ENGLISH TRANSLATION FOLLOWS
Του Δημήτρη Καπράνου – estianews.gr
Ἡ ἐμπειρία μου ἀπό τούς τομεῖς τοῦ Δημοσίου στούς ὁποίους κλήθηκα νά βοηθήσω, δέν εἶναι καί ἡ καλύτερη.
Ὡστόσο, στήν πορεία (σύντομη εὐτυχῶς) κατάλαβα ὅτι ὅλα εἶναι θέμα προσώπων καί διαχειρίσεως χαρακτήρων. Ὡστόσο, παντοῦ μποροῦσες εὔκολα νά διακρίνεις αὐτό πού οἱ παλαιότεροι ἀποκαλοῦσαν «μενταλιτέ τοῦ Δημοσίου». Ἐμπόδια καί καθυστερήσεις, τίς ὁποῖες ἔπρεπε νά παρακάμψεις μέ τόν διάλογο, χωρίς νά προκαλέσεις τριβές καί, φυσικά, ἀντιπαραθέσεις. Ἔχανες, ὅμως, πολύτιμο χρόνο.
Θυμᾶμαι τήν καχυποψία τῶν συνδικαλιστῶν ὅταν ἐξασφαλίσαμε κάποιες δυνατές χορηγίες γιά τήν διενέργεια βελτιωτικῶν ἐργασιῶν στό κτήριο τοῦ Νοσοκομείου. «Καί γιατί τώρα αὐτός ἐνδιαφέρεται καί μᾶς δίνει λεφτά;» ρωτοῦσαν. «Τί θά πεῖ αὐτό; Ἐπειδή τοῦ τό ζήτησα ἐγώ, πού τόν γνωρίζω τριάντα χρόνια καί μέ γνωρίζει κι αὐτός, καί τόν ἔπεισα» τούς ἔλεγα. Ἀλλά θεωροῦσαν κακό νά ποῦν εὔκολα τό «ναί» στήν διοίκηση, πού «δέν ἦταν τοῦ κόμματος.» Τελικά, μέ τόν διάλογο, κάτι καταφέραμε. Ἀλλά χάναμε χρόνο. Τά θυμήθηκα ὅλα αὐτά, διαβάζοντας ἕνα πόστ τοῦ φίλου μου νομικοῦ, Πάνου Μπιτσαξῆ, ὁ ὁποῖος διετέλεσε Γενικός Γραμματεύς Ἀθλητισμοῦ.
«Δεκάδες φορεῖς ἐποπτευόμενοι ὁ καθένας μέ τήν ἰδιαιτερότητά του. Ὁμοσπονδίες, στάδια καί πλῆθος σωματείων. Τά λεφτά στόν κουβᾶ καί ἡ μικροπολιτική φαυλότητα ἦταν διαχρονικός κανόνας. Ἄρχισε μιά μάχη ἐξορθολογισμοῦ καί κριτηρίων, ἀλλά δέν εἶναι τοῦ παρόντος νά τά πῶ, δέν ἐνδιαφέρουν πιά.
Ἐκεῖ πού εἶχα τελειώσει τό κύκλο καί ζοῦσα τίς γκρίνιες τῶν μειώσεων στίς χρηματοδοτήσεις καί ἀρνήσεις αἰτημάτων θολῆς κατεύθυνσης καί κριτικῆς στά κριτήρια πού ἔθετα, τά ὁποῖα ξεβόλευαν καί ἔφερναν συγκρούσεις, ἔρχεται ἡ “ἁρμόδια” καί μοῦ φέρνει ἕνα σχέδιο ἀπόφασης. Εἶναι, μοῦ λέει, ἡ ἐπιχορήγηση τοῦ ΚΕΙΠΠ. “Τί εἶναι αὐτό;” ρώτησα. “Κέντρο ἐκπαίδευσης ἱππασίας” μοῦ λέει.
Ἄναυδος ἐγώ. “Καί τί κάνει αὐτό;” ξαναρωτάω. “Δέν ξέρουμε, κύριε Γενικέ, τί κάνει, ἐμεῖς εἴμαστε ἁρμόδιοι μόνο νά τοῦ στέλνουμε χρήματα”. “Καλά, καί στέλνετε χρήματα χωρίς νά ξέρετε τί κάνει;”. “Ἔτσι γίνεται ἐδῶ καί πέντε χρόνια” μοῦ ἀπαντᾶ. Ἡ πολιτική ὀρθότης δέν εἶχε ἀκόμα ἐπικρατήσει. Πάτησα ἕνα ἄγριο καυγᾶ χωρίς κακές λέξεις. “Φέρτε μου τό τηλέφωνο” φώναξα. Παίρνω ὁ ἴδιος. “ΚΕΙΠΠ ἐκεῖ; Παρακαλῶ, θέλω νά ἐκπαιδευθῶ στήν ἱππασία. Πότε νά ἔρθω;”. “Δέν γίνεται, κύριε. Ἔχουμε ἀναστείλει τά προγράμματα ἀπό τό 2004” ἀπαντᾶ ἡ ὑπάλληλος.
