Ελπιδοφόρος από την άλλη πλευρά δείχνει πως δεν ενδιαφέρεται να γραφτεί το όνομά του εις την Βασιλείαν των Ουρανών, όπως αναφέρει ο Σωτήρης Τζούμας, διότι απλά δια των πράξεών του δείχνει ότι δεν τα πιστεύει. Ο δε Πατριάρχης όχι μόνο δεν πατά φρένο στις ορέξεις και πράξεις το Ελπιδοφόρου αλλά δείχνει πως οι ιδέες του συμπορεύονται με εκείνες του Αμερικής.
Τελευταία ο Έλπι κατάλαβε πως ο Καρλούτσος το έπαιζε συγκυβερνήτης και οι σχέσεις όχι μόνο πάγωσαν αλλά και αποφεύγει ο ένας τον άλλον όπως ο διάβολος το λιβάνι. Ήδη στην κοινότητα έχει γίνει μεγάλη ζημιά, από την μια ο κορονοϊός και από την άλλη οι επιβαρύνσεις και οι προστριβές. Οι μικρομεσαίοι ομογενείς προσανατολίζονται σε λύσεις εκτός των συνηθισμένων παραδοσιακών χώρων με αποτέλεσμα να επέρχεται οικονομική στένωσης και η απαγορευτική εικόνα των πολλών κενών καθισμάτων, που προβληματίζει τις διοικήσεις και τους λειτουργούς κληρικούς η χαρά των οποίων είναι να βλέπουν τους ναούς ασφυκτικά γεμάτους. Εκκλησία δεν είναι τα ντουβάρια αλλά οι πιστοί σ’ένα περιβάλλον που σε συνδέει με το υπερπέραν – που είναι η Ελπίδα και η επικοινωνία του πιστού με τον δημιουργό του. Όλα αυτά που συμβαίνουν δημιουργούν μίαν ακαταστασίαν, μία ανασφάλεια στις τάξεις των κληρικών και των λαϊκών σε σημείο που να δημιουργούνται πολλά και
μεγάλα ερωτηματικά και χωρίς τις δέουσες απαντήσεις και εξηγήσεις.
Άραγε έχει σκεφτεί ποτέ κανένας τι θα συμβεί αν αύριο μεθαύριο βρεθούμε σε έναν
κατακερματισμό Μητροπόλεων με ανεξάρτητες Μητροπόλεις; Οι χαμένες μπροστά σε μια τέτοια κατάσταση θα είναι η Ομογένεια και η Ελλάδα μας. Δεν ξέρω, ίσως και να επιδιώκεται η αποδυνάμωση της ομογένειας με την εντολή της Άγκυρας….
Οι γενναίες αποφάσεις λαμβάνονται από γενναίους ηγέτες και ο Παναγιότατος δυστυχώς έχει δώσει δείγματα που δεν είναι παραδείγματα γενναίου και Σοφού ηγέτη, Ουκρανία-Αμερική – Αυστραλία κλπ. Τώρα πλέον στο απόγειο, στο λυκόφως της ζωής του δεν γνωρίζω αν υπάρχει περίσσευμα δυνάμεων δια να διορθώσει τα δικά του τα λάθη και τα λάθη των άλλων, και να σώσει το πλοίο που πορεύεται προς τα βράχια…
Μία μάτ κίνηση που μπορεί να σώσει όλη την κατάσταση είναι να πετάξει μερικούς,
μερικούς έξω από την γέφυρα και ν’αρπάξει ο ίδιος το πηδάλιο, όπως έκανε ο Χριστός στον ναό του Σολομώντος. Ποτέ δεν είναι αργά, αρχής γενομένης από την Αμερική και την Αυστραλία που είναι οι σπουδαιότερες επαρχίες του Οικουμενικού θρόνου. Ειλικρινά απορώ και εξίσταμαι Παναγιώτατε τι ήταν αυτό το τεκμήριο που σας έκανε να δώσετε την Πλοιαρχία του Τεράστιου Κρουαζιερόπλοιου που ονομάζεται Αυστραλία σ’ένα δόκιμο πλοίαρχο χωρίς υπηρεσία. Ο Καπετάνιος που δέχεται τους κόλακες και τους ρουφιάνους είναι εκ των πραγμάτων αποτυχημένος.
Κάποτε ήλθε στο γραφείο μου ένας τέτοιος ρουφιάνος και μου ζήτησε να μου μιλήσει, έλα μέσα του λέγω, πέρασε μέσα και του είπα να καθίσει, λέγε λοιπόν τι έχεις να μου πείς, άρχισε να μου λέγει κάποιον που με κατηγορούσε. Όταν τέλειωσε του είπα: “Περίμενε να φωνάξω αυτόν που με κατηγορεί να τα πείς μπροστά του”. Εινε αμέσως λαγός, γκρεμοτσακίστηκε στις σκάλες από τον φόβο του να συναντηθεί με αυτόν που
ρουφιάνευε. Αυτό είναι μήνυμα προς κάθε κατεύθυνση.
Αν δεν άκουγε ο Μακάριος τους ρουφιάνους δεν θα βαρούσε γροθιά στο μαχαίρι, γιατί
αυτό έκανε και μάλιστα από ότι διαδίδει ο ίδιος με την δική σας συγκατάθεση, παρά
το γεγονός ότι γνωρίζατε πολύ καλά τον Παπά Λευτέρη. Οι κατώτεροι σέβονται τους ανωτέρους των όταν οι ανώτεροι σέβονται τους κατώτερούς των. Τα προβλήματα δεν λύνονται με τους ρουφιάνους αλλά κατ’ιδίαν με ανδρισμό, άνδρας με άδρα, Δεσπότης με τον Παπά του γιατί και οι δύο υπηρετούν τον Χριστόν, την Εκκλησία και τους πιστούς.
Τώρα ο Παπά Λευτέρης παρά την ηλικία του έγινε ακόμη πιο δυνατός, γιατί η δυναμή του πηγάζει από τον Χριστό , τον μόνο πλέον Αρχιερέα που μνημονεύει και από τους
χιλιάδες κόσμο που τον ακολουθούν. Μάλιστα Παναγιώτατε το γνωρίζετε εσείς καλύτερα από όλους, ο Παπά Λευτέρης, ο αδελφός μου, για τον οποίον είμαι υπερήφανος, από οικονομικής πλευράς είναι γυμνός, αλλά παραφορτωμένος από πίστη και αφοσίωση προς αυτόν που ετάχθη να υπηρετήσει και αυτό είναι που του δίνει δύναμη και κουράγιο να παλεύει τον εχθρό και να υπηρετεί τον Θεό και τους πιστούς που τον ακολουθούν όπου και να πάει.
Η δική του καινούργια Εκκλησία του Αγίου Παισίου έχει μόνο έναν Αρχιερέα τον Χριστόν και κανέναν άλλο στο σβέρκο του. Ο εγωισμός, η εξουσία και ο υλισμός των κεφαλών (ευτυχώς που υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις) έχουν κάνει τεράστια ζημιά στο χριστεπώνυμο ποίμνιο..
Δυστυχώς Παναγιώτατε αποτύχατε, το πλοίο πλησιάζει τα βράχια, ο χρόνος και η απόσταση σε λίγο μηδενίζονται , διώξτε άμεσα τους ναυτίλους σας τον της Αμερικής… Και τον της Αυστραλίας ….. αν δεν το πράξετε η ευθύνη θα βαραίνει εσάς και θα είναι πολύ πιο βαριά και από την μαρμαρόπλακα……
