Captain Tatsis’s Difficult Flight to Greece

By Stelios Tatsis

So far is a mess; we left Kennedy 8.00 pm pm, we arrived at Munich, and instead
of driving me to the VIP lounge, they drove me to the rebooking service,
although I knew that I was already rebooked, they left me there, telling me that someone is coming to drive you… to the lounge. I thanked them, and I was waiting. After 30 minutes no one showed up, and I started boiling…

I couldn’t wait any longer, I went back to then and I raised my voice so clear and loud that everyone around could listen to me. They raised their voices too and we had a fight of nice…..words. Finally, I told them never mind, I will find the way myself to the VIP lounge
for business class passengers and as I am also a journalist, I will make a very nice report and I showed them my journalist card.

The card made the miracle. Right away they became friendly and were asking pardon and
explained that the person with the wheelchair would come immediately, they offered me several goodies which I gave to two Chinese little girls who were waiting with their mother to fly to Toronto, Canada. The more than three hours delay from New York made me lose my flight to Athens and I have to wait for another almost five hours. The flight New York to
Munich was not on air but on rail road… And the best of all the very comfortable seat with large soft pillow and blanket made me take a long nap with dreams.

The food tasty but quantity for babies. As I am thinking of all the bad and the good, I believe I am entitled to a huge discount. I thank you for your services and I will
recommend them to my friends. I believe that is our duty to report everything, the good and the bad. Now I am at the VIP lounge awaiting my flight to Athens and I enjoy the
food which is much better than New York.

============

ΚΑΙ ΣΤΑ ΕΛΛΗΝΙΚΑ…

Χθές με καθυστέρηση τριών ωρών πέταξα με την Λουφθάνσα από το Κεννεντι με καθυστέρηση τριών ωρών, ευτυχώς που είχα βγάλει εισιτήριο business  και την έβγαλα
στο VIP lounge, από όπου αναπαυμένος σε μια φαρδιά πολυθρόνα παρακολουθούσα το σούρτα φέρτε των διεθνών αεροπλάνων με τα εθνικά χρώματα να φυγουράρουν στις ουρές τους. Τα καλούδια δεν έλεγαν τίποτα, ούτε για μακαρία δεν έκαναν, ο φίλος μου
ο Φώτης θα τα έλεγε τσίπικα.

Επιτέλους πετάξαμε και χωρίς να κουνηθούνε καθόλου φθάσαμε στο Μόναχο. Λόγω της καθυστέρησης έχασα την πτήση για Αθήνα και έπρεπε να περιμένω άλλες πέντε ώρες. Με το που βγήκα από το αεροπλάνο με βάλανε σ’ένα ηλεκτρικό καροτσάκι και με τρέχανε για να αλλάξω την κάρτα επιβίβασης με την επόμενη πτήση . Άλλαξα την κάρτα και μου είπαν να περιμένω και σε πέντε λεπτά θα ερχόταν το ηλεκτρικό καροτσάκι να με κάνει καροτσάκι προς το VIP lounge.

Τα λεπτά περνούσαν και δεν έβλεπα κανένα να ενδιαφέρεται. Όταν πέρασε μισή ώρα μου άναψαν τα λαμπάκια …. πήγα πίσω άνοιξα την πόρτα και τους έβαλα τις φωνές που με παράτησαν χωρίς να δίνει κανένας σημασία για το περίμενε.  Έχω πληρώσει business class τους λέγω και αντί να είμαι στο lounge με έχετε και περιμένω ανάμεσα σε μπουκλακιδες…. και άλλους άπληστους θα σας ρεπορτάρω όλους είμαι δημοσιογράφος και θα φθάσω
μέχρι την IATA.

Μετά από αυτήν την δήλωση οι στριγγλες έγιναν αρνάκια, από εκεί που με έβριζαν χαμήλωσαν οι τόνοι μου ζήτησαν συγνώμη και έσπασαν τα τηλέφωνα για να εξυπηρετηθώ. Μάλιστα μου πρόσφεραν τσιπς και αναψυκτικά. Τις στιγμές του διαπληκτισμού,
το μυαλό μου έτρεχε στα χρόνια της κατοχής και όλα όσα τράβηξε ο λαός μας απ’αυτούς, θυμήθηκα τον Θανάση Βέγγο που σ’ένα του έργο δούλευε στα ανθρακωρυχεία και του
έφαγαν τα χρήματα γιατί έσπασε η τράπεζα που τα είχε και με κλάματα φώναζε….. πάλι οι Γερμανοί και τότε και τώρα και πάντα και έκλεισε ο κύκλος των σκέψεων με το αξέχαστο τραγούδι του αξέχαστου Στέλιου Καζαντζίδη :” Στο σταθμό του Μονάχου…..”
Τώρα που γράφω βρίσκομαι στο VIP lounge και περιμένω την πτήση για την Αθήνα και από εκεί για Χίο αν προλάβω.