Γιατί Τόσοι “Φιλο-ΝΑΤΟικοί” στην Ελλάδα; Τι χρειαζόμαστε πιά το ΝΑΤΟ;

Του Γιώργου Χαρβαλιά

«ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» έλεγε κάποτε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Και μάλλον δεν περνούσε το Ουκρανικό από το μυαλό του.

Ο Καραμανλής πρώτος κατάλαβε το πρόβλημα πίσω στο μακρινό 1974. Τότε που το ΝΑΤΟ διατηρούσε κάποιο λόγο ύπαρξης, η Ελλάδα αποτελούσε «προκεχωρημένο φυλάκιο» της Δύσης και η Τουρκία δεν είχε ούτε την αξία, ούτε την ισχύ που διαθέτει σήμερα. Στην περίπτωση της Κύπρου όμως οι Ατλαντιστές προτίμησαν να «αδειάσουν» την δική μας χώρα και το έκαναν πανηγυρικά.

Εξοργισμένος με τον δεύτερο Αττίλα ο Καραμανλής, με μια κίνηση γενναία, αλλά και φαινομενικά ριψοκίνδυνη, τράβηξε την Ελλάδα από τον αμυντικό βραχίονα, συνέχισε όμως να συντάσσεται με τον υπόλοιπο δυτικό κόσμο εναντίον της κομμουνιστικής επιβουλής.

• Σήμερα η επιβουλή αυτή είναι ανύπαρκτη. Γιατί δεν υπάρχουν κομμουνιστικές χώρες στον ορατό μας περίγυρο. Το ερώτημα λοιπόν είναι από ποιον ακριβώς μας προσφέρει προστασία το ΝΑΤΟ που έχει κατ΄ουσίαν πάψει και το ίδιο να εξυπηρετεί κάποιο αμυντικό σκοπό. Από την Τουρκία; Σίγουρα όχι, αυτό έχει άλλωστε αποδειχθεί.

Από ασύμμετρες απειλές; Μουσουλμάνους τρομοκράτες και τζιχαντιστές ή άλλους αλλόθρησκους λαθροεποίκους που κατακλύζουν την χώρα μας παράνομα; Ούτε κατά διάνοιαν. Από εξωγήινους; Ούτε αυτό δεν θα στοιχημάτιζα.

Κι όμως σήμερα το ΝΑΤΟ που έχει ουσιαστικά απωλέσει λόγο ύπαρξης, διαθέτει τους πιο ορκισμένους οπαδούς. Στην Ελλάδα τους διάφορους Συρίγους, Καιρίδηδες και το ΕΛΙΑΜΕΠ που προπαγανδίζουν αναίσχυντα την «αναγκαιότητα» του με μοναδικό επιχείρημα την ανάγκη να είμαστε στην…σωστή πλευρά της ιστορίας.

Το ΝΑΤΟ, λοιπόν, παρά τα περί του αντιθέτου θρυλούμενα, δεν μας ωφελεί. Μας βλάπτει. Και μας περιορίζει. Χάριν της συμμετοχής μας σε αυτή την συμμαχία είμαστε διαρκώς υποχρεωμένοι να αναζητούμε επώδυνους (για εμάς) συμβιβασμούς με την μοναδική χώρα που διαρκώς μας απειλεί, την Τουρκία. Συρόμαστε σε «λύσεις» που είναι φανερό ότι δεν εξυπηρετούν τα εθνικά μας συμφέροντα «για το καλό της ενότητας του ΝΑΤΟ».

Πάντα προέχει η «σταθερότητα του πυλώνα» στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, για αυτό και στο μυαλό των Αμερικανών θεωρείται αδιανόητο να ανεβαίνει το θερμόμετρο, έστω και αν οι απέναντι καθημερινά αμφισβητούν την εδαφική κυριαρχία των νησιών στο Αιγαίο.

Τα πράγματα είναι εξαιρετικά απλά. Χωρίς να εγγυάται ούτε στο ελάχιστο την εδαφική μας ακεραιότητα, το ΝΑΤΟ μας υποχρεώνει να συμμορφωνόμαστε με όλων των  ειδών τις εξωφρενικές τουρκικές απαιτήσεις.