Τριάντα δύο ὑπάλληλοι χωρίς καμμία πραγματική δραστηριότητα ἔπαιρναν τόν μισθό κατ’ οἶκον. Ἔχαιραν μονιμότητος. Νοσηλεύτριες κτηνῶν, κτηνίατροι, ὀδοντίατροι, σταυλίτες, βοηθοί. “Πόσα ἄλογα ἔχετε;” ρώτησα ἀγριεμένος. “Δώδεκα, ἀλλά τέσσερα εἶναι ὑπέργηρα, τρία εἶναι ἔγκυα, ἕνα ἔχει μεγάλο πρόβλημα μέ τό νύχι του καί τά ἄλλα εἶναι μικρόσωμα, δέν ἀντέχουν!” μοῦ λέει.
Ἡ μόνη εἰδικότητα πού ἦταν ἀναγκαία ἦταν ὁ Ψυχίατρος ἀλόγων. Ἀλλά δέν εἴχαμε τέτοια. Τά κακόμοιρα κλεισμένα ἔπασχαν ἀπό ἀνία, ἀπό κατάθλιψη. Τριάντα δύο ὑπάλληλοι γιά δώδεκα ἀνενεργά καταθλιπτικά ἄλογα!
Τό ΚΕΙΠΠ καταργήθηκε. Τά ἄλογα διετέθησαν γιά ἐκπαιδευτική ψυχαγωγική ἱππασία σέ παιδιά μέ νοητική ὑστέρηση, οἱ ὑπάλληλοι πῆραν μετάταξη, δέν ἔχασαν τή δουλειά τους. Μᾶς πῆρε ἕνα χρόνο γιά νά γίνει αὐτό. Ἡ συνεννόηση τῶν συναρμόδιων ἦταν χελωνοειδής. Ἐν ὅσῳ γινόταν ἡ μετάβαση, μέγας καί πολύς παράγων τοῦ ΠΑΣΟΚ σέ θεσμική θέση, ἀείμνηστος πλέον, μέ πῆρε τηλέφωνο. “Μήν τούς πειράζεις αὐτούς, δέν εἶναι δεξιοί, εἶναι δικά μας παιδιά, ἐμεῖς τούς βάλαμε, ἡ ΝΔ τούς κράτησε»…
Ἑλλάς, τό μεγαλεῖό σου.
=============================
The absurdities and …horses of the Greek public
By Dimitris Kapranos – estianews.gr
My experience in the public sector that I was called to help is not the best.
However, along the way (fortunately shortly) I realized that everything is a matter of people and character management. However, everywhere you could easily distinguish what the elders called “public mentality”. Obstacles and delays, which you had to bypass with dialogue, without causing friction and, of course, confrontations. However, you lost valuable time.
I remember the trade unionists’ suspicion when we secured strong sponsorships for carrying out improvement works in the Hospital building. “And why is he now interested and giving us money?” they asked. “What does this mean? Because I asked him for it, as I have known him for thirty years and he knows me too, and I convinced him” I told them. But they considered it bad to easily say “yes” to the administration, which “didn’t belong to the party.” Finally, with the dialogue, we achieved something. But we were wasting time. I remembered all this, reading a post by my lawyer friend, Panos Bitsax, who served as General Secretary of Sports.
“Dozens of clerks supervised each with their own particularity. Federations, stadiums and number of clubs. Money in the bucket and petty political meanness was an eternal rule. A battle of rationalization and criteria began, but it is not for the present to say them, they are no longer of interest.
Where I had finished the cycle and was living the complaints of reductions in funding and denials of items with unclear direction and criticism of the criteria I set, which were confusing and brought conflicts, the “authority” comes and brings me a draft decision. It is, he tells me, the KEIPP grant. “What is this;” I asked. “Equestrian training center” he tells me.
Up I go. “And what does that do?” I ask again. “We don’t know, Mr. General, what he is doing, we are only competent to send him money.” “Good, and you send money without knowing what it does?” “It’s been like this here for five years,” he replies. Political correctness had not yet prevailed. I got into a wild fight with no bad words. “Bring me the phone” I shouted. I take it myself. “KEIPP there? Please, I want to learn horse riding. When should I come?”. “It’s not possible, sir. We have suspended the programs since 2004” answers the employee.
Thirty-two employees without any real activity took their salary sitting at home. They rejoiced in permanent employment. Animal nurses, vets, dentists, groomers, assistants. “How many horses do you have?” I asked angrily. “Twelve, but four are overweight, three are pregnant, one has a big problem with his nail and the others are small, they can’t stand it!” it tells me.
The only specialty that was necessary was the Horse Psychiatrist. But we didn’t have that. The ill-matched ones suffered from anxiety, from depression. Thirty-two employees for twelve inactive depressing horses!
The KEIPP was abolished. The horses were arranged for educational recreational riding for children with mental retardation, the employees were transferred, they did not lose their jobs. It took us a year to do this. The coordination of the co-authors was turtle-like. As far as the transition was taking place, a great and many member of PASOK in an institutional position, now deceased, called me. “Don’t bother them, they are not right-wing, they are our children, we put them in, the ND kept them”…
Greece, your majesty.
