The Archbishop of Australia Deliberately Confuses Obedience With Walling Off

PHOTO: The blatantly heretic Patriarch picked an equally heretic follower as Archbishop of Australia…

EDITOR’S NOTE (Nick Stamatakis) In this wonderfully clear and concise piece, Irini Ioannidou discusses the case of Papa-Lefteris Tatsis, who is acting following the canons of Orthodoxy in contrast with Pat. Bartholomew and AB Makarios, the supporters of Papism and infallibility.  “The Church as a whole, as a crew, is infallible. But, it is not excluded that its members and even patriarchs, bishops, priests and monks, or laymen may go astray. In fact, in all the great heresies, the leaders and leaders were patriarchs, bishops, priests, and sometimes synods of bishops…”

In such a case, the true faithful must “wall off” meaning that they have to separate themselves from communion with the heretics: “Those who separate themselves from communion with their (Archpriest) President, due to any heresy that is heavily accused by Holy Councils or by Fathers, that he (the Bishop) currently preaches in public, openly to the Church, these persons who Wall themselves Off from any Communion with such accused Bishop prior to any thorough examination by Council, not only are not subject to any canonical penalty but are also worthy of the honor befitting the Orthodox, because they have condemned, not true “Bishops,” but False-Bishops and False-Teachers. These Walled Off believers have not severed the unity of the Church by schism…”  This interpretation above resulted from research submitted by a respected Orthodox Theology professor…

Those of you interested in more, please visit www.wallingoff.com.

ONE FINAL WORD: THE HERETICS, BARTHOLOMEW, MAKARIOS, ELPIDOPHOROS, AND THE REST NEED TO BE REMOVED FROM ORTHODOXY, NOT THE TRUE FAITHFUL.

BELOW IS THE ARTICLE IN THE ORIGINAL GREEK AND IN ENGLISH TRANSLATION

=========================

PHOTO: Papa-Lefteris Tatsis

Ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας μιλά για την υπακοή και υπαινίσσεται την Αποτείχιση

της Ειρήνης Ιωαννίδου – katanixi.gr

Oι ιδέες που προάγει ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας είναι ξένες προς την Ορθόδοξη διδασκαλία αλλά γνώριμες στη Δύση και φυσικά στη νέα παπίζουσα εκκλησιολογία του Φαναρίου…

Ο Αρχιεπίσκοπος Αυστραλίας κ.Μακάριος την Κυριακή της Ορθοδοξίας άδραξε την ευκαιρία και στο κήρυγμά του αναφέρθηκε για μία ακόμη φορά, μετά την πρόσφατη ιερατική σύναξη, στην υποχρέωση του ιερέα για υπακοή στον επίσκοπο και τη μνημόνευσή του. Η πρόσφατη Αποτείχιση ιερέα της Αρχιεπισκοπής αποτελεί την προφανή αιτία της επιμονής του στο θέμα αυτό.

«Η Εκκλησία μάς σώζει. Δε σώζουμε εμείς την Εκκλησία», υπογράμμισε και συνέχισε: «Κάθε πιστός πρέπει να είναι συνδεδεμένος με την ενορία του, στην οποία ο ιερέας πρέπει να ανήκει στην τοπική Αρχιεπισκοπή και να μνημονεύει τον κανονικό επίσκοπο. Όλα τα άλλα είναι σχήματα δαιμονικά και δεν οδηγούν στη σωτηρία, αλλά στον δαιμονισμό», επισήμανε χαρακτηριστικά.

