Γράμμα στον Σέρβο φίλο μου / Letter to my Serbian Friend

ENGLISH TRANSLATION FOLLOWS

Του Στέλιου Τάτση

Αγαπητέ μου ομόθρησκε φίλε Μαρτίνοβιτς,

Σου γράφω δυό λόγια για να σου θυμίσω τις όμορφες στιγμές που περάσαμε μαζί σου όταν επισκέφτηκα μαζί με τον φίλο μου τον Θωμά το Βελιγράδι, να σου θυμίσω την μουσική μπάντα που έπαιζε στην κεντρική λεωφόρο (που είχα γράψει ότι είναι ανώτερη από το Fifth Avenue της Νέας Υόρκης) και που όταν μας σύστησες σαν φίλους σου από την Ελλάδα, τα παιδιά παράτησαν τα Σέρβικα και οι μουσικές Ελληνικές νότες διέσχιζαν απ’άκρη σ’ακρη την μεγάλη λεωφόρο του Βελιγραδίου και η δίμετρη πανέμορφη Σέρβα τραγουδίστρια, κατενθουσιασμένη από την εμφάνισή μας, φώναζε: Aπόψε έχουμε κοντά μας δυό φίλους από την φίλη μας Ελλάδα και άρχισε να τραγουδάει και συνεχώς να επαναλαμβάνει τα δυό τραγούδια που γνώριζε, τα Παιδιά του Πειραιά και τον Ζόρμπα τον (The Greek), τον Έλληνα.

Κι’έγινε κάτι το απίστευτο κάτι που δεν περιγράφεται με λόγια, σείστηκε η λεωφόρος, τράνταξε το Βελιγράδι, ολόκληρη αυτή η λαοθάλασσα τραγουδούσε Ελληνικά, έγινε όλη η βραδυά αφιέρωμα στους φίλους τους τους Έλληνες και στην αγαπημένη τους φίλη την Αθάνατη, αλλά γονατισμένη σήμερα Ελλάδα. Να σου θυμίσω ακόμα φίλε και για μια ακόμη φορά να σ’ευχαριστήσω για την ξενάγηση που μας έκανες την επόμενη μέρα, που μας πήγες στον Πύργο που σκοτώθηκαν οι Σέρβοι και Έλληνες που πολεμούσαν τους Οθωμανούς κατακτητές μεταξύ αυτών και ο Ρήγας Φεραίος η φωτογραφία του οποίου δεσπόζει ανάμεσα στους Έλληνες και Σέρβους αγωνιστές.

Μετά από τον Πύργο μας κέρασες καφέ στον Ναυτικό Όμιλο σε πλοιάριο που ήταν δεμένο στις όχθες του ποταμού Δούναβη, πίναμε το καφεδάκι και απολαμβάναμε την συντροφιά σου και το όμορφο περιβάλλον του πλωτού Δούναβη τον οποίον στόλιζαν τεράστιοι κύκνοι που χρησιμοποιώντας τις μεμβράνες των ποδιών τους έκαναν βαρκάδα στην ήρεμη επιφάνεια του νερού και που τα κυματάκια έμοιαζαν με μαγικές νότες της μελωδίας των κυμάτων του Δουνάνεως. Θυμάμαι ήταν κάτασπροι οι κύκνοι και έμοιαζαν σαν κάτασπρες πινελιές ενός τεράστιου πίνακα ζωγράφος του οποίου ήταν το χέρι του Θεού.

Αφορμή για τούτο το γράμμα φίλε Μαρτίνοβιτς ήταν η ψηφοφορία που έγινε στην Ευρώπη για την αίτηση του Κοσόβου να γίνει μέλος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και να ζητήσω εκ μέρους μου και εκ μέρους του Ελληνικού Λαού συγγνώμη για την άδικη απόφαση της Ελληνικής Κυβέρνησης να κρατήσει ουδέτερη στάση, για ένα τόσο καυτό εθνικό θέμα σας και να σας διαβεβαιώσω πως όλοι οι απανταχού Έλληνες είμαστε αντίθετοι, και πως σας αγαπάμε και σας θεωρούμε αδέλφια μας.

Συγνώμη, συγνώμη, συγνώμη σε σένα φίλε και σε όλους τους αδελφούς μας Σέρβους.

Με πολλή αγάπη,

Στέλιος Τάτσης

======================

My dear co-religionist friend Martinovich,

I’m writing you two words to remind you of the beautiful moments we spent with you when I visited Belgrade with my friend Thomas, to remind you of the band that played on the main avenue (which I wrote is superior to the Fifth Avenue of New York) and that when you introduced us as your friends from Greece, the children gave up Serbian and the musical Greek notes crossed from end to end the main avenue of Belgrade and the two-meter tall beautiful Serbian singer, thrilled by our appearance, she shouted: Tonight we have with us two friends from our friendly Greece, and she started singing and constantly repeating the two songs she knew, the Children of Piraeus and Zorba the Greek.

And something incredible happened, something that cannot be described in words, the boulevard shook, Belgrade shook, this whole sea of people sang Greek, the entire evening became a tribute to their friends, the Greeks, and to their beloved friend, the Immortal
Greece, who is on her knees today. Let me remind you again, my friend, and once again thank you for the tour you gave us the next day, for taking us to the Tower where the Serbs and Greeks who were fighting the Ottoman invaders were killed among them and Rigas Feraios, whose photo dominates among the Greek and Serbian fighters.

After the Tower, you treated us to coffee at the Nautical Club on a boat that was tied up on the banks of the Danube River. We drank the coffee and enjoyed your company and the beautiful environment of the floating Danube, which was decorated by giant swans that used the membranes of their feet for sailing like boats on the calm surface of the water and where the ripples resembled magical notes of the melody of the waves of the Danube. I remember the swans were white, and they looked like white strokes of a vast painting whose painter was the hand of God.

The occasion for this letter, my friend Martinovic, was the vote that took place in Europe on Kosovo’s application to become a member of the European Council and to apologize on my behalf and on behalf of the Greek People for the unjust decision of the Greek Government to maintain a neutral position, for such a hot national issue of yours and to assure you that all Greeks everywhere are against it and that we love you and consider you our brothers.

Sorry, sorry, sorry to you, my friend, and all our Serbian brothers.

With love,

Stelios Tatsis