Ξαναγυρνάω όμως στο αρχικό ερώτημα: Γιατί τόση …Νατοπληξία εσχάτως στην Ελλάδα και στην Ευρώπη; Γιατί τώρα που το μαγαζί δεν έχει λόγο ύπαρξης έχουν αυξηθεί μυστηριωδώς οι όψιμοι ατλαντιστές και οι πρόθυμοι υπάλληλοι; Η απάντηση είναι εύκολη. Γιατί, όπως ακριβώς στην περίοδο του Ψυχρού Πολέμου, έτσι και σήμερα, έχει πέσει πολύ χρήμα για στρατολόγηση.

Τότε στρατολογούσαν κυρίως πράκτορες, διπλωμάτες και στρατιωτικούς. Σήμερα στρατολογούν πανεπιστημιακούς, διεθνείς-τάχα μου-αναλυτές και δημοσιογράφους.

• Μια ματιά στο German Marshall Fund, στο Atlantic Council και στα άλλα ευαγή ιδρύματα που προάγουν αυτές τις ιδέες φτάνει για να καταλάβουμε πώς γίνεται στις μέρες μας η δουλειά στήριξης ενός επεκτατικού στρατιωτικού μηχανισμού που έχει χάσει προδήλως τον αμυντικό του χαρακτήρα.

Στα τέλη της δεκαετίας του ’90 βομβάρδισε απρόκλητα την Σερβία, σήμερα τροφοδοτεί με εξοπλισμό και στρατιωτικούς συμβούλους τον Ζελένσκι πουλώντας αντιρωσικό μένος και μεθαύριο θα τα βάλει και με τους Κινέζους για την Ταιβάν. Εξυπηρετεί συμφέροντα και επιδιώξεις του «ατλαντικού ιδεώδους» που συμπεριλαμβάνουν και τις φιλοδοξίες μιας νέας γερμανικής επιβολής στην Ευρώπη.

Αυτό, ξέρετε, μπορεί να μην είναι τόσο κακό για έναν Βέλγο, Ολλανδό, ακόμη Πολωνό που ψωνίστηκε ότι κινδυνεύει δήθεν από τον Πούτιν. Για τους Ελληνες όμως που αντιμετωπίζουν την τουρκική απειλή, η «αποθέωση» του ΝΑΤΟ αποτελεί πραγματική παράνοια.

Προ ημερών οι μεγάλοι Σύμμαχοι συνέστησαν να ονομάζονται-κατά βούλησιν- τα Δαρδανέλια και τα στενά του Βοσπόρου, «Τουρκικά Στενά» και «Στενά Ινστανμπούλ» αντιστοίχως. Δέχτηκαν αντιστοίχως και να εξαφανιστούν «ενοχλητικές» για την Τουρκία χώρες από τον χάρτη και να μην αναφέρονται με το όνομα τους, αλλά μόνο με γεωγραφικές συντεταγμένες.

Κύριος είδε ποιο άλλο καπρίτσιο του Ερντογάν θα δεχτούν και στην επικείμενη σύνοδο κορυφής του Βίλνιους για να τον πείσουν να συναινέσει στην είσοδο της Σουηδίας. Και όλα γίνονται εις βάρος της Ελλάδας που δεν έχει ούτε την δύναμη να διαμαρτυρηθεί.

«Ελα μωρέ, δεν έγινε τίποτα. Σε πολλούς χάρτες αναφέρονται ως Τουρκικά Στενά», μου είπε τις προάλλες ένας φίλος που συμμερίζεται την «ρεαλιστική σχολή σκέψης». Μάλιστα. Χθες ήταν το Μοντρέ, μεθαύριο θα έρθει και η σειρά της Λωζάνης. «Ελα μωρέ,» θα πουν κάποιοι. «Για μερικές βραχονησίδες;». Σωστά. Ουτε κι αυτές άλλωστε κατονομάζονται…