Όλα όσα εξέφρασε ο κ.Μακάριος θα ήταν σωστά, αν δεν μιλούσε για απροϋπόθετη υπακοή και μνημόνευση της ανώτερης εκκλησιαστικής αρχής. Oι ιδέες που προάγει είναι ξένες προς την Ορθόδοξη διδασκαλία αλλά γνώριμες στη Δύση και φυσικά στη νέα παπίζουσα εκκλησιολογία του Φαναρίου. Η παπική διδασκαλία περί του αλάθητου, σύμφωνα με το οποίο ο Πάπας είναι ο μόνος κανόνας της Πίστεως και μπορεί να εκφράσει καινούργια δόγματα ακόμη και αντίθετα προς διδασκαλία της Εκκλησίας, τα οποία όλοι οι πιστοί οφείλουν να τα παραδεχθούν για να μην αποκοπούν από τη σωτηρία, είναι άγνωστος για την Ορθοδοξία. Οι ίδιοι οι παπικοί ομολογούν ότι «Αν ο Πάπας καμιά μέρα επιβάλη αμαρτίες και απαγορεύση αρετές, η Εκκλησία είναι υποχρεωμένη να πιστεύση ότι οι αμαρτίες αυτές είναι καλές και ότι οι αρετές εκείνες είναι κακές».

Στην Αληθινή Πίστη, την Ορθοδοξία, όταν κανείς μιλάει για υπακοή στην Εκκλησία, πρέπει να λαμβάνει υπόψη του ότι αυτή δεν αποτελείται μόνο από τους ζώντες πιστούς και από τους διοικούντες, αλλά και από τους προϋπάρξαντες Αγίους και πιστούς, από τους μεγάλους Πατέρες και Διδασκάλους, που καθόρισαν και ανέπτυξαν στα συγγράμματα και στις άγιες συνόδους τά της Πίστεως και της Ζωής της Εκκλησίας. Σε αυτή την περίπτωση μάλιστα δεν υπάρχει απόλυτη μοναρχία όπως στην περίπτωση του Παπισμού, αλλά θαυμαστή ομοφωνία, ώστε να υπάρχει η λεγομένη «συμφωνία των Πατέρων» (Consensus Patrum).

Η Εκκλησία ως σύνολο, ως πλήρωμα, είναι αλάθητη. Αλλά, δεν αποκλείεται να πλανηθούν μέλη της και ακόμη πατριάρχες, επίσκοποι, ιερείς και μοναχοί ή λαϊκοί. Μάλιστα, σε όλες τις μεγάλες αιρέσεις πρωτοστάτες και αρχηγοί ήταν πατριάρχες, επίσκοποι, ιερείς, μερικές φορές και σύνοδοι επισκόπων. Πόσες ψυχές θα είχαν χαθεί αν έσκυβαν το κεφάλι στο ξένο και αιρετικό;

Ο Ομότιμος Καθηγητής της Θεολογικής Σχολής ΑΠΘ, θα γράψει σχετικά: «Πολλές φορές ἡ ὑπακοή μᾶς χωρίζει ἀπό τόν Θεό, ὅταν ὑπακούουμε σέ ἐπισκόπους πού δέν ὀρθοτομοῦν τόν λόγο τῆς ἀληθείας καί ἐνισχύουν αἱρέσεις καί σχίσματα. Μέ τήν ὑπακοή ἰσχύει ὅτι καί μέ τήν μεγάλη ἀρετή τῆς εἰρήνης. Οὔτε ἡ εἰρήνη καί ἡ ὁμόνοια εἶναι πάντοτε καλά καί ἀγαθά, ὅταν μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Θεό. Εἶναι ἀποφθεγματική καί παναληθής ἡ διδασκαλία δύο μεγάλων Ἁγίων Πατέρων, οἱ ὁποῖοι προτιμοῦν τόν πόλεμο καί τήν διάσταση, ὅταν ἡ εἰρήνη καί ἡ ὁμόνοια μᾶς χωρίζουν ἀπό τόν Θεό. Ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Θεολόγος λέγει ὅτι «κρείττων γάρ ἐπαινετός πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ».

