Του Στέλιου Τάτση
Χίος Λιλικάς. Μια φωτογραφία από τις πολλές που θα κουβαλώ μαζί μου μέχρι να αξιωθώ να ξανάρθω το επόμενο καλοκαίρι. Είναι πρωινό, οι ανταύγειες των σπάνιων εικόνων και χρωμάτων που με το τεράστιο πινέλο του στολίζει ο δημιουργός του σύμπαντος κόσμου τον θαλασσινό ορίζοντα με το λιόβγαρμα , ακινητοποιεί το ανθρώπινο σύστημα σκέψης και όρασης, στην απόλυτη ησυχία που επικρατεί στην μαγεμένη ακρογιαλιά του Λιλικά.
Με το άνοιγμα των σχολείων τέλειωσε και η καλοκαιρινή σεζόν. Το σπίτι άδειασε, πρώτα έφυγαν τα εγγόνια , ο Γιώργος που τέλειωσε μεταπτυχιακό στο Μετσόβιο, βρήκε άμεσα εργασία στην Βοστώνη της Αμερικής, η Δέσποινα πάει να τελειώσει την διπλωματική για να πάρει το πτυχίο της πληροφορικής και να ψάξει να βρεί το σωστό μονοπάτι στον δρόμο που λέγεται ζωή. Έφυγε και το Στελάκι που μόλις τέλειωσε το Λύκειο και ψάχνει να βρεί τον προσανατολισμό του. Μαζί τους έφυγαν και οι φίλοι τους που είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν και να απολαύσουν την θάλασσα του Λιλικά με τα πεντακάθαρα, ζεστά και υπεραλατισμένα νερά της προνόμια που την κάνουν μοναδική. Τελευταία έφυγε η κόρη μου
Ειρήνη που κάθησε περισσότερο για να μην μείνω πολύ καιρό μοναχός. Ευλογία Θεού να έχεις καλά παιδιά και εγγόνια, που πλαισιώνουν την ζωή σου και λες αξίζει να ζώ, όσο η σκέψη θα λειτουργεί στον εγκέφαλο.
Έφυγαν όλοι και έμεινα μόνος στο τεράστιο σπίτι πάνω στη θάλασσα, απολαμβάνω καθημερινά την αγαπημένη μου θάλασσα, φροντίζω τον εαυτούλη μου και τα πρωινά πηγαίνω στ’Αρμόλια (μαστιχοχώρι) για καφέ και κουτσομπολιό της καθημερινότητας, κάπου κάπου πετάγομαι και στην χώρα για συζητήσεις με φίλους υψηλού επιπέδου κάτω από τον πλάτανο.
Δεν είμαι για τα πανηγύρια ….. αλλά πηγαίνω και στα πανηγύρια, οι δυό δεύτερες φωτογραφίες που βλέπετε είναι από το εξωκκλήσι του Σταυρού στα Βρουλίδια, περιοχή που ανήκει στην ξακουστή κοινότητα του Πυργιού, κεφαλοχώρι με την μεγαλύτερη παραγωγή
Μαστίχας. Ήταν όμορφα, συνάντησα γνώριμους και γεύθηκα τις άνευ ελαίου λιχουδιές,
Η πρώτη φωτογραφία είναι στο σπίτι της αδελφής μου της Θεοδώρας όπου τα απογεύματα μαζί με άλλους πίνουμε το καφεδάκι μας, με βούτημα τα σπέσιαλ παξιμαδάκια της ανεψιάς μου της Ελένης που κρατάει τη συνταγή μόνο για τον εαυτό της.
Πότε πότε φτιάχνει στο άψε σβήσε κάτι λουκουμάδες που καταργούν την δίαιτα, δεν μπορείς να μην μπείς στον πειρασμό να τις δοκιμάσεις, Δυό μήνες πέρασαν από τότε που ήλθα και δεν βαρέθηκα, όμως από παιδί έχω μάθει να είμαι σαν τα αποδημητικά πουλιά, προσπαθώ να τελειώσω τα ραντεβού μου και να δρομολογήσω κάποιες εργασίες για το σπίτι και να πετάξω κάνοντας ένα σταθμό στην Κοζάνη να μείνω για λίγο με την κόρη μου Ειρήνη, να δω τους φίλους που διαχρονικά απέκτησα και στη συνέχεια να κάνω το υπερπόντιο ταξίδι και να βρεθώ στην μόνιμη φωλιά μας που χτίσαμε μαζί εγώ και η αγαπημένη μου Νίνα που
έφυγε πριν δέκα χρόνια για να ετοιμάσει την φωλιά της αιωνιότητας.
Καλό χειμώνα σε όλους και σε όλες μέχρι να ξανάρθει πάλι η Άνοιξη, νάρθει το καλοκαίρι