Ὅταν ἑπομένως προσβάλλεται ἡ εὐσέβεια, προσβάλλονται ἡ Πίστη καί τά δόγματα τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι ἀδιανόητο καί ἀσεβές νά ὑπακούουμε εἰς ὅσους τά προσβάλλουν, μέ τήν δικαιολογία πώς δέν πρέπει νά προκαλέσουμε διαιρέσεις καί σχίσματα. Τίς διαιρέσεις καί τά σχίσματα τά προκαλοῦν ὅσοι διδάσκουν αἱρέσεις ἤ ἀποδέχονται αἱρέσεις, καί ὄχι ὅσοι διαφωνοῦν καί διακόπτουν τήν κοινωνία μέ τούς αἱρετικούς καί αἱρετίζοντες. Τήν ὁλοφάνερη αὐτή ἁγιογραφική καί πατερική διδασκαλία τήν ἐξέφρασε ἀξιωματικά καί ἀναντίρρητα ὁ 15ος κανών τῆς Πρωτοδευτέρας Συνόδου τῆς Κωνσταντινούπολης ἐπί Μ. Φωτίου (861), ὁ ὁποῖος ἁπλᾶ καί καθαρά λέγει ὅτι, ὅταν κάποιος πατριάρχης, μητροπολίτης ἤ ἐπίσκοπος κηρύσσει φανερά, «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ», αἵρεση, καταδικασμένη ἀπό Πατέρες καί Συνόδους, τότε διακόπτεται ἡ μνημόνευση τοῦ ὀνόματος τοῦ πατριάρχη, μητροπολίτη ἤ ἐπισκόπου μέσα στή θεία Λατρεία. Αὐτοί δέ πού μέ τόν τρόπο αὐτό ἀποτειχίζονται, ὑψώνουν δηλαδή ἕνα τεῖχος προστασίας ἀπό τόν αἱρετικό ἤ αἱρετίζοντα προεστῶτα, πρέπει ὄχι μόνο νά μή τιμωροῦνται, ἀλλά νά ἐπαινοῦνται, διότι προφυλάσσουν τήν Ἐκκλησία ἀπό τίς αἱρέσεις καί τά σχίσματα. Ἡ διακοπή ἑπομένως μνημόνευσης τοῦ ὀνόματος αἱρετικοῦ ἤ αἱρετίζοντος ἐπισκόπου, καί μάλιστα «πρό συνοδικῆς διαγνώσεως», δηλαδή πρίν νά καταδικασθεῖ ὡς αἱρετικός ἀπό σύνοδο, εἶναι τό μόνο ἱεροκανονικό μέσο πού διαθέτουμε οἱ Ὀρθόδοξοι, γιά νά σταματήσουμε τήν ἐξάπλωση καί διάδοση τῆς αἵρεσης στό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας».

Υπήρξαν πολλές περιπτώσεις Αγίων που λοιδορήθηκαν και χαρακτηρίστηκαν «πλανεμένοι» ή «εκτός Εκκλησίας» από την ανώτερη Εκκλησιαστική αρχή τους, η οποία εξέπιπτε σε μία ή περισσότερες αιρετικές διδασκαλίες και δηλητηρίαζε το πλήρωμα. Για το θέμα της ομολογία και του αγώνα σε περιπτώσεις που κινδυνεύει η πίστη μας, οι άγιοι πατέρες είναι κατηγορηματικοί. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης, ο οποίος σημειώνει ότι «Είναι εντολή Κυρίου να μη σιωπά κάποιος σε περίσταση που κινδυνεύει η Πίστη. Διότι λέγει “Λάλει και μη σιωπήσης” [Πράξ. 18, 9]. Και “Εάν υποχωρήση δεν ευδοκεί η ψυχή μου σ’ αυτόν” [Εβρ. 10,38]. Kαί “Αν αυτοί σιωπήσουν, οι λίθοι θα κράξουν” [Λουκ. 19, 40]. Ώστε όταν πρόκειται περί πίστεως, δεν είναι δυνατόν να πη κανείς “Εγώ ποιός είμαι”; »

=================

The Archbishop of Australia talks about obedience and hints at Walling Off

The ideas promoted by the Archbishop of Australia are foreign to Orthodox teaching but familiar to the West and of course to the new papist ecclesiology of the Fanarios…

By Irene Ioannidou – katanixi.gr

The Archbishop of Australia, Mr. Makarios, on Sunday of Orthodoxy, seized the opportunity, and in his sermon, he referred once again, after the recent priestly meeting, to the priest’s obligation to obey the bishop and his commemoration. The recent impeachment of a priest of the Archdiocese is the obvious reason for his insistence on this matter.

“The Church saves us. We are not saving the Church”, he underlined and continued: “Every believer must be connected to his parish, in which the priest must belong to the local Archdiocese and commemorate the canonical bishop. All the others are demonic schemes and do not lead to salvation, but to demonization,” he pointed out.

Everything that Mr. Makarios expressed would be correct if he did not talk about unconditional obedience and remembrance of the higher ecclesiastical authority. The ideas he promotes are foreign to Orthodox teaching but familiar to the West and, of course, to the new papist ecclesiology of the Phanar. The papal teaching on infallibility, according to which the Pope is the only rule of Faith and can express new doctrines even contrary to the teachings of the Church, which all believers must accept in order not to be cut off from salvation, he is unknown to Orthodoxy. The papists confess that “If the Pope some day imposes sins and prohibits virtues, the Church is obliged to believe that these sins are good and that those virtues are bad.”

In the True Faith, Orthodoxy, when one speaks of obedience to the Church, one must take into account that it is not only composed of the living faithful and of the rulers, but also of the pre-existing Saints and believers, of the great Fathers and Teachers, who defined and developed in the writings and the holy synods the Faith and Life of the Church. In this case, in fact, there is no absolute monarchy as in the case of the Papacy, but a remarkable unanimity, so that there is the so-called “consensus of the Fathers” (Consensus Patrum).

The Church as a whole, as a crew, is infallible. But, it is not excluded that its members and even patriarchs, bishops, priests and monks or laymen may go astray. In fact, in all the great heresies the leaders and leaders were patriarchs, bishops, priests, and sometimes synods of bishops. How many souls would have been lost if they had bowed their heads to the foreigner and the heretic?

An Emeritus Professor of the Thessaloniki Theological School wrote about this: “Many times obedience separates us from God, when we obey bishops who do not correct the word of truth and strengthen heresies and schisms. With obedience it is true that with the great virtue of peace. Nor is peace and unity always good and good, when they separate us from God. The teaching of two great Holy Fathers, who prefer war and separation, when peace and unity separate us from God, is anecdotal and absolutely true. Saint Gregory the Theologian says that “it is a praiseworthy war of God’s separating peace”.

Therefore, when piety is insulted, the Faith and the doctrines of the Church are insulted, it is unthinkable and disrespectful to obey those who insult them, with the excuse that we should not cause divisions and schisms. Divisions and schisms are caused by those who teach heresies or accept heresies, and not by those who disagree and interrupt communion with heretics and heretics. This obvious hagiographical and patristic teaching was officially and irrefutably expressed by the 15th canon of the First and Second Council of Constantinople of Photius (861), who simply and clearly says that, “when a patriarch, metropolitan or bishop preaches openly, “bareheaded “, heresy, condemned by the Fathers and Synods, then the commemoration of the name of the patriarch, metropolitan or bishop in the Divine Worship is interrupted. Those who in this way disobey themselves, that is, raise a wall of protection from the heretical or heretical prelate, should not only not be punished, but should be praised, because they protect the Church from heresies and schisms. The cessation of commemoration of the name of a heretical or heretical bishop, and in fact “prior to a synodal diagnosis”, that is, before he is condemned as a heretic by a synod, is the only canonical means that we Orthodox have at our disposal, to stop the spread and propagation of heresy in the crew of the Church”.

There have been many cases of Saints who were censured and labeled “astray” or “outside the Church” by their higher Church authority, who fell into one or more heretical teachings and poisoned the crew. On the subject of confession and struggle in cases where our faith is at risk, the holy fathers are categorical. A typical example is Saint Theodore the Studite, who notes that “It is the Lord’s command that one should not be silent in a situation where the Faith is in danger. Because it says “Talk and do not stay silent” [Acts 18, 9]. And “If yielding does not delight my soul in him” [Heb. 10, 38]. And “If they keep silent, the stones will scream” [Luke 19, 40]. So when it comes to faith, it is not possible to say “Who am I”? »